Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Klazien Scholtens is ook mijn volledige naam. Ik ben op 1 februari 1960 geboren in Oosternieland. Als jongste van drie kinderen, ik heb nog twee oudere broers. Eppe woont nog steeds in Oosternieland en mijn oudste broer Simon is in Veendam terechtgekomen. Ik kom uit een arbeidersgezin. Mijn vader heeft bij verschillende boeren gewerkt en werd daarna kabelgraver. Hij is helaas al op jonge leeftijd overleden.
Ik heb tot mijn 21 in Oosternieland gewoond. Daarna heb ik in 1981 met mijn eerste man een huis gekocht in Roodeschool. Daar heb ik ongeveer twintig jaar gewoond en daar zijn ook mijn kinderen geboren. Na nog een jaar ‘op Meij’ te hebben gewoond ben ik rond 2000 in Zandeweer gaan wonen. Eerst op Molenhorn nummer 9 en sinds 2008 op nummer 3. We waren altijd al gek op dit huisje en waren er snel bij toen het te koop kwam.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2003 hertrouwd met Simon van Dam uit Zandeweer. Vorig jaar waren we dus al weer twintig jaar getrouwd. Ik heb hem leren kennen tijdens een optreden van hem in Roodeschool, volgens mij voor de plaatselijke dorpsbelangenvereniging. Liefde op het eerste gezicht was het niet, de vonk is pas later overgeslagen. Simon stond natuurlijk bekend als Siemen Pommel. Ik heb hem al die jaren begeleid op gitaar en bij de liedjes deed ik de tweede stem.
Mijn kinderen komen uit mijn eerste huwelijk. In 1988 werd Jan Willem geboren. Hij is vrachtwagenchauffeur en woont in Farmsum. In 1991 kwam dochter Marlies op de wereld. Zij woont in Roodeschool met haar partner en samen hebben ze een zoon gekregen. Ruben is net drie jaar geworden en in augustus wordt Marlies voor de tweede keer moeder. Zij is WMO-medewerkster voor de gemeente Het Hogeland.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de OBS in Zijldijk ging ik naar de MAVO in Uithuizermeeden. Ik wilde, net als mijn broers, het onderwijs in en besloot naar de HAVO/PABO in Appingedam te gaan. Daar voelde ik mij echter doodongelukkig en een dag voor het eindexamen besloot ik van school te gaan. Ik had geluk want ik kon bij de gemeente ’t Zandt aan het werk. Mijn schoonzuster werkte daar en zij kreeg een andere baan. Ik besloot naar haar functie te solliciteren en werd aangenomen. Als medewerkster secretarie verrichtte ik allerlei balie-, type- en archiefwerkzaamheden, ik nam de telefoon op en ik heb bij vele huwelijken de trouwakte voorgelezen.
We werkten veel samen met de gemeentes Loppersum en Middelstum en in Middelstum heb ik door ziekte het Bureau gemeentewerken nog ondersteund. Tot de herindeling in 1990 heb ik voornamelijk in ’t Zandt gewerkt, daarna werd Loppersum mijn werkplek. Toen Marlies zich aandiende besloot ik eerst met werken te stoppen maar door ziekte werd ik na een half jaar al weer gevraagd of ik in wilde vallen. Daarna ben ik nog één dag per week blijven werken.
Dat was niet optimaal en ik besloot het roer om te gooien. Het callcenterwerk was in opkomst en ik werd callcentermedewerker bij SNT in Groningen, tegenwoordig Webhelp geheten. Na drie maanden groeide ik al door naar de functie van teammanager en daar was ik achteraf wel blij om want de hele dagen aan de telefoon hangen was het achteraf toch niet voor mij. Mijn functie als manager heb ik met veel plezier ingevuld maar het was wel een stressbaan door allerlei targets die gehaald moesten worden.
Op mijn zestigste heb ik noodgedwongen nog een werkswitch gemaakt na twee maand zonder werk thuis te hebben gezeten. Voor de onderwijsorganisatie Lauwers & Eems in Warffum ging ik het secretariaat ondersteunen. Wat bijvoorbeeld inhoudt het afhandelen van allerlei telefoontjes, het mailverkeer, de post wat binnenkomt, notuleren van directievergaderingen, enz., enz.. Hier voel ik mij echt op mijn plek.
Na de fusie op 1 augustus vorig jaar is Lauwers & Eems ‘Goud Onderwijs’ geworden. Ik werk er nu nog vier dagen in de week maar in het nieuwe schooljaar worden dat er hopelijk drie maar dat moet eerst nog goedgekeurd worden. Om de vrijdag werk ik al een ochtend thuis.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Op die manier hou ik het met drie dagen werken per week waarschijnlijk wel tot mijn officiële pensionering in 2027 vol, mits ik gezond blijf. Ik ga nooit met tegenzin aan het werk en kan het goed met mijn collega’s vinden. Simon is inmiddels al vijf jaar gestopt met werken.
