Kunt u zich heel kort even voorstellen?
(Foto: Garmer en Thesinger Expres)
Mijn volledige naam luidt Coby van Huis – Oomkes. Ik ben op 3 februari 1959 geboren in hetzelfde huis als waar we nu zijn, Molenweg 13 in Thesinge. Ik heb twee broers en een zuster, zij wonen in Ten Boer, Gieten en mijn oudste broer wordt binnenkort tachtig en woont een stukje verderop. Ik woon naast de molen waar mijn vader vroeger molenaar en foeragehandelaar was. Hij handelde dus in veevoer. Mijn moeder en ik zijn later zelfs nog collega’s geweest in de huishoudelijke dienst van Bloemhof.
Ik ben op mijn achttiende intern gaan wonen in verzorgingstehuis Bloemhof in Ten Boer, dat kon toen nog. Daarna heb ik in de Ludde- en Schoolstraat in Thesinge gewoond en inmiddels woon ik alweer ongeveer veertig jaar in het huis waar ik ook geboren ben. Dat is best wel een aparte gewaarwording. Ook voor mijn familie wanneer ze bij mij op bezoek komen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben sinds maart 2019 weduwe van Bert van Huis. Ik heb hem destijds via een toenmalige collega van mij leren kennen toen die mij mee op stap nam. Haar vriend kende Bert wel die destijds in Groningen woonde maar voetbalde bij TEO in Ten Post.
Liefde op het eerste gezicht was het niet maar de vonk sloeg toch al vrij snel over. Bert heeft altijd gezegd, ondanks dat hij in de stad woonde, dat hij zou gaan trouwen met een ‘wichje oet een dörp’ en dat is hem gelukt. We zijn in 1985 getrouwd.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Thesinge, ging ik naar de huishoudschool die in Groningen aan het Damsterdiep zat. Ik wilde vroeger stewardess worden, geen flauw idee waarom eigenlijk. Het is er echter niet van gekomen want toen ik op mijn zestiende mijn diploma haalde ging ik in Bloemhof voor de huishoudelijke dienst aan het werk. Daar werkte mijn moeder dus ook en zo werden wij collega’s. Door een gerichte opleiding kon ik op den duur zorgmedewerkster worden en toen ik begin twintig was, ontstond er in de keuken een vacature.
Een koksopleiding heb ik nooit gevolgd maar toch besloot ik om te solliciteren. Ik werd aangenomen en leerde vervolgens de fijne kneepjes van het koken van de chef-kok. Ik vond het koken direct heel leuk om te doen. Maar omdat ik al op jonge leeftijd de diagnose fibromyalgie gekregen had, viel het werken in de keuken mij niet altijd mee.
Want naast het koken moest je natuurlijk ook afwassen en dan werden die grote keukenpannen soms best wel zwaar. Dat veranderde toen ik de helft van mijn tijd als voedingsadministrateur kon gaan werken. In deze rol verwerkte ik de ingevulde menukaarten van de bewoners en ik deed gericht inkopen bij de plaatselijke middenstand voor de maaltijden die er moesten komen.
Die diversiteit in werkzaamheden beviel mij heel goed. Ik werkte fulltime wat destijds inhield tien dagen achter elkaar aan het werk en dan vier dagen vrij. Na getrouwd te zijn, wilde ik minder gaan werken maar dat zagen ze in Bloemhof niet zo zitten. Ik wilde namelijk tijd vrijmaken voor onze hond. Bert werkte fulltime als automonteur en een hond hele dagen alleen thuis laten zitten dat kon toch ook niet? Voor mij een reden om bij de thuiszorg te gaan solliciteren. Toen ik werd opgeroepen voor een tweede sollicitatiegesprek besloot ik open kaart te spelen en toen kon ik opeens wel halve dagen gaan werken want ze wilden mij niet kwijt.
En zo ging ik alle dagen met plezier aan het werk, mede dankzij de fijne werksfeer en de leuke collega’s. Dit ondanks het feit dat de werkzaamheden in de loop der jaren veranderden. Want toen Bloemhof een nieuwe huisvesting kreeg, veranderde ook het eetpatroon. Niet meer zelf alle groenten snijden en aardappels schillen want de kant en klare maaltijden deden hun intrede. Alleen de soep kookten we nog zelf.
Dit fijne werkbeeld veranderde helaas in 2019. Bert werd ziek en ik kreeg last van mijn oog. En wel zo erg dat ik er drie keer aan geopereerd ben en lange tijd uit de roulatie was. Aan het begin van dat jaar overleed mijn man en alsof dat nog niet genoeg ellende was, verloor ik na 42 jaar mijn baan. Het was al langere tijd rommelig op het werk en ik hoorde maar niets van het hoofd van de keuken ondanks dat ik wist dat er een beslissing was genomen over onze toekomst. Toen ik hem uiteindelijk zelf belde, vertelde hij in tranen dat we allemaal onze baan kwijtgeraakt waren.
