Daar lig ik dan weer. In m’n eigen ziekenhuis, maar nu als patiënt op 2D. Klaar om kuur 4 te ontvangen! Een immuunkuur gevolgd door een chemokuur. Iets waar ik begin 2024 zeker niet aan gedacht had. Toen waren de gedachten bij Oud & Nieuw, Nieuwjaarsvisite van FC LEO en de 50e verjaardag van m’n vrouw.
Midden januari kreeg ik echter milde klachten: af en toe wat bloed bij de ontlasting. Toen dat in februari nog niet over was en zelfs erger werd, ben ik toch maar es naar de dokter gegaan. Uiteraard al menig keer dokter Google geraadpleegd maar die gaf geen zekerheid. De huisarts dacht aan een inwendige aambei en daar was ik het roerend mee eens.
Aangezien mijn stelling (en die van de dokter) “Vertrouwen is goed, maar controle is beter” is, werd de diagnose toch maar gecontroleerd in het Martini ziekenhuis. Op 12 maart was dé dag. Een coloscopie. Ook wel met een camera naar binnen aan de achterkant en kijken hoe het eruit ziet. Gelukkig bestaat er voor zo’n ingreep ook een roesje, zodat je wel wakker blijft, maar er verder niks van voelt.
Voor mijn gevoel kwam de MDL arts al na enkele minuten bij mij om te zeggen dat het “niet goed” was. Ze kwam gehurkt naast me zitten terwijl ik nog op de behandeltafel lag en zei de voor mij memorabele zin: “ik heb een kwaadaardige tumor in je darm gezien. Dat is niet goed”. Ai… Iets in mijn achterhoofd had er wel rekening mee gehouden maar dit was niet het nieuws wat ik wilde horen.
Op de uitslaapkamer appte ik mijn wachtende vrouw en dochter dat ik een gezwel in de darmen had. Ik durfde nog niet van kanker te spreken. Eenmaal terug in de wachtkamer zag ik aan de betraande gezichten van mijn vrouw en Nikki hoe de vlag erbij hing. Daarna gaat alles in een soort van stroomversnelling waar je wel onderdeel van bent, maar weinig tot geen invloed op hebt. En dat is voor mij wel lastig. Ik mag namelijk graag de touwtjes in handen hebben.
Er volgt een traject van onzekerheid voor zowel mij maar zeker ook voor mijn familie. De ene scan volgt de andere op en de ene uitslag is nog verontrustender dan de andere. Aan het einde van alle scans, gesprekken en ziekenhuisbezoeken was de diagnose: een tumor in de endeldarm op ca 2 cm van de anus. Daarnaast uitzaaiingen in de lever en hele kleine stipjes op de longen die niet definieerbaar zijn.
Nu had ik dus officieel kanker! Dat wist ik eigenlijk na de bewuste coloscopie van 12 maart al, maar toen durfde ik dat nog niet uit te spreken. Het medeleven in mijn naaste omgeving was overweldigend!! Ik wist niet dat ik zoveel lieve vrienden, familie en collega’s had! Ik kreeg zeer lieve kaarten van mensen waar je het niet van verwacht. Een supermooie volle mand met prachtige cadeaus en gelukswensen van mijn voetbalelftal. Ik werd zelfs uitgeroepen tot elftalleider van de eeuw.. een te grote eer! Dan blijken dat toch ook maar hele lieve jongens en mannen te zijn..😁.
Thuis was het besef van m’n ziekte nu wel ingedaald. Momenten van verdriet werden omgezet naar vechtlust en humor. Dat is ook wel een beetje wat ons tekent en overeind houdt. Vooral de humor. Toen we te horen kregen dat ik waarschijnlijk aan de chemo zou moeten, zei m’n dochter dat ik me dan in ieder geval niet druk hoefde te maken over haaruitval. Ik heb nl al bijna geen haar. Hier omstond ook de spreuk: kapper te duur, neem een chemokuur.
De zeer vriendelijke artsen van het Martini ziekenhuis vertelden mij dat het een curatief behandelplan zou worden. Snel gegoogeld en het hield in: gericht op genezing. (Weer wat geleerd). Ze gingen er vanuit dat de kanker goed te behandelen was en ze gingen voor volledige genezing. Daar kon ik het alleen maar mee eens zijn!
