Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Gepko Smidt, roepnaam Koos. Ik ben op 9 september 1957 geboren in Huize Tavenier in Groningen. Telkens wanneer ik langs de singels in Groningen loop, krijg ik het speciale gevoel dat ik hier daadwerkelijk geboren ben. Mijn jongere zus Gineke woont in Zoutkamp.
Ik kom uit een arbeidersgezin. Pa was eerst 25 jaar werkzaam als leidinggevende bij Groen Kartonagefabriek in Groningen, ging daarna een tijdje als kraanmachinist aan de slag en werkte vervolgens voor Rijkswaterstaat op het schip Aldebaran als matroos en was volop met meetpalen in de weer op het Wad. Dat heeft hij ook ongeveer 25 jaar gedaan. Mijn moeder zorgde voor het huishouden, werkte bij de Spar-winkel en had ook diverse schoonmaakklusjes elders.
In 1969 zijn we vanuit Groningen naar Zoutkamp verhuisd. Tien jaar later ben ik naar Zuurdijk verkast en in 1991 zijn mijn vrouw en ik door de gezinsuitbreiding die er aan zat te komen naar Ulrum verhuisd. Hier wonen we inmiddels al weer 33 jaar met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1979 getrouwd met de oorspronkelijke uit Friesland afkomstig Hennie de Groot. Ik heb haar in 1978 leren kennen in een discotheek in Dokkum en zeker wat mij betreft was het liefde op het eerste gezicht. Een dik jaar later zijn we al getrouwd. Eind december van dit jaar hopen we dus ons 45-jarig huwelijksjubileum te mogen vieren.
Op 1 mei 1990 werd onze dochter Paulien geboren. Zij woont in Feerwerd en werkt als studieadviseur op de Hanzehogeschool in Groningen. Twee jaar later volgde Regina en zij is neergestreken in Groningen en is ergotherapeute van beroep. Beide dochters hebben een relatie en Paulien is inmiddels moeder van een zoontje van drie die de naam Barteld meegekregen heeft. Ik ben trots dat hij naar mijn vader vernoemd is én trots op mijn beide dochters. Eén middag dag per week passen we met veel plezier op onze kleinzoon.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Groningen, ben ik naar de LTS in Wehe-den Hoorn gegaan. Daar koos ik voor de metaalrichting. Ik was zeventien jaar toen ik mijn diploma behaalde. Daarna ben ik een jaar naar de MTS in Groningen gegaan voor de machinistopleiding maar daar ben ik mee gestopt. Ik ging toen eerst beroepsmatig als scheepsjongen drie maanden uit varen voor een reder en heb daarbij bijvoorbeeld Noorwegen, Canada en Amerika aangedaan. In de States heb ik mijn klompen nog verkocht.
Vervolgens ben ik als visfileerder bij Heiploeg in Zoutkamp aan de slag gegaan. Hier heb ik zo’n vijf jaar gewerkt. Ik kreeg destijds een tip van mijn buurman Hennie Zwart die aangaf dat ze bij de Coöperatieve Inkoop Vereniging Lauwerszee nog mensen zochten. Ik ben er niet veel later naar binnen gewandeld voor een gesprek en werd direct aangenomen. Ik kon er als oliebootschipper gaan werken. Met de boot voer ik door de haven van Lauwersoog bij de schepen langs om ze te voorzien van brandstof.
Leuk maar fysiek gezien ook best wel zwaar werk en na een hernia ben ik in 2001 na 21 jaar oliebootschipper verkoper geworden voor hetzelfde bedrijf. Deze winkel zit nog steeds in Lauwersoog en je kunt er allerlei materialen kopen die voor de scheepsvaart worden gebruikt. Verf en kleden bijvoorbeeld maar ook allerlei spullen voor de hengelsport. Ook de boten die aanmeren in de jachthaven maken hier gretig gebruik van.
Naast verkoper was ik ook vertegenwoordiger. Vooral in Duitsland probeerde ik aan onze schipperrelaties allerlei materialen te verkopen die vervolgens door voornamelijk Heiploeg geleverd werden. Dit werk heb ik 23 jaar met veel plezier gedaan. Met de klanten omgaan en daarmee een band opbouwen, ik vond het geweldig om te doen. Vorig jaar in september kwam hier na een dienstverband van 44 jaar voor CIV Lauwerszee een eind aan. Mijn vrouw, zij werkte in de zorg, is inmiddels ook al met werken gestopt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Het was in het begin wel even wennen hoor. Ik kwam in september thuis te zitten en vervolgens regende het bijna negen maand onafgebroken zoals je weet. Inmiddels heb ik mijn draai gelukkig aardig gevonden. We passen dus een middag in de week op onze kleinzoon. Daarnaast ben ik schipper geworden van de Reitdiepveer. Een dag per twee weken vaar ik in het hoogseizoen de mensen rond en dat is een hele mooie tocht en een groot succes.
