En dan wordt er in opdracht van Gronings Vuur door dichter en schrijver Lilian Zielstra maar zo een gedicht over je gemaakt. Ik vind hem prima gelukt en ben er blij mee. De foto is op Ewsum door Marijn Boeré geschoten.
Het lijkt net een schilderij. Een uitgestrekt landschap, weilanden.
Vlak voordat de zon opkomt, schiet een haasje over het pad.
Dauw ligt op het gras. Het is half vijf in de ochtend, alles ontwaakt
en daar baant een man zich een weg op zijn oude damesfiets.
Vroeger wilde hij alles redden, maakte zich zorgen om mens en milieu,
later liet hij dat varen, want alleen kan je niets. Dit land hoort bij hem,
hij is hier geboren en hoewel hij begreep dat dat iets was om te koesteren,
zag hij eerst nog niet hoe mooi het was, hoe mooi het is.
Hij ontdekte het schrijven. Met zijn pen maakt hij foto’s, van mensen,
van plekken, en dat schrijven gaf hem zijn ogen. Hij interviewde zijn vader,
zijn moeder, de mensen uit het dorp en door te schrijven zag hij
de kleine plaatsjes, het Waddenland, de oude bakkerijen, het Hogeland.
Nu zegt hij: er begint zoveel te verdwijnen.
We moeten ons samen inspannen om dingen te behouden.
Hij pakt zijn pen, beschrijft wat hij met zijn schrijversoog ziet
en steeds als je het leest keer je terug, zijn werk is een plek
om steeds weer in terug te keren.
Lilian Zielstra, voor Bert Koster
Zie ook deze link: https://groningsvuur.nl/bert-koster-lezen-is-terugkeren/