Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Henderika Alberdina van den Berg – van der Tuuk. Maar bijna iedereen kent mij als Riekie van den Berg. Ik ben op 7 december 1958 geboren in het Groninger ziekenhuis. Als oudste van drie kinderen opgegroeid in Westeremden. Mijn jongere broer woont in Bedum en mijn jongere zus in Zeewolde. Ik ben afkomstig uit een arbeidersgezin. Mijn vader was metaalbewerker in Hoogkerk en mijn moeder runde het huishouden.
Ik heb 24 jaar aan de Huizingerweg 9 in Westeremden gewoond en ging daarna naar Stedum. Eerst huurden we een jaartje een woning aan het Vlaspad en in 1981 hebben we dit huis aan de Lopsterweg gekocht. We genieten dagelijks van een vrij uitzicht op de landerijen, zowel voor als achter het huis. Een prachtig plekje dus.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 17 juni 1988 getrouwd met Dick van den Berg. We hebben elkaar leren kennen op de MAVO in Loppersum en zijn vijftig jaar bij elkaar. Dick zat een klas hoger en we kwamen elkaar dus regelmatig op school en schoolfeestjes tegen en van het een kwam het ander.
We hebben drie kinderen gekregen. In 1989 werd Selma geboren, zij woont net als de jongste ook in Stedum. Myrthe kwam in 1991 op de wereld en woont in Thesinge. Yannick is vanuit Groningen teruggekeerd en stamt uit 1993. We zijn de trotse grootouders van twee kleindochters en twee kleinzoons in leeftijd variërend van vier jaar tot elf maanden. Kleinkind nummer vijf is op komst. Vrijdag hebben we het hele grut altijd thuis over de vloer en het is mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist al heel jong dat ik kleuterleidster wilde worden. Na de lagere school in Westeremden ging ik dus naar de MAVO in Loppersum. De directeur wilde mij wel naar de Pedagogische Academie hebben, tegenwoordig de PABO geheten, omdat ik dan meer kon verdienen. Maar ik wist het heel wel, het moest de kleuterkweekschool in Groningen worden. En daar heb ik nooit spijt van gehad want ik vond het een hele mooie opleiding inclusief de vakken psychologie en pedagogiek. In drie jaar tijd haalde ik mijn A-akte en een jaar later de B-akte waarmee ik hoofdleidster kon worden.
Het was in die tijd als onderwijzeres moeilijk om aan de bak te komen. Toch lukte het mij om als invalkracht in Delfzijl te beginnen en ik deed vrijwilligerswerk op de kleuterschool in Westeremden. Daar kwam op den duur een plaatsje voor mij vrij met als gevolg dat ik een ontslagbrief naar de school in Delfzijl moest sturen. Toen in 1981 de kleuterschool onderdeel van de basisschool werd, kon ik in Stedum aan de slag. Ze waren toen druk bezig met de bouw van de nieuwe Bongerd-school en dus ben ik begonnen met lesgeven in de voormalige showroom van garage Hofman.
In oktober 1981 was de nieuwe school klaar en ik ben nooit meer uit Stedum weggegaan. De Bongerd fuseerde later met de Crangeborgschool en sinds vijf jaar zitten we in de compleet nieuwe De Klaver-school aan de rand van het dorp. Ik sta inmiddels 46 jaar met heel veel plezier voor de klas en ben altijd kleuterleidster gebleven.
De onbevangenheid van de kinderen, hoe ze in het leven staan, het spelenderwijs leren, het is elke keer weer genieten geblazen. Een hele verantwoordelijkheid ook want een kleuterleidster is vaak de eerste persoon die de kleuters na hun ouders alle dagen om zich heen hebben. Een veilige plek voor ze creëren waar ze zich lekker voelen, ik ging en ga er voor.
Drie keer ben ik wegens zwangerschapsverlof er twaalf weken uit geweest maar voor de rest heb ik altijd fulltime gewerkt. Door allerlei cursussen te volgen ben ik met het onderwijs meegegroeid van het cassettebandje, via de cd naar de computer en nu de iPad. Al die onderwijsvernieuwingen heb ik nooit een probleem gevonden, ik ben er in meegegroeid. Mede door het leuke team waar ik onderdeel van was en ben en waar alle neuzen altijd dezelfde kant op staan.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Twee jaar geleden ben ik van vijf naar vier werkdagen gegaan en sinds dit schooljaar werk ik drie dagen. Maar dat is nog druk zat hoor. Volgende week heb ik gesprekken met de ouders van de 22 leerlingen uit mijn klas en dat moet allemaal voorbereid en uitgewerkt worden. Ik heb besloten om nog anderhalf jaar door te gaan zodat ik op 1-1-2026 met pensioen kan. Dat geeft mij mooi de kans om mijn oudste kleinkind nog les te kunnen geven. Ik heb heel veel zin om met pensioen te gaan maar zal het werk ook zeker gaan missen.
