Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Aaldert ten Have is ook mijn volledige naam. Ik ben op 20 oktober 1959 geboren in Huize Tavenier in Groningen als middelste van vijf kinderen. Mijn oudere zus Anneke woont in Zijldijk, broer Klaas is al overleden en mijn jongere broers Bert en Ron wonen respectievelijk in Baflo en Groningen. Mijn vader was timmerman en werkte vroeger bij timmerman Van Dijken. Mijn moeder regelde het huishouden en de zorg voor haar vijf kinderen.
Ik heb tot mijn vierde in Winsum gewoond en toen volgde een verhuizing naar Westerwijtwerd. Daar kijk ik terug op een mooie jeugd, we waren met veel dorpsgenoten altijd buiten aan het spelen. Op mijn zestiende hebben mijn ouders dit huis aan de Schoolstraat in Middelstum gekocht van Falco Bosman. Ik ben op mijn 21e naar Huizinge verhuisd om vervolgens zeventien jaar later dit (ouderlijk) huis ‘terug’ te kopen van Dick Maandag en Hesselien Flach. We wonen hier met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 23 januari 1981 getrouwd met Rita Schuit uit Middelstum. We kwamen elkaar regelmatig op jonge leeftijd tegen in het Middelstumer zwembad en hadden toen al een beetje ‘zuutjeverkerens’ met elkaar. Het was daarna een tijdje uit tussen ons maar ‘ik kon niks beters vinden’ en we vonden elkaar weer.
Ons huwelijk heeft ons drie dochters gebracht. In 1983 werd Chantal geboren en zij woont sinds kort in Uithuizen. Fiona kwam in 1992 op de wereld en woont in Heerenveen. Vier jaar later diende Iris zich aan die in Warffum is neergestreken. Chantal heeft twee dochters, Iris een dochter en een zoon en Fiona draagt een ‘wassende dochter’. Als alles goed gaat zijn we binnenkort de trotse grootouders van vijf kleinkinderen!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Middelstum, die bij de MAVO inzat, ging ik naar de Prins Bernard LTS in Groningen. Ik was niet van het leren maar wilde wel de techniek in. Op de LTS koos ik voor de timmerrichting, middels de machinale houtbewerking, en het was er zo gezellig dat ik er een jaar langer over gedaan heb. In dienst hoefde ik niet want onze hele lichting (1959) kreeg een vrijstelling.
Mijn vader heeft er voor gezorgd dat ik bij meubelfabriek Stallad in Winsum aan de slag kon. Zij hebben hem gevraagd of hij voor hen wilde werken en pa vroeg toen of ze ook een plekje voor mij beschikbaar hadden. En zo werden we op mijn zeventiende collega’s. Ik heb daar aan mooie projecten mee mogen werken. Denk hierbij aan de inrichting van het RK-ziekenhuis in Groningen maar ook van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Destijds gingen we maandag van huis en keerden we donderdag of vrijdag weer terug. Dat heeft wel een jaar geduurd.
In 1985 ging Stallad failliet en kon ik bij Robbe interieurbouw terecht. Zij zaten toen nog aan de Trekweg in Middelstum. Toen Stallad in Aduard een doorstart maakte, keerde ik er weer terug. In 1998 ging Rita fulltime aan de slag bij eerst de notaris in Middelstum en later in Winsum. Ik werd toen huisman maar had tussendoor regelmatig een klus. Zo werd ik pakjesbezorger bij de Nederlandse pakketdienst en later planner.
Dat duurde ongeveer tot 2003 want toen heeft Martin Robbe mij terug gevraagd bij zijn bedrijf. Eerst voor twee dagen in de week maar dat werd al snel fulltime. Hij vond mij op den duur ook wel geschikt voor werkzaamheden in de uitvaartbranche en vroeg of dit wat voor mij was. Ik zou dan chauffeur worden maar zou ook ingezet worden voor de laatste verzorging en het kisten van de overledene. Hier heb ik uiteraard wel even over na moeten denken en ik moest het natuurlijk ook thuis overleggen.
Maar ik heb toegehapt en achteraf had ik deze switch jaren eerder moeten maken. Ik ondersteunde ook uitvaartverzorger Geert Jan Sikkema uit Baflo en ik vond het zo’n dankbaar en bijzonder werk dat ik in 2017 na ben gaan denken over een eigen uitvaartonderneming met als gevolg dat ik mij in 2018 ingeschreven heb bij de Kamer van Koophandel met Aaldert ten Have Uitvaartverzorging. Vanaf die tijd ben ik de helft van mijn werkweek bezig voor mijn eigen onderneming en de andere helft voor Robbe Interieurbouw op de montageafdeling.
Voor mij was dit de afgelopen jaren een hele mooie combinatie. In zes jaar tijd heb ik zo’n 250 uitvaartplechtigheden mogen begeleiden. Nogmaals, ik vind dit heel dankbaar werk. Hierbij regelde ik het ‘veldwerk’ en Rita ondersteunde mij vanuit huis met het administratieve gebeuren. Mooi dat we dit zo samen kunnen doen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb altijd gezegd dat ik met de uitvaartzorg zou stoppen op het moment dat ik 65 jaar word. Twintig oktober is het zover en ik stop met dit werk per 1 januari 2025. Dit besluit is mede ingegeven door het feit dat er in 2022 Parkinson bij mij werd geconstateerd. Gelukkig de milde variant, een geluk bij een ongeluk. Maar het maakt het afscheid nemen wel makkelijker. Ik blijf in principe op de maandag, dinsdag en woensdagochtend nog voor halve weken bij Robbe aan het werk tot mijn pensionering op mijn 67e.
