Veel mensen beginnen een nieuw jaar met goede voornemens. Ik ben daar doorgaans niet zo van. Stoppen met roken heb ik jaren geleden gedaan en met succes, maar dit was niet aan het begin van het jaar als goed voornemen. Dit jaar had ik echter wél een goed voornemen! Na een hectische periode waarin ik mezelf aardig was tegengekomen, wil en ga ik mijn grenzen verleggen. Niet zomaar uiteraard, maar om blij en gelukkig van te worden, om een fijn gevoel door te krijgen.
Wat weerhoudt ons als mensen vaak van het verleggen van onze grenzen? Wat zijn grenzen en hoe bepalen we die? Als kind krijgen we van onze ouders en op school al heel veel kaders opgelegd. Als we hier een keer overheen gaan, wordt ons dat meestal in niet mis te verstane woorden ontraden of verboden. Waarom? Vaak uit angst, angst dat het niet goed gaat, gevaarlijk is, angst voor het onbekende. Eigenlijk best gek en ook jammer want zolang het veilig is, is het verleggen van grenzen toch prima?
Waarom niet een keer uit die comfortzone komen, waarom niet een keer echt dat doen wat je al jaren wilt maar op een 1 of andere manier niet durft? Vaak doordat we in ons hoofd de afweging maken. Kinderen nemen beslissingen in de basis met hun hart en hun onderbuik, die durven nog te luisteren naar hun gevoel en vooral hierop te vertrouwen. Helaas wordt dat laatste ons keihard afgeleerd. We moeten vooral alles met ons hoofd beslissen en dan komt de factor angst om de hoek kijken en blijven we vooral doen wat we deden en krijgen we wat we kregen.
Ook ik beslis nog steeds veel dingen met mijn hoofd, ondanks dat mijn gevoel soms hele andere signalen geeft. Het feit dat ik hier nu bewust van ben is al een hele mooie stap, nu nog een trede verder. Echt vertrouwen op je gevoel, op je hart en onderbuik en dat gaat me steeds beter af. Zij het met vallen en opstaan.
Als het om sporten gaat, heb ik het afgelopen jaar mijn grenzen al wat weten te verleggen, met name met wielrennen. Wielrennen vind ik leuk en door steeds wat verder en vooral steeds wat sneller te gaan heb ik al aardig wat mijlpalen gehaald. Het heeft me naast een goed gevoel ook mooie tijden opgeleverd en me van mezelf doen verbazen.
Ondanks dat ik geen hardloopliefhebber ben en zeker geen zwemmer, heb ik me nu opgegeven voor de kwarttriatlon. Deze wordt komende zomer georganiseerd in Winsum en hiermee wordt geld ingezameld voor het goede doel. Dit goede doel is de Maarten van der Weijden foundation. Over grenzen verleggen gesproken, wat een icoon is hij!
Ik ga nu mega mijn grenzen verleggen, en ben in de afgelopen 2 weken gestart met hardlopen. Vreselijk (!), het was in het begin echt doorbijten. En nu, een mooi aantal kilometers verder, vind ik het heerlijk. Verslavend bijna, het is voor mij mediteren pur sang. Want ‘gewoon’ mediteren dat is bijna kansloos voor een ADHD’er als ik ben. Maar ik merk met hardlopen dat ik heerlijk in een flow kan komen, echt even heerlijk in mijn hoofd.
Door mijn grens te verleggen ben ik niet alleen lekker sportief bezig, ik voel me er ook nog eens heel fijn bij. Daarom alleen al is het ontdekken van je grenzen en het verleggen hiervan echt een aanrader op weg naar het ultieme levensgeluk. Laat je niet belemmeren door je angst, daar is het leven veel te kort voor.