Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij deze vraag gerust Carla van Dalen – Carper. Ik ben op 31 maart 1958 geboren in Emmeloord. Mijn oudere zus woont in Kampen en mijn jongere zus in Swifterbant. Mijn vader heeft een gevarieerd werkleven gehad. Zo werkte hij als buschauffeur, ging daarna voor een begrafenisvereniging aan de slag en werd nog weer later conciërge op een school. Mijn moeder runde het huishouden maar hielp ook mee bij de begrafenisvereniging in de catering en werd later schoonmaakster op de school waar mijn vader conciërge was.
Toen mijn man een baan kreeg in Den Haag, zijn we jong getrouwd en ik ben met hem meegegaan die kant op. Hij werkte bij de PTT en eind jaren zeventig moesten de nodige medewerkers naar Groningen verhuizen en daar behoorden ook wij toe. In die tijd werd in Winsum een nieuwe wijk gebouwd en daar zijn wij gaan wonen. En wel aan de Wolkammerij. Daar werden we omringd door veel jonge gezinnen, maar velen zijn later weer verhuisd. Wij hebben ook serieus nagedacht over een woning aan De Brake, maar zijn uiteindelijk aan de Wolkammerij blijven wonen. Met veel plezier hoor, dit stukje Winsum bevalt ons prima.
Wat is uw burgerlijke staat
Ik ben in 1977 getrouwd met de uit Sint Jansklooster afkomstige Jan van Dalen. Ik heb Jan in 1974 leren kennen op de camping in Paasloo, dat ligt vlakbij Steenwijk. Ik was destijds zestien jaar en de klik was er direct.
Jan en ik hebben drie kinderen gekregen waarvan er één al heel jong overleden is. In 1982 werd Ryanne geboren. Zij woont met haar man en drie jongens in Groningen. In 1984 kwam Marloes op de wereld en ze was een gehandicapt kindje. We hebben haar thuis verzorgd en daar groei je vanzelf in. We hebben er met zijn allen het beste van gemaakt. Op den duur kreeg ze er helaas pijnlijke epileptische aanvallen bij. Marloes is net geen vier jaar oud geworden en daar konden we gezien de omstandigheden vrede mee hebben hoewel het gemis er natuurlijk nog steeds is.
Onze zoon Niels is in 1988 geboren. Hij woont met zijn partner in Groningen en samen hebben ze een dochter. Jan en ik zijn dus de trotse opa en oma van vier kleinkinderen en nummer vijf is op komst. Gelukkig zijn ze allemaal gezond.
Wat is uw voormalig beroep?
De kleuter- en lagere schooltijd heb ik in Emmeloord doorgebracht. Daar zat ook de HAVO en die heb ik op mijn zeventiende afgerond. Ik wilde vroeger wel juf worden maar dat is er niet van gekomen. Ik ben na mijn diplomering namelijk direct aan het werk gegaan en wel voor het Waterloopkundig Laboratorium gelegen vlakbij Vollenhove. We werden met een busje gehaald en gebracht. Ik moest daar voor de bibliotheekafdeling de boeken bestellen en uitgeven die voor interne studie werden gebruikt. Of de leners achter de broek aan zitten om ze weer in te leveren.
Ik vond het leuk werk om te doen maar omdat Jan voor zijn werk bij de PTT naar Den Haag moest verhuizen, ben ik op den duur met hem meegegaan. Zelf kon ik ook bij de PTT terecht en wel voor de Radiocontroledienst, tegenwoordig RDI geheten. Ik moest de vergunningen en machtigingen afgeven voor de etherfrequenties en werd later in Groningen al op jonge leeftijd een soort van teamleider, omdat er door de verhuizing veel verloop was. Dit werk heb ik met veel plezier gedaan tot de kinderen kwamen.
Toen Niels zes jaar oud was, diende Jan in 1994 als kruiwagen en kon ik dankzij een open sollicitatie weer bij mijn oude werkgever aan de slag. Ook weer als administratief medewerkster want ik verleende er weer allerlei machtigingen. Toen deze dienst naar Den Haag terug verhuisde, kon ik voor Edon aan de slag waar ik op administratief gebied van alles regelde wat met de aanleg van kabeltelevisie had te maken.
Edon werd op den duur Essent en ik kon door een zwangerschapsverlof het werk van een collega overnemen. Waar ik eerst in de vergunningverlening zat, werd ik nu vergunningaanvrager. Daarvoor moest ik ook allemaal wetswijzigingen bijhouden en dat was een hele klus. Essent werd uiteindelijk Ziggo, na tal van fusies die ik allemaal wist te overleven. Maar de overgang naar Ziggo Vodafone heb ik vervolgens niet meer meegemaakt, want dan zou ik vier dagen in de week naar Utrecht moeten rijden voor het werk. Ik was op den duur directiesecretaresse voor twee directeuren en heb het bedrijf zien groeien van anderhalf etage naar het gigabedrijf wat het nu is.