Daarnaast ben ik ook bestuurlijk erg actief. Allereerst in het bestuur van de Reitdiepveer waar ik sinds een half jaar als algemeen lid bij betrokken ben. Ik zit ook in de commissie Pinksterfeesten in Zoutkamp waar ik al vijftien jaar als algemeen lid aan deelneem. Sinds vijf jaar ben ik in dezelfde plaats voorzitter van de plaatselijke smartlappenkoor. Uiteraard zing ik zelf ook mee in het koor en dat al zo’n vijftien jaar. Dat werkt voor mij erg ontspannend.
In het verleden ben ik zo’n vijf jaar voorzitter geweest van Manege Winnetou in Ulrum en ik was ook vijf jaar actief in het bestuur van de begrafenisvereniging in Zuurdijk. Bestuurlijk bezig zijn vind ik leuk werk. Ik probeer het de mensen hierbij zo veel mogelijk naar de zin te maken. Daarbij verzorg ik af en toe bij mijn dochter in Feerwerd de paarden en ik zit ook op een paardmencursus in Ulrum. Elke woensdagavond komen we bij elkaar met een gezellige club mensen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en de geboorte van onze dochters en kleinzoon Barteld. Ook kijk ik met veel plezier terug op onze reis naar Sri Lanka vier jaar geleden. Dochter Regina was al op vakantie in India geweest en gezamenlijk hebben we daarna nog drie weken in dat Aziatisch land rondgetrokken.
En de dieptepunten?
Het verlies van mijn ouders, beiden na een ziekte, heb ik als zwaar ervaren omdat ik zeer gehecht aan hen was. Het waren gezellige mensen om heen te gaan. Ook het verlies van mijn zwager Iede mag bij deze vraag niet ontbreken, een graag geziene inwoner van Zoutkamp. En zo ben ik in de loop der jaren meerdere mensen om mij heen kwijtgeraakt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb twaalf jaar lang een koets gehad en die is gebruikt bij twee huwelijken. Daarbij zat ik zelf met mijn dochter op de bok om te mennen. Allereerst bij de bruiloft van mijn neef in Dokkum. Ook hebben we een bruidspaar van Winsum naar Leens gereden. Dat was toch wel bijzonder om te mogen doen. Zes jaar geleden ben ik hiermee gestopt omdat de man waar ik mijn spullen kon opslaan in de Westpolder naar elders vertrok.
Verder mis ik qua werk de klantcontacten het meest. Je bouwde vaak toch een speciale band met ze op en dat leidde soms tot verdiepende gesprekken waarbij lief en leed gedeeld werden. Gelukkig doe ik op de Reitdiepveer nieuwe contacten op. Het is voor veel mensen een unieke ervaring om een stukje over het Reitdiep mee te varen en dat leidt vaak wel tot gespreksstof.
In Sri Lanka heb ik nog iets heel bijzonders meegemaakt. Toen we onderweg waren, zagen we dat iemand in een rivier een olifant aan het wassen was. We zijn er naar toe gelopen en ook ik mocht vervolgens de olifant, die rustig bleef liggen, schoonmaken. Met een kokosnoot werd het vuil tussen de diepe rimpels vandaan gehaald. Heel leuk en bijzonder om hierbij aanwezig te mogen zijn. Dat soort spontane dingen blijven je altijd bij.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Lekker op dezelfde manier doorgaan. Ik ben bijvoorbeeld ook in Indonesië, Turkije en Afrika (om te backpacken) geweest voordat de kinderen werden geboren. Toen was het nog niet zo toeristisch. Vroeger ben ik ook op de Griekse eilanden geweest en heel vroeger met mijn ouders in Italië. Je kunt dus gerust stellen dat ik best wel bereisd ben. Maar daarbij ook heel tevreden met hoe het leven op dit moment verloopt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Hoewel ik wel een hekel heb aan mensen die achter je rug om over je zitten te praten. Ik heb het liefst dat ze het recht in mijn gezicht zeggen wat ze dwarszit. Maar dat heeft niets met spijt te maken natuurlijk.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een acht. Ik ben tevreden met hoe mijn leven zich tot dusver heeft ontvouwd.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat iedereen om mij heen gezond blijft. Dat wens ik sowieso iedereen toe want dat is wel het allerbelangrijkste in het leven. En het begroot mij dat er steeds minder mensen zijn die zich als vrijwilliger inzetten voor het dorp en het verenigingsleven. Dat is toch zeker wel heel belangrijk voor de leefbaarheid in onze gemeenschap. Samen met elkaar moeten we hier onze schouders onderzetten!