Egbert Kamminga, internationaal machinist bij de NS, Thalys en Eurostar

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Egbert Kamminga. Ik ben geboren op 12 oktober 1958 te Westerwijtwerd in dat gedeelte van het dorp dat als Nijstad bekend stond. Mijn vader was boerenarbeider en mijn moeder runde het huishouden dat uit vijf kinderen bestond. Mijn twee oudere zussen wonen in Drenthe, een van mijn broers is overleden en de andere broer woont in Groningen.

Van Westerwijtwerd herinner ik me nog wel de strenge winter van 1963. Iedereen hielp mee om de weg weer sneeuwvrij en dus begaanbaar te maken. Met vrienden trokken we vaak de landerijen in, slootjespringen e.d.. In 1966 zijn we verhuisd naar Middelstum, naar de Trekweg 18 bij het Balkje.

Daar heb ik een prachtige jeugd gehad. Altijd was ik “achter” te vinden bij de beesten want mijn vader had zelf ook een 24-tal koeien die veel aandacht vroegen. Vaak nam ik vrienden mee naar huis. Ze vonden het prachtig om mee te helpen. Bieten draaien, hooi en stro klaarleggen enz., het hoorde er allemaal bij.

Op zaterdagochtend kwam vaak onze vaste veehandelaar uit Bedum langs, die regelmatig een koe kocht. Dat leidde tot handjeklap tot je bijna blaren op je hand had. De koop werd dan beklonken door mijn vader die met de handelaar een borrel in huis dronk na die tijd.

Ik ben in verband met mijn werk in 1978 in Amsterdam terechtgekomen en ben daar op kamers gaan wonen. Hierover later meer. In 1983 zijn Dineke en ik verhuisd naar Purmerend waar ik nog steeds woon.

Wat is uw burgerlijke staat?

In november 1983, na onze verkeringstijd en het samenwonen, ben ik getrouwd met Dineke Hartman uit Uithuizen. We hebben elkaar leren kennen in, hoe kan het ook anders, discotheek 538 in Uithuizen en je kunt wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was.

Samen hebben we een dochter, Jacqueline (1984), en een zoon, Joshua (1987), gekregen. Jacqueline woont met haar vriend Thomas in Amsterdam en is psychiatrisch verpleegkundige. Samen hebben ze een zoon, Jimi genaamd. Joshua woont met z’n vriendin Nikki in Alkmaar en is carrosseriebouwer. Dus ja, Dineke en ik zijn een trotse oma/opa.

Wat is uw voormalig beroep?

De veearts kwam in Middelstum regelmatig bij onze koeien. Ik vond het geweldig hoe hij te werk ging met de dieren. Dat wilde ik later ook gaan doen. De veearts vertelde me dat ik dan Dierengeneeskunde moest gaan doen, een langdurige studie. Op mijn vijftiende, zestiende had ik echter geen zin om zo lang te gaan studeren. Het bleef bij MAVO-4.

Omdat ik zaterdags al bij boer Rooda werkte, mous dreug’n, kon ik na het examen direct fulltime aan de slag in Oosterburen.Via het Arbeidsbureau in Uithuizen, waar ik wel stond ingeschreven, kreeg ik een kantoorbaan aangeboden bij de Bedrijfsvereniging voor het Bakkersbedrijf in Groningen. Na twee jaar echter kwam het binnenwerken me mijn neusgaten uit. Ik moest naar buiten. Eind 1977 solliciteerde ik bij het spoor. Er werden machinisten gevraagd. Dat leek me wel wat.

Na alle keuringen succesvol te hebben doorlopen, werd mij bij het laatste gesprek gevraagd of ik interesse had om in het westen aan de slag te gaan. In Utrecht, Rotterdam en Amsterdam was een schrijnend tekort aan machinisten. Deze vraag overviel me enigszins. Maar aangezien ik erg veel zin had in deze baan, heb ik JA gezegd en gekozen voor Amsterdam.

Op 1 februari 1978 ben ik gestart met de opleiding, die totaal 4 jaar duurde. Als machinist begon je als rangeermachinist, daarna goederentreinen (diesel-elektrische tractie) besturen en vanaf 1984 elektrische tractie. Tot 1990 zware ertstreinen gereden tussen Amsterdam en Emmerich (Duitsland). We deden dit werk met een vijftiental machinisten. Dit vervoer per spoor stopte in 1990 en werd daarna voortgezet via het water.

Van 1990 tot 1998 heb ik personentreinen gereden. Het ging zowel om stoptreinen als intercity’s en ik kwam door alle provincies, behalve Friesland. Het rijden van treinen naar en van Groningen was best spannend. Kom ik nog weer bekenden tegen?

In 1998 heb ik gesolliciteerd bij NS-Internationaal en ik werd aangenomen. Ik ging op de Benelux-treinen naar Brussel en op ski- en autoslaaptreinen tot respectievelijk Venlo en Maastricht en op de Lourdes-trein tot Maastricht rijden. Ook heb ik op de Berlijn-trein gereden van Amsterdam tot Bad Bentheim vv. Het voordeel bij NS-Internationaal was dat je geen nachtdiensten meer hoefde te draaien. In 2008, vóór de opening van de Hoge Snelheid Lijn, heb ik gesolliciteerd bij Thalys  en ik werd aangenomen.