Een geluk bij een ongeluk was dat we met zijn allen lid van de vakbond waren en zij hebben ervoor gezorgd dat alles netjes afgehandeld werd. En dan ben je zestig jaar en zit je in de WW. Voor mij een situatie waar ik niet eerder mee gedeald had. Via een tip vernam ik dat ze in Alegunda Ilberi in Bedum nog een tijdelijke kok zochten. Hier heb ik tot de zomer van 2020 ongeveer zeven maanden gewerkt voor ongeveer twintig uur in de week. Het hoofd van de keuken was een geweldige baas en altijd belangstellend naar andere mensen toe. Mede dankzij hem heb ik in Bedum een fantastische werktijd beleefd.
Ik kwam echter weer thuis te zitten maar kreeg toen de tip dat ze bij Viskenij in Baflo zaten te springen om een kok. Zij hebben toen contact met mij gezocht en ik had er een goed gesprek. Maar ze waren verbaasd dat ik geen diploma’s had en daar hebben ze nog wel even stevig over moeten discussiëren schijnbaar want pas na drie weken namen ze weer contact met mij op en kon ik voor De Hoven bij Viskenij in Baflo aan de slag. Af en toe werkte ik in zorginstelling Winkheem in Winsum, ook onderdeel van De Hoven. In beide zorginstellingen heb ik een geweldige tijd gehad en ik heb er leuke contacten aan over gehouden.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op 1 januari 2024 kon ik dankzij een goede regeling twee jaar eerder stoppen met werken. Ik heb op Viskenij een geweldig afscheid gehad met een tafel vol cadeaus tot gevolg. Van verveling is gelukkig geen sprake geweest. Ik had niet verwacht dat ik het niet meer hoeven werken zo fijn zou vinden. Zo heb ik de zomerperiode bijvoorbeeld gebruikt om als gastdame koffie rond te brengen in Alegunda in Bedum en mee te helpen met de broodmaaltijd aan het eind van de middag en dat is mij goed bevallen. Daar zal vast nog wel een vervolg op komen. Een bezigheid die net als in Baflo en Winsum voelt als thuiskomen.
Ik heb een oppashond waar ik regelmatig mee wandel en daarnaast is er in en om het huis altijd wel wat te doen, ook al omdat ik een grote tuin heb. Maar ik kan ook lekker lui zijn hoor als het moet. Een rondje langs de kringloopwinkels in de buurt is iets wat ik graag doe. Vroeger was ik van het toneelspelen. Zo heb ik 25 jaar bij de plaatselijke toneelvereniging WWK in Thesinge gespeeld. De jaarlijkse uitvoering was altijd geweldig om mee te maken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze trouwdag en het feit dat zowel Bert als ik onze vijftigste verjaardag op een leuke en fijne manier hebben kunnen vieren. Eerdere jubilea gingen door minder leuke familieomstandigheden in rook op. Ook geniet ik van de herinneringen aan onze reis naar Canada waar Bert zijn familie woonde. The Rocky Mountains hebben tijdens deze trip heel veel indruk op mij gemaakt. Bert en ik hebben het samen altijd goed gehad.
En de dieptepunten?
Ik ben in de loop der jaren veel familieleden verloren. Bijvoorbeeld onze neef aan leukemie, hij mocht slechts twintig jaar worden. 2019, het jaar dat Bert overleed, was voor mij natuurlijk een rampjaar. Een jaar eerder moest ik al drie keer aan mijn oog geopereerd worden en aan het eind van 2019 werd ik ook nog eens, na 42 jaar in Bloemhof te hebben gewerkt, ontslagen. Veel van wat er in die tijd gebeurd is, bijvoorbeeld de voorbereidingen voor de feestweek in Thesinge, is langs mij heen gegaan.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb een adequate manier gevonden om van telefoonstalkers af te komen. Eerst liet ik de telefoon maar gewoon ‘uitrinkelen’ maar dat veranderde toen ik een bijzondere tip hoorde. Na opgenomen te hebben, stopte ik de telefoon onder een kookpan om daar vervolgens hard op slaan. Het heeft geholpen want die instantie heeft mij nooit weer gebeld.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Bijzondere uitdagingen heb ik niet. Waar ik zin in heb dat doe ik gewoon. Binnenkort ga ik met een kameraad naar Harderwijk, dat is ook weer zo’n mooi uitje. En ik probeer dagelijks minimaal vijf kilometer te wandelen. Dat kan in de buurt zijn maar soms pak ik de auto en dan ga ik verderop een stukje lopen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb in mijn leven nergens spijt van gehad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Het moet in elk geval een ruime voldoende zijn. Noteer maar een zeven, je moet zelf wat van het leven maken. Maar het is niet altijd makkelijk hoor. Het samen kunnen delen van mooie maar ook minder mooie dingen in het leven, dat kan helaas niet meer.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik vind het prima zo. Zolang er nog wat vreugde in het leven is en dingen waar je naar uit kunt kijken dan vind ik het wel goed. Binnenkort beginnen de voorbereidingen voor de feestweek in Thesinge die in 2025 plaats gaat vinden. Daar kijk ik nu al naar uit en de eerste spullen hiervoor zijn al aangeschaft….