Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer bij mijn naam gerust Peter Russchen. Ik ben op 11 januari 1961 geboren in het ziekenhuis van Assen. Opgegroeid in Stadskanaal, ‘Op Knoal’ dus. Ik heb nog twee jongere broers die in Heiligerlee en Nieuw-Buinen wonen. Mijn vader was leraar Duits en Frans op de HAVO/Atheneum in Stadskanaal. Hij begon als leraar op de lagere school maar door het volgen van allerlei cursussen wist hij zich steeds verder op te werken. Mijn moeder was aanvankelijk kleuterjuf en werd later huisvrouw.
Ik heb tot mijn achttiende in Stadskanaal gewoond om vervolgens op kamers te gaan wonen in de wijk De Wijert in Groningen-Zuid. Na mijn militaire diensttijd heb ik eerst nog weer enige maanden thuis gewoond om vervolgens in 1987 in Bedum neer te strijken. Eerst huurden we een woning aan de Lijsterbes en in 1990 hebben we dit huis aan de Stationsweg gekocht. We wonen aan een drukke weg inderdaad maar ik hoop en verwacht dat de drukte minder wordt als straks de nieuwe rondweg om Bedum in gebruik wordt genomen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1994 getrouwd met Nanda van den Bosch. Ik heb haar in 1975 voor het eerst leren kennen tijdens het korfballen in Stadskanaal. Langzamerhand is het vuur gaan smeulen en we zijn in 1987 samen gaan wonen. Wat dat betreft hebben we een soort van korfbalhuwelijk. Iets wat in 1997 nog de Noorderkrant heeft gehaald waar we voor geïnterviewd zijn want we hebben nog lange tijd in Bedum bij Argo (nu Argo/DWA) gekorfbald.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school, ben ik naar het gymnasium gegaan die vlak bij ons huis zat. Na Latijn volgde een jaar later ook nog Grieks als extra vak en toen werd het allemaal wel erg lastig en tijdrovend. In het vijfde jaar ben ik dan ook overgestapt naar het atheneum en na zes jaar behaalde ik mijn diploma. Ik wilde graag docent biologie worden. De liefde voor de natuur werd mij al op jonge leeftijd bijgebracht door mijn ouders. We deden regelmatig het bos aan voor een wandeling en dan leerden ze mij van alles over de bomen, planten en de paddenstoelen.
Ik ging in Haren naar het biologisch centrum en studeerde in zes jaar af als bioloog gespecialiseerd in de bodem en de planten en met een onderwijsbevoegdheid om voor de klas te staan. Het was een mooie studie en ik volgde de snelste route om vervolgens in 1985 mijn diploma in ontvangst te nemen. Tegenwoordig staat hier vier jaar voor.
Ik moest eerst in militaire dienst en volgde allerlei opleidingen op het gebied van terreinanalyse. Door een oogontsteking ben ik uiteindelijk niet aan mijn parate tijd toegekomen. En ook docent biologie worden viel niet mee want hiervoor waren bijna geen vacatures. Ik heb slechts twee keer een sollicitatiebrief in die richting geschreven, zonder succes. Wel kon ik door mijn specialisatie als bodemonderzoeker bij ingenieursbureau Ecolyse terecht. Na een fusie werd dit de Fugro.
Ik toerde vervolgens als projectleider heel Nederland door om bodemonderzoek te verrichten en kwam vaak op sterk vervuilde plekken. Van de mooiste plekjes in Nederland als bioloog kwam ik dus op de meest vieze plaatsen. We werden vaak ingehuurd door gemeentes en de provincies en moesten allerlei (grondwater)boringen uitvoeren om vervolgens een analyse te maken welke maatregelen getroffen moesten worden en wat zo’n saneringsproject zou gaan kosten.
Dat leidde natuurlijk vaak tot flinke discussies met die bedrijven die voor de kosten op moesten draaien. Soms kreeg ik zelfs steekpenningen aangeboden om de analyses wat aan te passen maar daar ben ik nooit op ingegaan. Van veel onderzoekwerk in het begin, kwam ik steeds vaker in allerlei vergaderingen terecht en dat ging mij steeds meer tegenstaan. Voeg daarbij nog een belachelijke werkdruk en na vijftien jaar was ik echt toe aan wat anders.
Het roer ging radicaal om en ik besloot om zzp-er te worden. Ik ging websites bouwen en computercursussen geven. Eén van mijn eerste websites was voor de Stichting Welzijn Bedum. Die deed welzijnswerk in de voormalige gemeente Bedum. Qua computercursussen moet je denken aan Windows voor beginnende gebruikers en cursussen Excel en mailbeheer voor vaak nog wat jongere mensen die de automatiseringsslag gemist hadden. We hebben het nu over het begin van de zero’s. Zo heb ik een hele groep Opmaat-medewerkers op weg geholpen qua automatisering. Ook gaf ik in het Bedumer Bos allerlei natuurcursussen.
Dankzij mijn contacten bij Stichting Welzijn Bedum, wist ik ook dat ze een vacature voor een administratief medewerker hadden voor ongeveer 24 uur per week. Ik besloot te solliciteren en werd in 2003 aangenomen. De 24 uur van destijds zijn inmiddels 11 geworden en drie ochtenden in de week ben ik als managementondersteuner aan het werk voor Mensenwerk Hogeland. Dat bedrijf doet al ruim zes jaar welzijnswerk in de gemeente Het Hogeland. Ik ondersteun mijn collega’s bij hun werk. Ik maak en verbeter flyers, artikelen en advertenties en ben uiteraard ondersteunend in alles wat met computers van doen heeft. Daarbij houd ik ook de website bij en plaats berichten op Facebook.
