In onze maatschappij is het tegenwoordig zo, dat iedereen zich goed moet voelen. Alles moet fijn, mooi en leuk zijn. Iedereen moet gelukkig zijn. En als dat niet zo is, zijn er allerlei opties om je gelukkiger te voelen. Coaches, therapeuten, yoga, retraites. Je kunt het zo gek niet verzinnen. Maar soms zijn er periodes in je leven dat het allemaal niet zo rooskleurig is. Het leven doet pijn, omdat er gemis is, verdriet, of zorgen.
Vorig jaar in mei zijn wij, vier jaar na ons vorig bezoek, weer op reis geweest naar Namibië. Het land wat sinds 2017 in mijn hart zit. We houden van de prachtige natuur,de heerlijke temperatuur, maar bovenal van de cultuur en de mensen.
Tussen ons westers Nederland en Afrikaans Namibië zit een enorm cultuurverschil. Hier zoveel rijkdom en daar zoveel armoede. Waar hele gezinnen in golfplaten huisjes wonen en zich dagelijks zorgen maken of er wel genoeg te eten is. We hebben in al die keren dat we in Namibië zijn geweest, veel mensen leren kennen en die zitten in mijn hart. Namibië voelt als ons tweede huis.
Toen we na vier weken rondreizen, in projecten meehelpen en vrienden bezoeken, weer naar huis gingen, voelde ik me verscheurd. Ik wilde naar huis om mijn eigen kinderen weer te zien en weer in onze eigen omgeving te zijn. Maar ik wilde ook blijven, omdat ik geen afscheid kon nemen van al die lieve mensen. En van onze Namibische zoon, die inmiddels een heel bijzonder plekje in ons hart had gekregen.
Toen we weer thuis waren, merkte ik pijn, gemis en een soort verscheurdheid. Na thuiskomst, begon ik minder te eten en sliep ik minder goed. Het was een periode wat pijn deed. Ik vond het moeilijk om hierin staande te blijven. Hoe ga je om met pijn en gemis?
Nu, een half jaar later, merk ik dat ik wat meer afstand kan nemen. Het raakt me iets minder, waardoor mijn leven weer normale vormen aan gaat nemen. Hoewel het gemis blijft, kan ik nu ook weer genieten van de dingen hier. Er zijn twee plekken op de wereld waar ik me thuis voel en waar mensen wonen waar ik van houd. Soms ben ik daar en meestal ben ik hier. Op afstand probeer ik nu emotioneel ook wat meer op afstand te blijven.
Was het dan verkeerd dat ik zoveel gemis voelde? Trok ik het me teveel aan? Ging het ten koste van mezelf? Deels wel misschien. Wat ik hierin merk is, dat het een proces is van jezelf. Iets wat iedereen op een andere manier verwerkt. Soms is het goed om te voelen wat je voelt. Het leven is niet altijd alleen maar vrolijkheid en geluk. Soms voel je pijn en moeite. Wegdrukken werkt vaak alleen maar averechts.
Ik ervaar zelf veel steun in mijn geloof. Ik krijg rust en diepe vrede als ik al mijn moeilijkheden en zorgen aan God geef. Hem alles te kunnen geven en te vertrouwen, geeft dat ik het los kan laten.
In mijn werk als ceremoniespreker maak ik beide kanten mee. Geluk en blijdschap als ik mensen trouw. Pijn en verdriet als ik spreek tijdens een uitvaart. Beide zijn heel functioneel en ook volledig geaccepteerd. Prachtig zelfs.
Ik kan enorm genieten van de vreugde, de blijdschap en de liefde die voelbaar is tijdens een huwelijk. Het is zo mooi om een bruidspaar te zien stralen van geluk en liefde voor elkaar. Zo’n dag is een uiting van ultiem geluk. En wat prachtig is dat!
Tijdens een uitvaart is er verdriet, pijn en leegte. En dat mag er zijn. Ik vind het bijzonder om woorden te mogen geven aan dat verdriet en het gemis. En tegelijkertijd ook terug te kijken op de bijzondere gebeurtenissen en de speciale karaktereigenschappen van diegene die zo gemist wordt.
Vreugde en verdriet. Geluk en pijn. Het leven heeft beide aspecten. Natuurlijk is het fijner om je gelukkig te voelen. Maar soms doet het leven pijn en dat mag er net zo goed zijn.