Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Pieternella Bos, dat is mijn volledige naam, roepnaam Pia. Ik ben vernoemd naar mijn tante. Geboren op 15 juni 1959 in Kantens. Ik kom uit een gezin van negen kinderen en had vijf zussen en drie broers. Zelf was ik de een na jongste. Een broer en een zus van mij zijn reeds overleden. Mijn oudste broer woont in Nunspeet en de rest is hier in de buurt gebleven. Pa werkte eerst in de bouw en ging later bij Rixona in Warffum aan de slag. Mijn moeder regelde het huishouden.
Ik ben vaak verhuisd in mijn leven. In mijn jonge jaren heb ik in Kantens, Eppenhuizen, Haaksbergen (drie jaar), Den Andel (waar we met ons grote gezin de redding van de school waren die anders eerder door een tekort aan leerlingen gesloten was) en Warffum gewoond. Op mijn zeventiende verhuisde ik naar Groningen en daar heb ik dertien jaar gewoond. Toen volgden twee jaar Oberhausen in Duitsland en vervolgens 21 jaar in Uithuizen. Inmiddels woon ik al weer bijna elf jaar met veel plezier in Zijldijk. We wonen wat achteraf aan de Fivelweg, lekker rustig dus.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2021 hertrouwd met Wijnie Mos. We kennen elkaar al elf jaar en hebben elkaar via een gezamenlijke vriendin ontmoet. We vonden elkaar direct wel leuk en van het een kwam het ander. In mijn eerste huwelijk heb ik twee kinderen gekregen. Daniël is in 1993 geboren en woont in Appingedam. Hij werkt bij de Kamer van Koophandel in Groningen. Kirsten kwam in 2001 op de wereld en woont in Groningen. Zij is verpleegkundige in het UMCG.
Wijnie heeft twee zoons. Gijs stamt uit 2000 en woont in Middelstum, hij is vrachtwagenchauffeur. En Bram werd in 2003 geboren en is kok op Texel. Een samengesteld gezin inderdaad en gelukkig kunnen we het allemaal prima met elkaar vinden.
Wat is uw voormalig beroep?
Vroeger wilde ik kraamverzorgster worden maar dat is er niet van gekomen. Na de lagere school in Den Andel, ging ik naar de huishoudschool in Warffum. Daarna knoopte ik er middels de INAS in Uithuizermeeden nog een vervolgopleiding aan vast. Na een theoretisch schooljaar volgde een stagejaar. Ik heb eerst een half jaar in een psychiatrische inrichting stage gelopen, daarna drie maanden in een verzorgingstehuis en daarna drie maanden bij een gezin.
Vervolgens kon ik bij de Heymansstichting in Groningen aan het werk. Ik begon in verzorgingstehuis Het Hoornse Heem en volgde in die tijd ook de opleiding tot bejaardenverzorgster. Daarna ging ik voor dezelfde werkgever in het verpleeghuis Neerwolde aan de slag. Daar volgde ik de opleiding tot ziekenverzorgster. Al met al heb ik hier tot mijn 29e zo’n twaalf jaar gewerkt en beide takken van het werk vond ik leuk om te doen.
Ik had in die tijd een vriendin in Duitsland wonen waar ik regelmatig op bezoek ging. Zij was mijn kruiwagen naar een baan in een Altenkrankenheim, een verpleeghuis dus. In mijn eerste jaar werkte ik gewoon als ziekenverzorgster op een afdeling en in het tweede jaar werd ik zelfs afdelingshoofd van twee afdelingen. En zo deed ik mijn eerste leidinggevende ervaring op in het buitenland. Duits praten was voor mij niet zo’n probleem want de Duitse ouders van mijn vriendin kwamen regelmatig bij ons over de vloer. Ik heb hier twee jaar gewerkt maar een terugkeer naar Nederland lonkte steeds meer.
Ik keerde terug naar Groningen en kon aan de slag bij verzorgingstehuis Patrimonium. Daar werd ik eerst waarnemend afdelingshoofd en vervolgens afdelingshoofd. Het leiding geven lag mij wel en ik beleefde hier twaalf jaar lang een mooie tijd. Toen Kirsten zich aandiende ben ik eerst drie jaar met werken gestopt maar toen begon het weer te kriebelen. Het thuiswereldje werd mij toch wat te klein.
Ik ging voor de thuiszorg van Zonnehuisgroep Noord, zij hadden hun kantoor in Wiemersheerd zitten, aan de slag. Tien jaar lang ging ik bij de mensen hier in de regio langs. Afwisselend werk en ik moest vaak ook meer improviseren. Bij de Zonnehuisgroep volgde een reorganisatie en toen kwam Twaalf Hoven in Winsum op mijn pad. Daar ben ik 1 jaar lang verzorgende ig geweest en toen kwam ik door een tip met De Leijhoeve, dat ligt vlakbij de Euroborg in Groningen, in contact.