Er volgden 5 bestralingen van de endeldarm bij de buren van het UMCG. Ook daar niets dan lof voor de lieve mensen die je behandelen!! De bestraling op zich stelde niks voor. Maximaal 5 minuten onder een gigantisch apparaat stil liggen en ik mocht weer gaan. Alhoewel ik er geen reet van voelde (mooie beeldspraak in deze context), merkte ik al heel snel verbetering in mijn situatie. Geen bloed meer bij de ontlasting en m’n darmen waren een stuk rustiger.
Na de bestraling mocht ik aan de chemokuur. Daar zit ik nu dus middenin. De kuren zijn wel iets anders dan de bestralingen. Elke kuur duurt 21 dagen. Eerste dag via infuus een chemokuur en dan 14 dagen pillen. Daarna 7 dagen niks. Vooraf werden er wel wat bijwerkingen gemeld, maar ik was vol vertrouwen dat deze niet voor mij zouden gelden. Ik ben namelijk sterk, jong en zeer fit.
Nou dat viel tegen. Tijdens de eerste kuur lag ik er toch een dag of drie helemaal vanaf. Waterpas op de bank, onder een kleedje. Zo vermoeid dat zelfs liggen voelde als een grote inspanning. Na de derde dag knapte ik gelukkig weer op en kreeg ik per dag meer energie. Een andere bijwerking is: tintelingen in de vingers bij aanraking van koude voorwerpen. Dat is lastig. Vooral als je een lekker koud flesje bier uit de koelkast wil pakken. Maar door de kuren verandert ook je smaak. Dus heel veel bier wordt er niet meer gedronken.
Het sociale leven is wel wat aangepast. Aan het begin van de kuur geen feestjes of andere drukke bezigheden. Aan het einde van de kuur ben ik dan weer volledig hersteld (volgens mijzelf) en kan ik weer alles (met mate). Het jaarlijkse uitje met de voetbal viel gelukkig in mijn laatste week van de kuur. Een heel weekend weg met de boys naar het pittoreske Hengelo in Gelderland.
Wat heb ik genoten van de heerlijk dronken jongeren dat weekend. Maar ook van de zorg om mij. Ondanks het vele genuttigde bier, apfelkorn en baco’s was er altijd wel iemand die zich bekommerde om mij. Dit weekend gaf me ook wel weer kracht om de laatste drie kuren aan te gaan. Dank heren!!!
Afgelopen vrijdag kreeg ik een tussentijdse MRI. Daaraan was te zien of de kuren zijn werk gedaan hadden. Woensdag was de grote dag. De uitslag van de MRI. Mijn oncoloog was zeer tevreden (en wij dus ook). Door de kuren waren de uitzaaiingen in mijn lever duidelijk kleiner geworden. Nieuws waar we uiteraard heel vrolijk van werden. Nog vrolijker werden we toen we te horen kregen dat we “gewoon” op vakantie kunnen. Dat is iets waar ik eigenlijk al vanaf begin mei (start van de behandelingen) naar uitkeek. Gewoon lekker op vakantie. Even geen behandeling, even geen kanker.
Natuurlijk moet ik de pillen nog slikken en weet ik dat ik nog ziek ben, maar even drie weken in een andere omgeving zal mij goed doen en ook mijn vrouw. Samen met twee hele lieve vrienden uit Klaaswaal gaan we naar Oostenrijk. Daar kan ik me opladen voor de laatste twee kuren. Na de kuren zullen hoogstwaarschijnlijk nog wat operaties volgen maar dat hoor ik ergens in september.
Ik ga er vanuit dat ik dan richting 2025 weer helemaal de oude wordt. Dat ik tijdens Oud & Nieuw mag proosten op een kankervrij nieuwjaar. Dat ik als Thomasvaer iedereen weer mag toespreken op de nieuwjaarsvisite van FC LEO en dat ik toch het grote feest mag vieren dat mijn vrouw 50 (+1) is geworden. Voor nu dus eerst nog ff bijkomen van de 4e kuur en dan vol gas richting Oostenrijk. OP VAKANTIE!!