Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Geertje Venema-Siersema, ik ben vernoemd naar mijn oma. Geboren op 23 september 1959 in Grijpskerk als oudste van drie kinderen. Ik heb nog een jongere broer die in Roden woont en een jongere zus die in Leek neergestreken is. Mijn vader zat in Grijpskerk op kantoor bij de zuivelfabriek en moeder regelde het huishouden.
Ik ben in mijn jonge jaren in Grijpskerk vier keer verhuisd alvorens in Lutjegast op de boerderij van mijn man te gaan wonen. Al met al ben ik zeven jaar uit Grijpskerk weggeweest maar dit dorp bleef trekken. Jan en ik zijn samen aan De Snip gaan wonen en sinds 1992 woon ik met veel plezier aan De Klief.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds 1990 weduwe van Jan Venema die oorspronkelijk dus uit Lutjegast kwam. Ik heb hem tijdens onze schooltijd in de trein leren kennen waar hij altijd breeduit op de bank zat. De vonk sloeg echter over in discotheek Paradiso in Kollum waar ik met vrienden was en hem toevallig weer tegen het lijf liep. Eerder had hij verkering gehad met een vriendin van mij maar dat is op niets uitgelopen. Die avond heeft hij mij naar huis gebracht en sinds die tijd hadden we verkering.
Op 17 juni 1983 zijn we getrouwd en we hebben twee dochters gekregen. In 1987 werd Marieke geboren, zij woont ook in Grijpskerk. Twee jaar later kwam Karlijn op de wereld. Zij woont in Boelenslaan, een plaatsje vlakbij Surhuisterveen. Beide dochters hebben onlangs een zoon gekregen. Milan is dik een half jaar en Jens acht weken. Ik ben dus de trotse oma van twee kleinzoons en op dinsdag pas ik altijd met veel plezier op de oudste.
Wat is uw voormalig beroep?
In Grijpskerk ben ik eerst naar de lagere school gegaan. Daar zat ook een MAVO maar dat was de christelijke MAVO. Vandaar dat ik mijn schooltijd vervolgde in Zuidhorn waar ook een MAVO zat. Op mijn vierde wist ik al dat ik juf wilde worden want dat schreef ik destijds in het Sinterklaasboek. Dat is gelukt want na de MAVO ging ik naar de kleuterkweekschool in Groningen. Dit ondanks de waarschuwing dat er op dat moment al genoeg kleuterjuffen waren en het lastig zou worden om aan passend werk te komen. Op mijn 19e had ik na drie jaar de A-akte gehaald en een jaar later volgde de B-akte.
Dat van het geen werk kunnen krijgen viel voor mij gelukkig enorm mee. Ik heb eerst een half jaar invalwerk gedaan op een kleuterschool in Grijpskerk waar vervolgens een vacature ontstond en zodoende kon ik daar blijvend aan de slag. Daar zat ik de eerste jaren helemaal op mijn plek maar na een jaar of zeven kwam de basisschool in opkomst met veel vergaderingen over de nieuwe structuur tot gevolg. En dat was niet bepaald mijn ding.
We woonden toen al op de boerderij in Lutjegast waar veel aanloop was en altijd wat te doen. Toen de kinderen zich aandienden ben ik eerst gestopt met het voor de klas staan. Na Jan’s ziekteproces en zijn overlijden heb ik na enige jaren de werkdraad weer wat opgepakt door vrijwilligerswerk te gaan doen in een peuterspeelzaal. Toen een leidster met zwangerschapsverlof ging, viel ik voor haar in en na haar verlof wilde zij geen twee groepen meer leiden en is zij niet teruggekeerd. Vervolgens was ik zeventien jaar lang peuterleidster in Grijpskerk.
Het leiding geven veranderde in de loop der jaren, er kwam steeds meer bij kijken. Minder spelen met de peuters maar steeds meer observeren. Dat ging mij tegenstaan. Daarbij stopten steeds meer van mijn collega’s waar ik lange tijd met veel plezier mee samengewerkt had. Een vriendin van mij had destijds in Grijpskerk een Novy-winkel en kon wel wat hulp gebruiken. Ik zag mij ook steeds minder als een soort van oma voor een groep peuters staan en maakte de keuze om te stoppen als peuterleidster en werd verkoopster.
Zeven jaar lang beleefde ik een mooie tijd in de winkel en ik genoot van het klantcontact. Helaas besloot mijn vriendin om te stoppen met de winkel en vervolgens heb ik nog een tijdje in een juwelierszaak gewerkt. Eerst als zilverpoetser en later als invaller. Maar dat was te specialistisch werk en vervolgens kon ik als verkoopster in een lingeriezaak in Grijpskerk aan het werk. Ik wist dat dit slechts tijdelijk was en na een half jaar stopte ook de eigenaar van deze winkel en heb ik een tijdje thuis gezeten.