Ik moet nog op zoek naar een nieuwe invulling maar we hebben al een camper gekocht. Vroeger had ik als hobby’s mijn vogels en de fotografie en tegenwoordig mag ik graag fietsen en wandelen in de natuur. Ik heb op voetbal gezeten bij Middelstum, Onderdendam en De Fivel en werd later volleybaltrainer van het meisjesjeugdteam bij VVM. Sinds 5, 6 jaar ben ik lid van de Zielrietzangers in Usquert. Eén uur per week zing ik alle opgedane emoties eruit, voor mij werkt dat heel ontspannend.
Vervelen zal ik mij vast niet. In en om het huis moet nog het nodige gebeuren en sowieso ga ik één keer per week fitnessen in de Vuursteen in Vinkhuizen. Dit is speciaal voor mensen met Parkinson met een milde vorm. En we zullen er vast wat vaker op uittrekken met de camper.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat is toch alles wat met ons gezin te maken heeft. Onze bruiloft, de geboorte van de kinderen en kleinkinderen en de aanhang van onze kinderen. Mooi dat het allemaal goed gaat, en dat in een prima onderlinge harmonie, met zoals in ieder gezin af en toe ook de nodige ups en downs.
En de dieptepunten?
Toch wel het verlies van mijn ouders met wie ik een goede band had. Met mijn vader heb ik jarenlang samengewerkt en na mijn werktijd ging ik regelmatig bij mijn moeder koffie drinken op doorreis naar Huizinge. Ook de mededeling dat ik Parkinson heb, was natuurlijk een grote schrik. Gelukkig heb ik de milde vorm en daarbij ben ik positief ingesteld. ‘Gewoon deurgoan’ dus….
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het Gardameer in Italië was qua vakanties jarenlang onze thuishaven. Hier zijn we in wisselende samenstellingen bijna twintig keer geweest en we beleefden er altijd wel wat bijzonders. Daarvoor zijn we altijd met de vouwwagen op vakantie geweest, meestal naar Duitsland, en ook daar hebben we wel aparte dingen meegemaakt. Zoals die ene keer dat wij dachten dat we het speelmatras voor de kinderen boven op onze vouwwagen hadden gebonden maar bij aankomst bleek dat het onze eigen slaapmatras was. Dat was toen wel even een dingetje tijdens die eerste nacht op de camping.
Dit jaar zijn we er voor het eerst met de camper op uitgetrokken. En dat direct vier weken lang en we kwamen door veel verschillende landen met Kroatië als verste land. Overal een paar dagen staan en dan weer verder. Achteraf kunnen we constateren dat dit toch iets te intensief is geweest. De volgende keer blijven we langer op één en dezelfde plek, dat is wel zo relaxt.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
‘Het is naargens beter dan thoes!’ We mogen graag weg gaan maar vooral ik ben blij als we uiteindelijk weer thuis zijn hoor. Albanië is het land wat qua behulpzaamheid van de mensen het meeste indruk op mij gemaakt heeft.
En omdat iedereen zei dat we in Kroatië zeker een bezoek aan de Plitvice Meren moesten brengen, zijn we daar heengegaan. Maar wat was het er takkedruk zeg. Net zo’n ervaring als de tip dat je Rome gezien moet hebben. Zeker een mooie stad maar wat was het er druk en wat een uitlaatgassen ook. Dat is dan de keerzijde van het verhaal.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Als ik mijn werkzame leven overnieuw zou moeten doen dan was ik in de zorg gaan werken. Dat zal wel in de genen zitten want mijn zus in haar jongere jaren en mijn dochter Iris hebben voor hetzelfde werkpad gekozen. Ook denk ik wel eens dat ik eerder de overstap naar het uitvaartgebeuren had moeten maken. Maar dat weet je vaak pas achteraf en met hoe het nu gegaan is, daar is eigenlijk ook niets mis mee.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke acht, ik ben tevreden met hoe het leven zich voor mij ontwikkeld heeft. Rita zegt altijd dat ik heel gelijkmatig ben, dus zonder uitschieters naar boven en naar beneden. Wat dat betreft passen wij prima bij elkaar.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Tot aan het eind van het jaar ben ik te benaderen om een uitvaart te regelen. Per 1-1-2025 neemt Mariele Mijnlieff van Onder Ons Uitvaart uit Stedum het van mij over. Ine Kooi uit Uithuizen blijft ‘reserve’, zij heeft ons tijdens onze vakanties altijd prima vervangen en wordt in principe in Baflo wel de eerste aanspreekpunt.
Zoals eerder gemeld heb ik het werk met enorm veel liefde en dankbaarheid vervuld. Het heeft mij met allerlei lieve mensen in contact gebracht waaronder vele bekenden uit het dorp. Bij sommigen mocht ik mij gewoon ‘in korte boksem’ melden, die vonden het maar niks wanneer ik in mijn werkpak kwam. Tot slot natuurlijk een hartelijk woord van dank voor het in mij gestelde vertrouwen in al die jaren. Ik had het voor geen goud willen missen. En uiteraard wens ik zowel Mariele als Ine heel veel succes toe!