16 mei 2015. Deze datum zal velen van jullie niets zeggen. Het was de datum dat Vlieg&DeMeppers voor het laatst een optreden verzorgde in een afgeladen café te Garrelsweer. Het werd een onvergetelijke avond met een klein zwart randje. Bier over een mengpaneel komt de geluidskwaliteit niet ten goede. Desondanks keken we terug op een mooi afscheidsoptreden en de tien jaren die daaraan vooraf gingen. Alleen maar blijde gezichten die avond, niemand die ook maar een traantje liet vallen omdat we er als band mee ophielden. Hadden we ook niet verwacht overigens.
Rond Kerst 2014 viel de beslissing. Zoals ieder jaar hadden we als band ons eigen kerstdiner. Hoe later op de avond, hoe gezelliger het werd. Zo ging dat vaak met ons. Net als andere jaren was het een moment om onze “bandherinneringen” op te halen. “Weet je nog van toen in Bant, met die dansmariekes?” Terugkijkend konden we er bijna een boek over schrijven, 10 jaar Vlieg&DeMeppers.
Iedere keer kwam ook het verhaal voorbij dat gitarist Klaas (toen nog de roadie van de band) in een bubbelbad zat in een feestschuur te Scharmer. Dat was iets te voorbarig, want de organisatie kwam even later binnen om ons welkom te heten en aan te geven dat het bubbelbad niet gebruikt kon worden i.v.m. kortsluiting in het bubbelsysteem. Henk Wijngaard was al binnen en zag zijn zoon (en tevens chauffeur) rennend naar Klaas gaan om hem te sommeren zo snel mogelijk uit bad te komen.
Toen tijdens deze gezellige avond in december 2014, misschien was het al nacht, vanuit het niets het volgende over tafel vloog: “zullen we er na tien jaar maar eens mee stoppen?”, was iedereen het er wel mee eens. Alleen Klaas, inmiddels gepromoveerd van roadie naar gitarist, sputterde wat tegen. Maar hij had ook de helft van de tien jaar meegemaakt en was er nog niet klaar mee. Tien jaar was voldoende. Veelal in dezelfde regio optreden, jarenlang met een bijna niet aangepast repertoire.
We hadden het gevoel dat het wel klaar was. Konden ons niet meer opladen om een volledig nieuw repertoire op poten te zetten. En als clown verkleed het podium op gaan had ook wel z’n beste tijd gehad. In Garrelsweer werd na ons laatste optreden de verkleedkleding op een hoop gegooid. Toen we als laatsten de deur achter ons dicht deden, was de stapel kleding verdwenen. Mooi dat we er blijkbaar nog iemand blij mee konden maken.
Dat Vlieg&DeMeppers stopte was geen wereldnieuws, alleen een aantal regionale bokkeblaadjes schonken vooraf aandacht aan ons afscheidsoptreden. Hoe anders was dat bij een aantal wereldbands die er ook de brui aan gaven. Nog niet zo heel lang geleden stopte De Dijk er mee. Zanger Huub van der Lubbe was er flauw van, terwijl de rest van de band wel door wilde gaan. Net andersom als bij ons zeg maar, alleen Klaas wilde door.
Bij ons geen horde groupies of uitverkochte zalen. Wij speelden wel eens voor een lege zaal, of voor een tweetal personen die doof bleken te zijn. Bij ons geen gehaaide managers, geen gerotzooi over royalty’s of dwarsliggende platenbazen. Maar wel tien jaar lang erg veel gezelligheid. Soms iets te gezellig. Er waren etablissementen die ons na één optreden bewust niet weer boekten. Waren we niet trots op, maar ondanks dat hadden we wel een erg gezellige nacht achter de rug.
Het leek een klein beetje op rock&roll. Geluidsmannen die vroegen hoeveel microfoons we nodig waren. “Vijf stuks, voor ons allemaal één”. “Maar ik heb maar 2!” “Ook goed!” Nog nooit zoveel verbazing op iemands gezicht gezien. Een caféhouder die vol trots stapeltjes van 10 muntjes had uitgestald om vervolgens een bandlid een buikschuiver over diezelfde tafel te zien maken. Wij kwamen niet meer bij, hij vond het minder leuk.
Bij ons geen ABBA-tafarelen. De Zweedse band ging uit elkaar nadat één van de stelletjes ging scheiden. Bij ons was het motto: vrouwen in de band, herrie in de tent. Op een tweetal danseresjes na, die af en toe mee gingen om de boel met hun pompons op te zwepen, waren vrouwen geen onderdeel van de formatie. Bij ons geen ruzies zoals bij Oasis, Guns N’Roses en Fleetwood Mac. Integendeel, in tien jaar tijd heeft niemand als Kofi Annan hoeven optreden.
Het was donderdagavond 27 juni van dit jaar. Een berichtje via WhatsApp van de voormalig toetsenist: “Vlieg, ik moet met je praten.” Mijn reactie was dat dit ernstig klonk. Ik maakte een afspraak om op vrij korte termijn een biertje te drinken, locatie Zuiderdiep te Groningen. De stad waar we ook menigmaal opgetreden hebben vroeger. Van Huize Maas tot de renbaan in het Stadspark. In de tussentijd was het onderwerp van de afspraak al uitgelekt, dus ik reed voorbereid op de fiets richting Grunn.
Na de tweede halve liter Weizener was het tijd om het onderwerp aan te snijden. “Vlieg, je hoeft alleen nog maar ja te zeggen. Alles is al geregeld, iedereen is al mee en nu jij nog.” De halve liters bleven maar bediend worden. Hoe later het werd, hoe enthousiaster ik werd. Laten we het maar doen. Een manager diende zich op het terras spontaan aan, het werd een avond om niet te vergeten.
Inmiddels lekt het steeds iets meer en meer uit, maar laat ik dit medium vooral gebruiken om het officieel aan te kondigen: Vlieg&DeMeppers komt terug. De eerste gezellige avond heeft reeds plaatsgevonden, de muziek is deels uitgekozen en binnenkort wordt de eerste repetitieavond afgetrapt. In de loop van 2025 te boeken voor voornamelijk feesttenten. Zeker geen bruiloftbandje of tijdens een tuinfeestje ter ere van de 80-jarige verjaardag van oma.
Feesten die rond primetime een band kunnen gebruiken om het dak er af te spelen. Met de ambitie om het minstens zo gezellig te laten worden als voorheen, maar zeker niet ieder weekend. Het liefst met iets meer dan twee microfoons en een afgeladen zaal of tent. We hebben er zin in. Nederlandstalige feestknallers, stuk voor stuk. Nog even geduld, maar tot dan!