Ik zou daar later zelf wel willen wonen. In De Leijhoeve kun je in een flat zelfstandig wonen maar er is intern ook thuiszorg en zelfs eerstelijns en palliatieve zorg. Ik werkte daar voor de twee laatst genoemde zorgafdelingen. In het pand is ook clusterzorg voor bewoners met verschillende vormen van dementie en in het gebouw zit ook een pizzeria,een bar met koffiecorner, een pedicure/manicure, een restaurant en een zwembad.
Al met al heb ik hier zo’n drie jaar gewerkt. In totaal heb ik 47 jaar in de zorg gewerkt, altijd met veel plezier. Het contact met de mensen en het iets voor ze kunnen betekenen vond ik hierbij de mooiste aspecten van het vak.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Helaas kreeg ik aan het eind steeds meer fysieke klachten en tussendoor heb ik een zware operatie moeten ondergaan. Met als gevolg dat ik sinds september in de WIA zit. Voor mij een lastig gegeven want ik heb eigenlijk voor deze fysieke klachten qua gezondheid nooit wat gehad. Het werk viel mij fysiek gezien steeds zwaarder en ik kreeg steeds meer klachten.
Het was wel even wennen toen ik thuis kwam te zitten hoor. Ik moest mijn draai zien te vinden en dat kostte veel tijd maar is inmiddels gelukkig gelukt. Het was voor mij leren doseren, zowel in onze grote tuin als in het huishouden. Maar het lukt mij steeds beter, door tussendoor rustmomenten in te bouwen.
Daarbij mag ik graag af en toe een stukje haken en hand- en spandiensten verlenen voor het dorpshuis in Zijldijk. Ik heb hier ook nog een tijdje in het bestuur gezeten maar dat werd toch wat te belastend. En ik geniet van onze drie honden. Wat dat betreft zijn de weken nog nooit zo snel voorbijgegaan als tegenwoordig. Dat lijkt mij een goed teken. Over ruim anderhalf jaar ga ik officieel met pensioen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen, dat steekt er met kop en schouders bovenuit. En ik ben blij dat Wijnie op mijn pad gekomen is. Gelukkig heb ik geen vechtscheiding mee hoeven te maken, dit is allemaal in goede harmonie afgerond. Ik kom mijn ex-man nog regelmatig tegen en het onderling contact is goed.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn broer en zus op veel te jonge leeftijd. Mijn broer had longkanker en is 56 jaar geworden. Mijn zus had een agressieve vorm van dementie, kon op het eind niet meer thuis wonen en mocht slechts 53 jaar worden. Het overlijden van mijn ouders mag bij deze vraag niet ontbreken maar zij waren al op leeftijd en dan kun je er meer vrede mee hebben. Maar het gemis blijft.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik nog bij de Thuiszorg werkte, was een gezichts-peeling heel erg in. Goed voor de huid, zo werd er beweerd en ik besloot mij ook eens aan een behandeling te wagen. En dat heb ik geweten. Met de behandeling was niets mis mee, ik kreeg een smeerseltje op mijn gezicht. Maar schijnbaar kon mijn huid hier niet zo goed tegen want twee dagen later begon ik mij toch te vervellen, met lappen afvallend vel tot gevolg.
Het was rond Oud & Nieuw en ik wilde mij ook niet ziek melden, dat was mijn eer te na. Ik ging dus met een dikke sjaal om bij de mensen langs en gaf van te voren aan dat ze niet moesten schrikken. Eén vrouw gierde het echter al snel uit van het lachen. Gelukkig kreeg ik na een halve werkdag van collega’s te horen dat ik wel naar huis mocht gaan. Dat was dus eens maar nooit meer, zo’n gezichts-peeling!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een klein optrekje op de kop slaan in Spanje voor in de wintermaanden want ik krijg steeds meer last van mijn gewrichten. Verder ben ik niet veeleisend hoor. Vroeger ging ik nog wel voor langere vliegreizen maar daar ben ik inmiddels ook van genezen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Ik beschouw dingen die niet lopen zoals verwacht en gehoopt als wijze levenslessen en blijf er vaak niet al te lang in hangen. Je verandert er immers toch niets meer aan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een mooi cijfer, ik ga voor een acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Voor deze vraag gebruik ik het levensmotto van mijn dochter Kirsten: ‘Je bent nooit meer zo jong als vandaag. Pluk de dag!’ Je moet uit het leven halen wat er inzit. Iets waar ik mij prima in kan vinden.