Van verveling zal echter geen sprake zijn. Vrijwilligerswerk was door alle drukte, zo zat ik bijvoorbeeld in de MR en OR, nooit aan mij besteed. We hebben afgesproken dat dit Dick zijn pakkie aan was, zo zat hij bijvoorbeeld in dorpsbelangen. Maar misschien word ik na mijn pensionering wel vrijwilligster in een verzorgingstehuis, dat lijkt mij wel wat. En natuurlijk Netflixen, legpuzzels maken, wandelen, skeeleren, hardlopen, op de racefiets kilometers maken, yoga, kortom ik heb genoeg omhanden.
Misschien lukt het mij nog om mijn twintigste marathon te rennen maar daarvoor moet ik eerst weer intensief gaan trainen. Een passie die ik samen met Dick deel. We hebben zowel in het binnen- als in het buitenland aan marathons meegedaan. Mijn snelste tijd ooit was 4 uur en 14 minuten. Aan de andere kant zitten we na te denken over de aanschaf van een camper of een bus tegen die tijd. Dick brengt nu nog de post rond en zal samen met mij stoppen met werken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn er meerdere geweest. Dat we dit huis in 1981 gekocht hebben bijvoorbeeld. En onze trouwdag was geweldig, midden tussen de kinderen in schoven we elkaar de ringen om terwijl een leerling van een hogere klas de trouwakte voorlas. De rode loper en de uitgestrooide bloemen maakte de dag helemaal af.
Uiteraard mogen de geboorte van de kinderen en kleinkinderen bij deze vraag niet ontbreken. Ik kom zelf uit een warm nest en heb er alles aan gedaan om dit ook voor ons gezin te creëren en volgens mij is dat goed gelukt.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders ondanks dat ze 86 en 87 jaar hebben mogen worden. Dit proces heeft zich in 2021 en 2022 voltrokken. Mijn vader heeft zich nog een tijdje alleen moeten redden en dat was best wel confronterend om te zien na al die jaren samen. Het motorongeluk dat Dick gehad heeft toen Myrthe net was geboren, klapte er destijds ook stevig in.
Vijf weken heeft hij met de nodige pijn in het ziekenhuis gelegen. Waar hij zich verveelde was het voor mij rennen en vliegen geblazen maar we hebben het overleefd. Verder zijn we zondagskinderen hoor. We zijn eigenlijk nooit ziek en proberen zo veel mogelijk van het leven te genieten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Dat genieten doen we dus door veel te sporten en hierbij doen we dus ook het buitenland aan. We gaan vaak samen naar festivals, zoals bijvoorbeeld Pinkpop in het verleden en Hullabaloo tegenwoordig en hebben de nodige concerten bezocht. Onlangs zijn we nog bij de Eagles geweest maar we hebben ook concerten van bijvoorbeeld U2 en Bruce Springsteen bijgewoond.
Sporten, muziek en op reis gaan, dat zijn toch wel onze favoriete hobby’s. Vakanties werden vaak in een tent doorgebracht. Wat hebben we mooie reizen gemaakt, alleen maar ook met ons gezin, bijvoorbeeld naar Noorwegen en Schotland. Die reizen kunnen zo bij de hoogtepunten worden opgenomen. Dit jaar gaat de reis naar Slowakije, naar de Karpaten. Er gaat weinig bagage mee maar we redden ons daar wel.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een bezoek aan IJsland brengen en per trein met de Transsiberië Express naar Rusland en China rijden, zijn vakanties die hoog op de bücketlijst staan.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Als ik terugkijk naar mijn eigen schooltijd dan denk ik wel eens, ‘wat was ik vroeger altijd braaf.’Ik kan tegenwoordig genieten van de kinderen die een tikkeltje ondeugend zijn. Selma was in haar jonge jaren heel ad rem, ook zo’n mooie eigenschap. Bij mij was daar altijd het plichtsbesef. Ik was en ben nog steeds heel perfectionistisch en spijbelen kwam in mijn woordenboek niet voor.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dick en ik vieren altijd het leven. Verjaardagen bijvoorbeeld worden op een bijzondere manier gevierd, zeker met de jubilea. Dat was vroeger met de kinderen al zo met allerlei themaverjaardagen tot gevolg. Ik zou qua cijfer haast zeggen dat ik wel voor een tien wil gaan maar dat is te uitzonderlijk. Noteer maar een negen, ik ben dik tevreden!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben een positief ingesteld mens wiens glas altijd halfvol is en altijd naar de mooie dingen in het leven kijkt. Mocht het lopen later slechter gaan dan is daar nog de rollator. En als dat niet meer lukt dan nemen we gewoon de scootmobiel wel. Ik ben graag buiten en zal zo lang als het kan dingen blijven ondernemen. In mogelijkheden denken en niet bij de pakken neer gaan zitten, daar ga ik voor!