Op zoek naar het zomergevoel op Schiermonnikoog…..

De waarheid gebiedt mij te schrijven dat we de trip voor het laatste reisverslag van de reeks ‘Op zoek naar het zomergevoel in….’ al op zaterdag maakten. En daarbij stond deze reis aanvankelijk ook helemaal niet opgenomen in het tourschema. Ik zou immers Broek, Kleine Huisjes en Molenrij aandoen. Maar dat bezoek schuiven we mooi door naar volgend jaar. Want spontane ingevingen zijn immers het mooist. Dus toen de vrouw een dagje Schier voorstelde aan het eind van de zomerperiode sloten de overburen spontaan aan….

Maar kan dat wel, een stukje Friesland meenemen in deze reeks? Ach ja, Schiermonnikoog wandelt immers spontaan onze provincie binnen als ‘wandelend eiland’ zijnde. Maar daar moeten de Friezen natuurlijk niets van hebben. Die kopen gewoon het meest oostelijke stuk van ons terug. En dan hebben ze ook nog eens een vrouwelijke burgemeester die ooit raadslid in Groningen was. Afijn, genoeg redenen dus om die kant maar eens op te varen. En we wisten van te voren dat we genoeg mooie kiekjes konden scoren…..

Kop koffie + appeltaart bij Hotel Bernstorff

Het is deze zaterdagmorgen na een drieluikverjaardagsviering in Huizinge vroeg pissen in huize Koster. De overbuurtjes staan immers rond half negen klaar om gezamenlijk naar Lauwersoog af te reizen. Mooi op tijd parkeren we de auto op P2 en niet veel later wandelen we veerboot Rottum op die stipt om half tien de haven uitvaart. Op naar Schiermonnikoog dus!

Daar hebben we aan de kade bij Rijwielhandel Soepboer fietsen gehuurd. Er zijn meer mensen die dezelfde gedachte hebben met een redelijk lange wachtrij tot gevolg. En dat maakt, in combinatie met de zeelucht, hongerig natuurlijk. Of is trekkerig een netter woord? We zetten direct maar koers naar het dorp zelf, gezegend met dezelfde naam als het eiland, en parkeren de bikes bij Hotel Bernstorff waar we koffie met appeltaart bestellen.

Die wachttijd geeft mij mooi even de gelegen om tal van kiekjes in de directe omgeving te maken.  De walviskaak van 30 meter, een mooie blikvanger in het centrum, mag natuurlijk niet ontbreken. Hetzelfde geldt voor Hotel v/d Werff en de beroemde en beruchte Toxbar. Het bunkermuseum pal naast Bernstorff heb ik nog niet eerder gezien en ook de muziekkoepel ontsnapt niet aan een kiekje.

Nadat het miezerregen ophoudt, besluiten we om eerst maar zover mogelijk weg te fietsen. De Kobbeduinen is onze eindbestemming maar eerst gaan we op zoek naar ‘Het geheim van Vredenhof’. De begraafplaats waar zoveel jongemannen en drenkelingen liggen waar de naam niet van bekend is. Indrukwekkend om langs de graven te wandelen en wat ziet het geheel er keurig en respectvol onderhouden uit.

Mijn gedachten gaan terug naar het einde van mijn lagere schooltijd toen dit kerkhof een belangrijk punt was in de jeugdserie ‘Het geheim van Vredenhof’. Een jaar eerder had ik Schier tijdens een schoolreis met klas 5 en 6 van de Wicher Zitsemaschool voor het eerst aangedaan en dus zag ik destijds wel wat herkenningspunten. Voor deze schoolreis gingen we trouwens op de fiets, in de stromende regen, naar Lauwersoog. Kom daar nu nog maar eens om….

De Kobbeduinen bieden een mooie gelegenheid om even een stukje rond te wandelen en tijdens een rustpunt op een bankje krijgen we maar zo gezelschap van een niet kraaiende haan die rondscharrelt op zoek naar kruimels. Onderweg kruisen ook vele grazende koeien ons pad. Ik geniet van het baken en het uitzicht op de kwelders maar niet veel later zitten we al weer op de fiets.

Lunchen bij de Berkenplas

We gaan via het dorp naarstig op zoek naar de Berkenplas voor een plas- en lunchpauze. Het twaalfuurtje, Club Sandwich en de broodjes kroket in combinatie met een mosterdsoepje vinden gretig aftrek. Inmiddels geven de klokwijzers bijna 14.00 uur aan en slaat mij de schrik om het hart. Want dit is voor mij immers deels een werkdag en dus moet er naarstig gefotografeerd worden natuurlijk.

