Op een mooie zondagmorgen ging ik een rondje hardlopen met mijn hond Sophie. We wonen achter het Noorderplantsoen en we deden een voor mij pittig rondje van een kilometer of 7,5 naar het Stadspark en weer terug.
Sophie doet dat met twee vingers in haar neus. Ze rent altijd een meter of twintig voor mij uit en als het te langzaam gaat, wat volgens haar vaak het geval is, racet ze heen en weer om me aan te sporen het tempo te verhogen. (Wat niet gaat gebeuren.)
Ze kwam als pup in coronatijd bij mij. Ze was super gesocialiseerd en goed opgevoed. Aan de lijn lopen bleef echter een probleem. Wat ik ook probeerde, ze bleef spanning houden. Blokjes kaas, leverworst, allerlei soorten hondenkoekjes passeerden de revue. Maar als de prinses angstig is, neemt ze niets meer aan.
De avondklok werd voor ons toch nog een voordeel. Zo kon ik veilig oefenen met het loslopen op de stoep, aangezien er geen verkeer was. Als ze wel een keer onverhoopt overstak kreeg ze even een tik onder de billen. Liever een schopje onder de kont dan een platgereden hond!
Sindsdien loopt ze overal los en luistert prima. ‘Stoep’ is keurig op de stoep en bij ‘Wachten’ of mijn fluitje staat ze stil. Waar we ook lopen of rennen, bijna iedereen wordt blij van haar. Bijna iedereen……
We waren al op de terugweg vanaf het Stadspark en liepen door de Peizer-, Paterswoldse- en de Kraneweg en kwamen uit in de Herman Colleniusstraat. De hond huppelde vrolijk voor me uit. Ze passeerde een jong stel die haar lachend nakeek en vlak achter hen liep een dame met bijzondere fluffy oorwarmers op, in gedachten verzonken.
Ik moet eerlijk bekennen dat Sophie niet een hele handige route koos, ze moest perse tussen de bosjes van een voortuintje en de mevrouw door, terwijl ze ook prima rechts aan had kunnen houden, maar de dame hoefde niet opzij te stappen. Vrolijk riep ik: ‘Excuses’! Ik wilde doorrennen maar ze hield mij staande. Uiterst vriendelijk, maar op een enigszins belerende toon, zei ze: ‘Weet je dat er in het Noorderplantsoen een speciale loslooproute voor honden is? Hier mogen ze alleen aangelijnd wandelen.’
‘Jazeker weet ik dat, maar mijn hond loopt overal los’, antwoordde ik. In een split second was het vriendelijke gezicht verdwenen. ‘Dat Mag Niet!!!’ ‘Dan geven ze me maar een boete’. Kortsluiting in het hersenpannetje. ‘IK HOOP HETTTTTT’, krijste ze het uit. ‘Dat zien we dan wel weer, mijn hond is super gehoorzaam en is niemand tot last.’ ‘Maar IK WIL HET NIEEEEEETTT’, gierde ze.
Hemeltje lief, hoeveel persoonlijkheden hielden zich wel niet schuil tussen die oorwarmers. Ik verbaasde mezelf dat ik zo rustig bleef. ‘Alleen kalmte kan u redden’, was hier wel van toepassing.
‘Maar lieverd’, floepte ik er zomaar uit, ‘ik kan toch geen rekening gaan houden met iedereen op deze wereld? ‘U kunt wel willen dat die hond aangelijnd loopt, maar zij heeft er een hekel aan, DUS het gaat Niet gebeuren. Geniet lekker van uw zondag!!’, riep ik er vrolijk achteraan.
Flabbergasted rende ik via het Noorderplantsoen naar huis. Mezelf de rest van de dag afvragend hoe iemand zo moeilijk in het leven kan staan en vooral medelijden hebbend met haar buren. Ja, ze had natuurlijk een punt dat Sophie daar aan de lijn moest lopen, maar wat een overtrokken reactie. Hoe zou ze thuis reageren op prikkels? Hopelijk draagt ze die oorwarmers permanent. Met oordoppen eronder……