Door het plexiglas kijkt ze mij verwachtingsvol aan. Hoopvol bijna. De eerste poging om iets te zeggen mislukt. Haar ogen zoeken opnieuw contact, maar haar blik is verre van helder. Ik kijk vragend terug. Ze herhaalt wat ze wilde zeggen. ‘Doe maar 10 muntjes’. Ik pak een nieuwe strip en tik het bijbehorende bedrag in op het pinautomaat.
Nu is zij weer aan de beurt. Met een groots gebaar drukt ze een pas tegen de zijkant van het apparaat. In plaats van de geruststellende geluiden van een geslaagde transactie blijft het akelig stil. Nogmaals gaat de pas tegen het apparaat. Weer niets.
Ik kijk naar haar hand en zie het probleem.‘Misschien moet je het proberen met een bankpas. Met een rijbewijs lukt het bijna nooit’ help ik haar op weg. De blik van de jonge vrouw volgt mijn blik en het kwartje valt. Langzaam, maar het valt. Na de paswissel gaat het betalen vlekkeloos. Samen met haar muntjes stort ze zich weer in het feestgedruis.
Nog niet zo lang geleden stond ik altijd aan haar kant van het plexiglas. Met al mijn zuurverdiende centen en het verzamelde zakgeld klaar voor weer een avond Sunsation. In de loop van meer dan 35 jaren stonden Anouk, Kane, Racoon, BlØF en De Dijk op het podium. Elke Nederlandse artiest van naam kwam voorbij. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En Golden Earring natuurlijk. Die hoorden bij Sunsation. We verkeerden in de prachtige illusie dat het nooit anders zou zijn.
In de feesttent ging ik voor het eerst op stap en dronk mijn eerste biertje. Of twee. Nog geen idee van schade aan jonge hersenen. Dus geen armbandjes en geen leeftijdcontroles bij ingang en bar. Leerzaam was het ook. Zo kreeg je snel onder de knie wat er gebeurde als je het bierdrinken te serieus neemt. Of wat er gebeurt als je iemand uit Zoutkamp beledigt. En meisjes. Die waren er natuurlijk ook. Ook heel leerzaam.
Het was met Rowwen Hèze op het podium dat ik overmoedig werd. We hadden als Groningers net heel hard gezongen over een kwestie van geduld en Limburgs lullen. Het volgende nummer was een stuk rustiger. Op de tonen van ‘Auto, vliegtuug’ verzamelde ik mijn moed en sloeg mijn armen om Neel. Voor de eerste keer.
Tot mijn verrassing bleven ze daar rustig liggen. Voor de jongere lezers; er leek sprake te zijn van consent. Een eerste onschuldige stap met uiteindelijkverstrekkende gevolgen. De eerste daarvan is dat dit nummer van Rowwen Hèze geldt als ‘ons liedje’. Van alle mooie liedjes in de wereld zitten wij voor altijd met dit gedrocht opgescheept.
Ik schrik op uit mijn mijmeringen als een van de andere verstrekkende gevolgen tegen het plexiglas tikt. Guusje komt muntjes halen. Voor weer een avondje Sunsation. Met alle zuurverdiende centen en verzamelde zakgeld. Daar houdt de vergelijking op. Er staan inmiddels andere artiesten op het podium. En al die andere dingen die ik deed, doen onze schatjes niet. Als ik dat maar vaak genoeg tegen mezelf zeg ga ik het misschien geloven.
Mooi dat het er nog steeds is. Nodig ook want we kunnen moeilijk zonder. Het zijn de momenten en de plekken waarop iedereen elkaar ontmoet en plezier heeft. Cruciaal in een dorp. Cruciaal in tijden dat er veel op ieders bordje ligt en alles soms een grote bouwput lijkt.
En mooi dat het allemaal leunt en steunt op de inzet van vrijwilligers. We zijn een klein dorp maar tot veel in staat als de schouders eronder gaan. En dan moet het feest op Koningsdag op het Concordiaplein nog komen. Misschien kan ik daar ook wel muntjes verkopen? Dat heb ik inmiddels onder de knie.