Hé, wat een mooie maandagmorgen eigenlijk. Eindelijk een lekker zonnetje en het weerbericht geeft mooie prognoses af voor de komende dagen. Prijs de dag echter niet voor het avond is want alles kan maar zo weer anders zijn en niets zo grilliger dan het weer. Maar deze weersomstandigheden maken in elk geval dat mijn bekende maandagmorgenblues lichtjes naar de achtergrond verdwijnt. We mogen weer en dat is toch ook altijd weer fijn. Zeker in de wetenschap dat je bezig bent met dingen die je leuk vindt en dat het aftellen naar de vakantie begonnen is. Nog maar drie weken en dan zitten we hopelijk relaxt en ontspannen in Tsjechië. Maar hoe zat het ook alweer met prijzen en de avond?
Afijn, eerst maar even terugblikken naar de slotdag van de voetbalclub. In dit geval ook een beetje een slotweekend want in ons jubileumjaar pikten we de vrijdagavond er ook nog even bij. Gezellig met elkaar voetbal kijken in de kantine en lekker ‘roupen en reren’ want de wedstrijd was meer spannend dan goed natuurlijk. En dus kon iedereen wel leven met de 0-0 van ‘onze jongens’ tegen titelfavoriet Frankrijk.
Zo’n slotdag van de voetbalclub is eigenlijk altijd wel bijzonder. Aan de ene kant een vrolijke boedel waarmee we met elkaar op gezellige wijze het seizoen afsluiten. Maar aan de andere kant staat zo’n dag ook altijd in het teken van het afscheid. Vrijwilligers die stoppen, soms na jarenlange inzet. Een trainer die weggaat na drie prachtige en succesvolle jaren waarin we ons als club sportief gezien toch maar weer mooi op de kaart gezet hebben. Hopelijk zien we zijn collega-stafgenoten snel weer in een andere functie terug.
De hoogtepunten? Allereerst het mooie spandoek voor trainer Jeroen die na 12 jaar afscheid nam van die jongens die hij vanaf de E-tjes naar de A’s begeleid heeft. Mooi dat die jongens hier op die manier aandacht aan besteden. Bijzonder eigenlijk ook want hij is niet als ouder bij de groep betrokken maar uit alle loftuitingen die op de spandoek staan, blijkt toch wel dat hij een vaderfiguur was die al die jaren lief en leed met de groep gedeeld heeft. Mooi dat die jongens hem dan na al die uurtjes voor de club niet met stille trom hebben laten vertrekken maar met een blijvend afscheidcadeau waar hij vast nog jarenlang met plezier naar kijkt.
Mijn persoonlijk hoogtepunt? Het eerste gedeelte van de speech van voorzitter Piet. Je moet het maar kunnen na de rollercoaster die hij beleefd heeft. De stap naar ons sportpark moet vast groot geweest zijn maar de vele schouderklopjes en de bemoedigende woorden ‘mooi das der weer binst jong!’ zullen hem vast goed gedaan hebben. En ook het applaus na zijn emotionele dankwoorden voor alle steun die hij vanuit de club gevoeld en gekregen heeft, wat toch iets van troost bracht in donkere tijden, was hartverwarmend. Waar normaal een hoop geroezemoes klinkt tijdens zo’n speech, was het nu muisstil. Want iedereen begreep de impact van de woorden over de gebeurtenis die nog steeds onwerkelijk aanvoelt.
Daarna was er ook bij mij toch een gevoel van ontlading. De biertjes vloeiden rijkelijk, de sterke verhalen werden onder het genot van de lekkere slager Zuidhof barbecue steeds mooier en ongeloofwaardiger met de nodige lachsalvo’s tot gevolg. Mooi dat Piet nog even bij ons aanschoof om zijn verhaal te doen met broer Gerhard en kameraad Harry in zijn kielzog.
Ook deze avond was het voor mij rond twaalven wel welletjes. De wetenschap dat er nog twee enerverende weekenden aankomen deed zich vast onbewust gelden. Vrijdag wacht op Doord een prachtige afscheidsavond van het seizoen 2023/2024. Het seizoen waarin we met vier elftallen begonnen en met drie eindigden. Het derde werd het vierde maar de resultaten waren er niet naar met positie elf, dankzij een net iets beter doelsaldo dan nummer twaalf, tot gevolg.
In de wandelgangen werd er al gespeculeerd of men voor mij een afscheidscadeau moest regelen maar Frans heeft andere ideeën. Nog één seizoentje dan, maar of ik daarin veel wedstrijden meedoe? Langzaam afkicken wordt het denk ik, zeker mentaal gezien. Want hoe dan ook is het een eind aan een tijdperk waarvan je weet dat het nooit meer komt.
En zaterdag wacht in De Goffert in Nijmegen Bruce Springsteen op ons en ongetwijfeld duizenden andere mensen. Ook zo’n artiest die ik eigenlijk ooit nog in levende lijve wil aanschouwen. Na Coldplay en Robbie Williams vorig jaar kan hopelijk na dit weekend ook deze man van de bücketlist. Daarna nog één keer U2 meepikken en dan is ook dat cirkeltje weer rond.
Tot slot rest dan nog het Bedrijvenvoetbal in Bedum. Dit keer waarschijnlijk in een staffunctie en ook nog gedeeltelijk onder eigen naam. Een dag waarbij de gezelligheid voorop moet staan maar waar je hoopt dat dit toch gepaard gaat met niet alleen maar nederlagen. We gaan het zien en beleven, gezellig wordt het vast sowieso….