Zelf zit ik sinds drie jaar op schilderles in Uithuizen en ik blijk er aanleg voor te hebben en vind schilderen ook leuk. Simon en ik lopen veel, zo doen we bijvoorbeeld mee aan de Tocht om de Noord. Ik mag graag lezen en tuinieren. Tevens ben ik lid van de toneelvereniging hier in Zandeweer. Dit jaar heb ik door een staaroperatie aan mijn ogen niet mee kunnen doen maar gelukkig hebben we een grote groep toneelspelers dus dit werd zo opgelost.
Ook in het dorp zijn we actief. Ik ben een aantal jaren bestuurslid geweest van de VVV van Zandeweer en heb nog een tijdje in de Grunneger weekcommissie Zandeweer gezeten. Gelukkig hebben we intussen veel jeugd in het dorp die de taken op dat gebied overneemt. Dit is fantastisch want dat houdt het dorp levendig. En als het kan en het weer het toelaat trekken Simon en ik er regelmatig met de camper op uit.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat zijn er gelukkig heel veel. Allereerst de ‘standaarddingen’ zoals de geboorte van de kinderen en onze kleinzoon Ruben. Ook ben ik blij dat ik Simon heb ontmoet, we kunnen het goed vinden samen. Op werkgebied kijk ik met veel plezier terug op een trip van zes weken naar Suriname waar ik voor Webhelp medewerkers op mocht leiden toen Otto Nederland zijn callcenterwerkzaamheden aan ons uitbesteedde.
Ik twijfelde enorm, toen ze mij vroegen of ik dit wilde doen. Maar zoals Daniël Lohues het heel mooi benoemde in een voorstelling waar wij bij waren: “Angst is mor veur even, spiet is veur altied”. Dit trok mij over de streep en ik besloot het avontuur aan te gaan. Op sportief gebied was mijn hoogtepunt het twee keer uitschaatsen van de Noorderrondritten, een tocht van 75 kilometer. Ik heb ook vrij lang gevolleybald.
En de dieptepunten?
Ik was 21 toen mijn vader overleed. Ik vind het heel jammer dat hij zijn kleinkinderen nooit heeft gekend. Twee maanden na de diagnose leverkanker is hij overleden. Ook Simon is al jong een zus verloren. Zij mocht slechts 46 jaar worden. Het verlies van dierbaren hoort dus zeker bij deze vraag.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik weet nog dat ik één dag voor mijn examen van school af ging en dat enige leraren het daar helemaal niet mee eens waren. Eentje begon zelfs te vloeken en mij uit te schelden. ‘Dat kan toch zo maar niet!’, beet zij mij toe. Maar ik had het goed met mijn ouders overlegd en daarbij stond ik er zeer slecht voor. Ik had mijn diploma sowieso niet gehaald. Ik voelde mij er ook heel ongelukkig en was maar wat blij met mijn baantje bij de gemeente ’t Zandt.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wanneer ik daadwerkelijk pensionado ben, zullen Simon en ik er vast regelmatig met de camper op uit trekken. Sowieso doen we dat in de zomerperiode al vaak. We zijn nu twaalf jaar achter elkaar naar Kroatië geweest maar gaan dit jaar naar Normandië en Bretagne.
Ik zou graag nog een keer naar Noorwegen en Zweden willen gaan, daar ben ik nog nooit geweest. Engeland en Schotland staan ook op mijn bucketlist hoewel ik wel erg tegen het links rijden op zie. Maar dat is meer iets voor Simon, die rijdt toch het meest.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf had ik qua vervolgopleiding met mijn vriendinnen mee moeten gaan naar Groningen. Misschien had ik dan de HAVO en PABO wel succesvol afgerond. Maar achteraf is het misschien maar goed hoe het allemaal gelopen is want ik zie mijzelf ook niet hele dagen voor de klas staan. Spijt vind ik trouwens een groot woord. Ik heb het liever over leermomenten.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik vind dat ik momenteel een mooi leven leidt en ga dan zeker voor een acht en misschien wel voor een negen. Maar het leven heeft ook verdrietige periodes gekend en daar past vervolgens een vier of een vijf bij. Ik kan terugkijken op een prachtige jeugd in Oosternieland en was altijd buiten te vinden. Slootje springen of cowboytjes spelen met mijn vriendjes. Wat dat betreft had ik zo voor een jongetje door kunnen gaan.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Pluk en leef bij de dag. Ik ben niet meer zo van het plannen maken voor de lange termijn. De spontane “oepkes” zijn vaak het leukst. Genieten van elkaar met onze hond Bailey, kinderen en kleinkinderen en als het kan lekker weg met de camper.