Een volgend memorabel moment was in 2018, toen kwam de Eurostar uit Londen naar Nederland. Mijn examenrit voor de Eurostar was van Londen naar Parijs. Deze ervaring was de kers op mijn spoortaart. Op de Thalys- en Eurostartreinen reden we met een veertigtal Amsterdamse machinisten tot Brussel.

Twee keer, in 1989 en 2020, werd mij gevraagd of ik overgeplaatst wilde worden naar Groningen. Na overleg met het thuisfront heb ik daarvoor bedankt. Op mijn 59^e ben ik 4 dagen per week gaan werken en mijn besluit om eerder met pensioen te gaan was dan ook een logisch vervolg. Dit werd mede mogelijk gemaakt door de nu op de tocht staande RVU-regeling.

Het rijden van treinen is een fantastisch beroep maar de onregelmatige diensten, overnachtingen in het buitenland en de vele werkweekenden vielen me steeds zwaarder. Daarom ben ik per 1 maart 2023 op 64-jarige leeftijd met prepensioen gegaan na 45 jaar machinist te zijn geweest. De NS is voor mij een geweldige werkgever geweest en altijd in beweging zowel letterlijk als figuurlijk. In goed overleg viel veel te regelen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Het was wel even wennen. Ik gaf mezelf een half jaar om van de vrije tijd, rust en mooie zomer te genieten. Dat is zeker gelukt en ik raakte het spoor niet bijster. Een piano stond altijd al op mijn verlanglijstje. Die heb ik dan ook gekocht inclusief lesboeken. Ik maak al aardige vorderingen.

Fietsen was altijd al een hobby van mij. Nu heb ik hier alle tijd voor. Voor de BimBam (een organisatie die voor allerlei goede doelen eerst papier en later kleding inzamelde en dat laatste nog steeds doet) doe ik al sinds 1983 vrijwilligerswerk. Dat is nu ook uitgebreid. Vier weken per jaar leeg ik samen met andere vrijwilligers zes dagen per week zo’n twintig kledingcontainers.  Met de opbrengst wordt o.a. van alle kerkgebouwen in Purmerend het onderhoud betaald. Zie hiervoor ook de website www.bim-bam.nl.

Kokkerellen doe ik ook graag. Dineke blij/Egbert blij. Eén dag per week is onze vaste oppasdag op onze kleinzoon Jimi. Dat is ontzettend leuk en vermoeiend maar geeft ook veel energie. In één woord fantastisch. Echter de grote vrijheid ervaar ik als het mooiste van het gepensioneerd zijn.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Het ontmoeten, vervolgens het samenwonen en trouwen met Dineke. Daaropvolgend de geboorte van dochter Jacqueline, zoon Joshua en kleinzoon Jimi. De vele vakanties die we als gezin maakten naar Spanje, Italië, Oostenrijk maar ook Terschelling, Drenthe en Limburg mogen bij deze vraag niet ontbreken.

Nadat de kinderen de deur uit waren gingen we met zijn tweeën, maar ook wel met familie, naar Griekenland, Turkije, Kroatië en Engeland met als hoogtepunt onze rondreis door Amerika om The Legacy of the Dutch te ontdekken. Jl. juli hebben we een cruise gemaakt naar Noorwegen, samen met m’n 2 zussen en zwager.

En de dieptepunten?

Het verliezen van familie- en schoonfamilieleden en vrienden. Het overlijden van mijn neef Robert, de zoon van mijn zus Geertje en zwager Jan Visser, op 22-jarige leeftijd heeft mij erg aangegrepen. In de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn een aantal collega’s overleden aan de toen vernietigende ziekte AIDS.

Ook op werkgebied heb ik dieptepunten gekend. De trein wordt nog steeds gebruikt als suïcidemiddel. Helaas ben ik daarmee ook een aantal keren geconfronteerd.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Tijdens een nachtdienst reed ik een keer van Amsterdam-Oost naar Amsterdam-Centraal toen de trein een auto ramde. Gelukkig was er alleen sprake van materiële schade. De automobilist beweerde echter tegen de politie dat de overgang open was, en dus vrijgegeven, een verklaring die niet klopte.

Een politieagent zei dan ook treffend tegen mij dat het enige wat openstond zijn gulp was. En hij had nog iets uit te leggen aan zijn vrouw die hem later op kwam halen want in zijn auto zat ook een ‘gezelschapsdame’. En daar had hij uiteraard meer aandacht voor dan voor de spoorwegovergang…..

Een van mijn laatste herinneringen aan Westerwijtwerd is het winkeltje van jouw ouders. Vlak voor onze verhuizing stapte ik in een spijker en de hiervoor benodigde verbandmiddelen werden bij kruidenier Koster gekocht. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

New York zou ik nog wel een keertje willen bezoeken. Daar mag je me voor wakker maken. Je hebt nu mijn telefoonnummer dus aarzel niet mocht de kans zich voordoen!

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik stel mijzelf wel eens de vraag. ‘Wat als ik toentertijd NEE had gezegd tegen Amsterdam? Hoe had mijn leven er dan uitgezien?’ Maar ik heb absoluut geen spijt van mijn beslissing gehad. Het blijft dus enkel bij een nutteloze overdenking.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Een acht is wat te laag en een negen te hoog. Noteer gerust een 8+.

Wilt u verder nog iets kwijt?

Graag groet ik eenieder uit Middelstum e.o. die mij nog kennen of gekend hebben!