Gelukkig is de Wassermann bunker vlakbij en na een pittige klimtocht naar boven beleven we letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van deze trip. Want wat heb je vanaf hier toch een prachtig uitzicht op het eiland en het Wad. En wat liggen de Kobbeduinen vanaf hier zo op het oog ver weg. Zouden we toch zoveel kilometers gefietst hebben inmiddels? Ik merk dat ik maar lastig afscheid kan nemen van deze plek die ook zoveel oorlogsgeschiedenis herbergt.

Maar ik zal wel moeten want overbuuf wil naar de vuurtoren. Dat er hier twee van zijn op Schier is voor haar een eyeopener en maakt deze zaterdag dus tot een leerzame dag. De rode vuurtoren is natuurlijk voor veel schepen een baken en ik ben er zelfs ooit, begin jaren negentig, bovenin geweest samen met Fred Bulthuis die er destijds aanklopte met de vraag of we boven mochten komen. Wat een uitzicht heb je vanaf hier op het Wad!

Maar dat zit er voor ons vandaag niet in natuurlijk maar gelukkig wacht het strand op ons. Omgeven door lifeguards, waarvan er één nog een krachtige zwemdemonstratie in de Noordzee aan ons geeft, voelen we ons, op een verdwaalde kwal na waar je niet in moet stappen uiteraard, toch wel redelijk veilig.

We zoeken het dorp weer op en overbuurman en ik kunnen bij Stadion De Monnik ons hart ophalen want er wordt gevoetbald. En we ontwaren zelf bij de withemden, die tegen De Monnik spelen, drie mannen van de Middelstumer A-selectie. Met een flesje Heineken in de aanslag wordt het schouwspel vanaf het terras aandachtig gevolgd.

Vervolgens houdt driekwart van ons gezelschap een Van der Molen, van de band Family Tree, bij ‘Het Oude Boothuis’ gezelschap terwijl ik nog wat laatste kiekjes verzamel. Van die mooie oude huisjes bijvoorbeeld maar ook van het beeld van de monnik.

Dineren in de Tox

Inmiddels is het al weer de hoogste tijd voor een volgend genietmoment. Alvorens naar de boot terug te fietsen, wordt de inwendige mens opnieuw verwend. Nu met een diner in de Toxbar waar we uit voorzorg al om 17.00 uur gereserveerd hebben. En dat is geen overbodige luxe want bijna alle tafeltjes zijn al geboekt. Onze eetlust is door de late lunch niet heel hoog maar een ‘Sate Marijke’ gaat er natuurlijk altijd in. Gevolgd door nog een softijsje bij Cafetaria De Halte. Want deze tussenstop mag natuurlijk niet ontbreken.

Al likkend monsteren we aandachtig de lucht boven ons waar donkere wolken zich dreigen samen te pakken. Verstandig als we zijn fietsen we snel terug naar de boot om in het wachthok te schuilen voor een gigantisch noodweer wat ook het thuisfront behoorlijk teistert zo horen we later. Dit geeft mij de kans om mooi nog even bij te praten met de ook op het eiland aanwezige Tamme Beenes. Nog zo’n Beemer prominent dus.

Op de bootreis terug, kom ik tot de conclusie dat Schiermonnikoog een prachtig eiland is om een dagje door te brengen. Of een weekend natuurlijk tijdens een zwaar trainingskamp met mijn ploegmakkers. Daar komt geen fiets aan te pas kan ik u wel verklappen. Wel een hoog De Monnik en Toxgehalte overigens.

Maar helaas komt aan alles een eind dus ook aan deze dag en aan de 2024 reeks van mijn vijfde zoektocht naar het zomergevoel in noord-Groningen. Gelukkig hebben we de foto’s nog als blijvende en mooie herinnering: https://bert-koster.nl/2024/08/29/een-zomerinstragammetje-vanaf-schiermonnikoog/.

Laat Schiermonnikoog maar mooi verder onze provincie inwandelen. Misschien gunnen de Friezen ons ooit nog eens een bewoond waddeneiland. Want zij hebben immers Vlieland, Terschelling en Ameland al waar wij het met Rottumeroog en –plaat moeten doen waar je eigenlijk niet mag komen. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Op naar 2025 dus voor nieuwe zoektochten! Dank voor het volgen van mijn avonturen in de afgelopen vier weken. Ik maak mij inmiddels weer op voor een ‘normale’ werkweek. En de overbuurtjes worden uiteraard bedankt voor de gezelligheid….