Van een technische omgeving vanuit het bedrijfsleven, ben ik dus in een socialere werkomgeving terecht gekomen. Ik heb heel leuk en afwisselend werk waarbij ik ook vaak ingezet wordt voor allerlei fotografeerklussen. Dat heb ik mijzelf in mijn jonge jaren allemaal zelf aangeleerd en wat eerst een mooie hobby was, is nu ook mijn werk geworden. Ik fotografeer tijdens bruiloften en partijen en wordt ingezet voor bedrijfsfotografie en het maken van profielfoto’s.
Ook voor fotobewerking kan men bij mij terecht. Oude beschadigde foto’s herstellen bijvoorbeeld of iets doen in de kleurstelling wanneer de kleuren zijn weggevallen. Twee keer per jaar geef ik cursussen aan beginnende hobbyfotografen en leer ze alles over hoe een fototoestel werkt en hoe je de mooiste en beste foto’s kunt maken. Dit doe ik in vijf lessen van twee uur.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben ‘nog lang niet’ met pensioen en ik maak graag de tijd vol. En dat betekent dat ik sowieso nog graag vier jaar door wil gaan bij Mensenwerk Hogeland. Ook met mijn zzp-activiteiten ga ik graag zo lang mogelijk door. Mits ik er dan nog steeds lol aan beleef natuurlijk en gezond ben. Ik vind fotograferen en de natuur hartstikke mooi en neem de mensen graag mee naar een bos of park voor de te maken foto’s als zij dat ook mooi vinden.
Ik heb 25 jaar op korfbal gezeten en ben ook vier jaar bestuurslid geweest. Tegenwoordig tennis ik graag en ik ben inmiddels al weer aan mijn negende jaar als voorzitter bezig van LTC Bedum. Ik heb interesse in veel technische zaken en heb een grote volkstuin van 150 m2. Daar verbouw ik aardappels en allerlei groenten. Ook een hobby van mij. Je merkt het, ik vind veel dingen leuk en zal mij niet snel vervelen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik ben eigenlijk meer van de gelijkmatigheid, het geluk zit hem voor mij in kleine dingen. Vroeger was dat een groot korfbaltoernooi waar we jaarlijks aan meededen met de vereniging. Tegenwoordig kan ik erg genieten van een mooie en goed gelukte foto. En als de tuin het goed doet dan is dat ook weer een hoogtepunt.
En de dieptepunten?
Vorig jaar zat ik eind augustus voor de televisie en miste ik maar zo een stuk zicht. Toen bleek dat ik een herseninfarct had. Dat was zeker schrikken en inmiddels slik ik de nodige medicijnen. Autorijden zit er voorlopig niet in. En zo heb je inderdaad maar zo wat. Maar net als mijn ouders, eind tachtigers, focus ik mij graag op wat allemaal nog wél kan. Ik ben gewoon aan het werk en ik tennis af en toe. Ook het fotograferen gaat gelukkig prima.
Een ander dieptepunt zat hem in het sportieve vlak. Ik ben namelijk jarenlang bondsscheidsrechter geweest bij het korfballen en de wedstrijd Scheemda – Hoogezand zal ik niet snel vergeten. Wat ik ook deed en hoe ik ook floot, altijd was één van de twee partijen het er niet mee eens. Ook het publiek bemoeide zich ermee en onder hen stond een ervaren scheidsrechter en hij deed hier gewoon aan mee. Dat vond ik enorm tegenvallen van hem.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb je al wat vertelt over de steekpenningen die mij vroeger aangeboden zijn. Eén van de directeuren deed eens een uitspraak die ik nooit ben vergeten. ‘Ik voel me niet schuldiger dan €10.000,-.’ Helaas voor hem bedroegen de kosten van de bodemsanering veel meer dan dat bedrag.
Ondanks mijn fysieke malheur, zul je mij niet snel horen klagen. De schaatsster Anni Friesinger is wat dat betreft een voorbeeld voor mij. Wanneer ze tegenstanders in de kleedkamer hoorde klagen dat de omstandigheden zo zwaar waren dan dacht ze van: ‘Laat ze maar piepen want dat kost alleen maar negatieve energie!’
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bucketlist. Mijn twee broers reizen de hele wereld over maar die wens heb ik niet. Als ik de kans krijg om in Nederland het Noorderlicht te fotograferen dan zal ik dat zeker niet nalaten maar ik ga hiervoor niet naar Lapland. Mooie en nog mooiere foto’s maken, dat is mijn ultieme doel. Hoe kan het anders of nog beter? Dat zijn dingen waar ik mij graag mee bezig houd.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf ben ik te lang bij het ingenieursbureau blijven werken. Maar daar heb ik ook van geleerd. Spijt ervaar ik dus niet. Ik zie negatieve ervaringen meer als nuttig. Vaak geniet je dan des te meer van de nieuwe ervaringen en de nieuwe mensen die je daarna ontmoet.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een 8,5. Ik ben dik tevreden met hoe het nu gaat. Als ik mijzelf met sommige generatiegenoten vergelijk dan heb ik niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Alles is wel verteld. Positief in het leven staan, dat is mijn levensmotto. Ik kijk meer naar wat ons verbindt in plaats van waarin we verschillen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de verschillende culturen die in Bedum bij elkaar komen. En wanneer je over zulke issues wilt discussiëren, doe dat dan vooral met je hart in plaats van met het hoofd….