Ik kon er in 2018 met een goede regeling uit en was toen zestig jaar. Ik heb daarna nog bij Fysio2Fit in Winsum gewerkt maar als gevolg van corona kon mijn contract niet worden verlengd. Vervolgens heb ik nog door ziektevervanging voor Accon en de gemeente Het Hogeland gewerkt maar sinds 2022 zit ik thuis. Net als Jan overigens die twee jaar ouder is. Hij kon tijdens corona door het thuiswerken al wennen aan het vaker thuis zijn. Mijn officiële pensionering gaat op 31 maart 2025 in.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op maandag halen we de twee oudste kleinzoons van school en gaan daarna met ze naar zwemles. Op dinsdag passen we op onze kleindochter, maandag- en donderdagochtend gaan we naar de sportschool en dan heb je het huishouden en boodschappen doen nog. Voordat je het weet is het al weer vrijdag.
Ik snap nu waarom mijn ouders vroeger altijd zeiden dat ze het na hun pensionering nog steeds druk hadden. Je blijft wat langer liggen, begint de dag rustig met een kopje koffie en de krant en het is zo weer tien uur. Dat is ook wel lekker hoor want vroeger was je altijd al om 07.00 uur op je werk en pas om 17.00 uur weer thuis. Nu hoeft dat dus niet meer.
En ja, ik ben nog steeds lekker actief qua vrijwilligerswerk. In de loop der jaren heb ik veel gedaan voor de plaatselijke voetbalclub, eerst bij Viboa en nu nog steeds bij vv Winsum. Dat kwam doordat zowel Jan, Ryanne en Niels bij deze clubs gevoetbald hebben. Achter de bar in de kantine staan, het clubblad uittypen, schoonmaakwerkzaamheden verrichten en nu ben ik nog één keer per vier weken gastvrouw in de bestuurskamer van vv Winsum samen met Otto Mekel.
En ik zit in het bestuur van de Stichting Het Hogeland Loopt voor Geluk, waarvoor je in juni bij ons langs geweest bent om hierover een stukje te schrijven. De actie loopt nog steeds en we hebben ruim € 66.000,- binnengehaald voor kankeronderzoek tijdens deze tweede editie.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat is toch mijn gezin: mijn man, kinderen plus aanhang en de kleinkinderen. Iedereen mag een beroep op mij doen maar als iemand uit mijn gezin om hulp vraagt dan laat ik voor de rest alles vallen want mijn gezin staat altijd voorop.
En de dieptepunten?
Het overlijden van onze dochter Marloes. Aan de andere kant was het ook oké. Toen ze er epilepsie bij kreeg, zag je dat ze hier veel last van had en tijdens de aanvallen hevige pijn. Het gemis is er nog steeds maar voor haar was het zo het beste.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In aanloop naar ons veertig jarig huwelijksjubileum besloten we om geen feest te geven maar om met de kinderen en kleinkinderen op vakantie te gaan. We zijn toen met zijn allen naar het Griekse eiland Zakynthos geweest. Een prachtige ervaring. Maar daarna hebben we toch ook nog een feest gegeven.
Dat van dat gezamenlijk weg gaan met het gezin proberen we er sinds die tijd in te houden. Dit jaar gaan Jan en ik nog een week naar Ameland en dan komt de rest van het gezin in het weekend langs.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gezond blijven, moeilijker is het eigenlijk niet. Ik leef in het nu en ben snel tevreden. Ik hoef niet zo nodig verre reizen te maken. Gisteren is voorbij, vandaag leef je en hoe het morgen gaat, dat is nog een vraagteken. Als het met het gezin goed gaat dan ben ik ook gelukkig. Onlangs zijn we twee weken naar Rhenen geweest en volgend voorjaar gaan we naar het Portugese Albufeira. Heerlijk toch?!
Lopen voor Geluk is trouwens wel helemaal mijn ding geworden. Dat komt omdat ik twee zwagers al jong aan kanker verloren heb. Ze mochten slechts 60 en 63 jaar worden. En Jan heeft daarbij huidkanker maar dit is onder controle gelukkig.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf kijk je een koe in de kont. Spijt heb ik dus nergens van. Ik zal het hooguit de andere keer anders aanpakken en als het nodig is mijn excuses aanbieden. Je maakt keuzes op basis van de informatie die je hebt en soms pakt dat wat minder uit.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik geef een negen voor mijn leven tot dusver, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Ik ben van nature optimistisch en probeer altijd positief vooruit te kijken.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Pluk de dag en wees wat liever voor elkaar. In zijn algemeenheid zou het fijn zijn als er wat meer respect voor elkaar zou zijn en er wat beter naar elkaar geluisterd zou worden, zowel in de maatschappij als in de politiek. Je kunt het er ook over eens zijn dat je het met elkaar oneens bent. Aan die verruwing en verharding, daar maak ik me zorgen over. Denk hierbij bijvoorbeeld aan hoe soms omgegaan wordt met politie en hulpverleners.