Mijn zus werkte al dertig jaar bij sondeerbedrijf Wiertsema & Partners in Tolbert en was mijn kruiwagen om hier binnen te komen toen er een kantinejuffrouw werd gezocht. Tegenwoordig werk ik dus tien uur per week met veel plezier in de kantine waar ik mij onder andere bezighoud met het schoonmaken van de kantine en de vergaderzaal en het bijvullen van allerlei spulletjes. En dit in drie dagdelen. Ook hier geniet ik van de sociale contacten die dat met zich meebrengt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Wat mij betreft maak ik mijn werktijd tot mijn pensionering vol bij Wiertsema & Partners, ik moet nog zo’n twee jaar en het gaat mij er goed naar de zin. Ook in de dagen dat ik niet aan het werk hoef, is er van verveling geen sprake. Elke maandagmorgen ben ik vrijwilliger bij het Dorpsloket Grijpskerk dat in het multifunctioneel centrum van het dorp opgenomen is. Ik fungeer hier als intermediair tussen de gerichte hulpaanvragen van onze cliënten en een bijpassende vrijwilliger vanuit ons vrijwilligersbestand.
In dit centrum zit ook een verzorgingstehuis en één keer per vier weken help ik hier mee met het rondbrengen van maaltijden en het bedienen van de inwoners. De dinsdag is oppasdag en de woensdagen heb ik een ‘poetsadresje’ in Grijpskerk. De vrije vrijdag gaat op aan boodschappen doen en mijn eigen huishouden.
En zo vliegen de weken voorbij. In de vakanties lees ik veel en ik hou van schilderen en haken. Wat dat betreft ben ik een echte creabea die van knutselen en frutselen houd. Ik had in de schuur ook altijd een eigen winkeltje waarbij ik de verkoop van mijn eigen spulletjes via Facebook promootte. Dit is er echter na corona bij gebleven maar wie weet pak ik dat nog wel een keer weer op.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen, die gebeurtenissen steken er met kop en schouders bovenuit. Ik heb beide dochters alleen opgevoed en dat heeft ons tot een geweldige drie-eenheid gesmeed. En ik geniet elke keer met volle teugen van mijn bezoekjes aan Callantsoog waar ik meerdere keren per jaar heenga. In het jaar dat Jan ziek werd, is het ons toen toch gelukt om hier samen nog enige dagen te genieten. Sinds die tijd voelt een bezoek aan Callantsoog als thuiskomen.
Onlangs ben ik er met mijn dochter en kleinzoon nog weer een weekje geweest waarbij we voor het eerst het dierenpark in Anna Paulowna hebben aangedaan. Daar wilde ik altijd al een keer heen maar dat was er nog nooit van gekomen.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn man Jan op dertigjarige leeftijd. Hij had uitgezaaide teelbalkanker en de vele kuren en behandelingen, inclusief het volgen van het Moerman-dieet in Coevorden, mochten helaas niet baten. Veel te vroeg natuurlijk en voor mij met twee jonge kinderen een heel verdrietige periode.
Zijn broer had eerder ook kanker gehad maar hij is er gelukkig van genezen. Die hoop was er natuurlijk ook bij Jan maar dit mocht helaas niet zo zijn. Het overlijden van mijn vader en schoonvader mag bij deze vraag niet ontbreken maar beiden waren op leeftijd en dus is het makkelijker te accepteren.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In mijn pubertijd, ik was een jaar of veertien, vijftien, heb ik eens een hele nacht opgesloten gezeten op het toilet. We zaten op een camping in Hellendoorn en ik sliep in de tent. Na een avondje stappen besloot ik om nog even naar het toilet te gaan alvorens te gaan slapen maar vervolgens kreeg ik de deur niet meer open.
Er kwam op dat tijdstip ook niemand meer langs en daar zat ik dan. Ik heb ’s morgensvroeg nog geprobeerd om een fietser aan te roepen maar die reed gewoon door. Pas toen het campingleven weer loskwam, werd ik uit mijn netelige positie bevrijd. Vervolgens heb ik de hele dag geslapen….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ooit trok een bezoekje aan Dubai mij wel maar inmiddels heb ik dat idee achter mij gelaten. Tot op zekere hoogte ben ik tevreden met mijn huidig leventje. Ik kan mij nu al verheugen op het eerste weekend van november want dan vertrek ik weer naar Callantsoog. Ik ga sowieso regelmatig een weekendje weg met de kinderen. Zo zijn we laatst nog naar Wijk aan Zee geweest. Wat dat betreft passen mijn kinderen goed op mij hoor.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik kan wel één ding benoemen maar dat hoeft niet in dit verhaal.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Op dit moment ga ik voor een negen. Ik ben zo wijs met mijn kleinkinderen. Ik hoorde in mijn directe omgeving altijd wel verhalen van hoe leuk het is maar nu ervaar ik dit zelf aan den lijve. Bij de geboorte van mijn oudste kleinzoon was ik nauw betrokken, dat was dus nog bijzonderder. Ik ben ‘strontwies met mien baide kleinjongens’.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat ik de komende jaren mooi zo door mag gaan met al de leuke dingen die ik nu doe want ik heb momenteel een heel gevarieerd leven. Wat ik bij de hobby’s nog vergeten ben te vermelden is dat ik ook graag met een vriendin de kringloopwinkels hier in de buurt afloop. Ook iets wat ik heel graag doe. Je merkt het wel, van verveling is absoluut geen sprake!