Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Mathilde Louise Dijkstra-Hagedorn, roepnaam Hilda. Ik ben op 24 september 1956 geboren aan de Lellensterweg in Stedum. We waren thuis met drie jongens en drie meisjes en ik was kind nummer drie. Mijn zus Paulien is in Surabaya in Indonesië geboren en mijn broer Arnold in Jakarta. Het gezin Hagedorn is vanuit Indonesië in 1952 naar Nederland verhuisd.
Mijn vader was KNIL-militair en vocht tegen de Jappen. Omdat hij een te blank uiterlijk had, was het voor hem niet meer vertrouwd om in Indonesië te blijven wonen. Uit angst om vermoord te worden volgde begin jaren vijftig het besluit om te emigreren. De meeste van mijn broers en zussen zijn in de provincie Groningen blijven wonen maar ze zijn ook uitgewaaid naar Ede, Bolsward en Apeldoorn.
Zelf ben ik vaak verhuisd. We waren onrustig van aard en vonden het ook niet erg om telkens te verhuizen. Zo heb ik in bijvoorbeeld op verschillende plekken in Bedum, Lewenborg, Ten Boer en Roodeschool gewoond. Sinds 2006 wonen we met veel plezier in Beijum, tegenover Kardinge. Hier blijven we ook wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb Kor leren kennen in Bedum op de dansvloer in Concordia waar discotheek Sound Around draaide. Ik danste met een vriendin en Kor kwam naast ons staan dansen, heel irritant. De vonk sloeg later pas echt over toen hij aanbood om mij te helpen verhuizen in Groningen. Hij ging niet meer weg en vervolgens kwam zijn hond en stereotoren mee.
We hebben twee prachtige dochters gekregen. In 1985 werd Iris in Bedum geboren. Zij woont nu in Haren en heeft twee jongens gekregen. Luuk is 13 jaar en Jim 8. José kwam in 1988 op de wereld en woont nog steeds in Groningen. Zij heeft vorig jaar samen met een vriendin ons cateringbedrijf Tante Greet overgenomen en heeft het hier hartstikke druk mee.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik naar de MAVO in Bedum gegaan. Ik wilde graag juf of kleuterleidster worden maar dat is mij destijds afgeraden omdat er weinig werk in zou zijn. Ik ben vervolgens naar de MEAO in Groningen gegaan maar daar ben ik in het derde jaar gestopt. Gelukkig kon ik een maand later op 19-jarige leeftijd al aan het werk. Ik kreeg een kantoorfunctie bij de organisatie die nu als De Brug door het leven gaat. Daar kon ik mooi werkervaring in de administratieve richting opdoen.
Vervolgens heb ik eerst drie jaar lang met Kor een eigen taxibedrijf gerund. Heel iets anders dus en ik zat zelf ook op de taxi. Na drie jaar kwam hier een eind aan en bij schoonmaakbedrijf Maintain Service kreeg ik weer een kantoorbaan. Gevolgd door vijf jaar bij Accountantskantoor Brouwer en Oudhof die destijds aan de Westerkade in Groningen zat. Ook hebben we samen een aantal jaren Café Waterloo gerund. Drukke en roerige tijden want Iris was er al en intussen werd ook Josè geboren.
Na het beëindigen van het café ben ik eerst een aantal jaren thuisgebleven om voor de kids te zorgen. Toen de jongste vier jaar was, heb ik het werk weer opgepakt. Ik begon bij vrienden schoon te maken en vervolgens kwam ik in de particuliere thuiszorg terecht en verzorgde welgestelde dames op leeftijd die of dementerend waren of slecht ter been.
Ik kookte voor hen, was gastvrouw en deed uiteindelijk ook de stervensbegeleiding. Best wel fysiek zwaar werk wat ik al met al zeven jaar met plezier heb gedaan. Toen attendeerde Kor mij op de vacature van servicepuntmedewerker aan de Hanzehogeschool in Groningen. Daar was hij zelf ook werkzaam.
Ik werd aangenomen en de Hanzehogeschool werd uiteindelijk op administratief gebied mijn laatste werkgever. Ik heb er 22 jaar op verschillende locaties gewerkt. De laatste locatie was de Marie Kamphuis Borg op het Zernikeplein. Naast administratieve werkzaamheden, moest ik mensen ontvangen, studenten begeleiden, meehelpen bij calamiteiten en door de opgebouwde ervaring werd ik op den duur een soort van vraagbaak voor nieuwe medewerkers.
Op 15 april 2022 brak mijn laatste werkdag aan. Het was in de coronatijd, niet de mooiste werkperiode. Van het team waarin ik werkte waren al meer mensen gestopt of ziek of weggegaan. Voor mij een reden om er wat eerder mee te stoppen ondanks dat ik mijn werkzaamheden en team mis. Maar daarmee stopte het werk niet. Want in de jaren tachtig was ik al met mijn zus Wilma begonnen met de catering. We organiseerden regelmatig gezellige barbecues en ik breidde mijn kookkunsten steeds verder uit. Koken is mijn passie, dat is vast iets wat ik van mijn moeder geërfd heb.
Aan die horeca-activiteiten kwam eerst weer een eind maar dat veranderde toen Kor maandelijks als DJ bij Moeke Vaatstra in Zuidwolde ging draaien. Toen er een feest georganiseerd werd, kreeg Kor de vraag voorgeschoteld of hij de hapjes kon verzorgen. ‘Dat lukt wel’, zo zei hij en stelde vervolgens aan mij de vraag of ik dat kon regelen. Dat ging prima en vervolgens werd ik ook regelmatig gevraagd om een rijsttafel voor grotere groepen gasten te verzorgen. En zo ontstond eind jaren negentig mijn cateringonderneming Tante Greet.
Deze onderneming werd steeds bekender en ik kookte ook voor de Hanzehogeschool en andere grote bedrijven. Dit leidde tot een mooie combi met mijn administratieve baan op de Hanze. Vorig jaar heb ik Tante Greet overgedragen aan mijn dochter José en een vriendin van haar maar ik word bij grote klussen nog regelmatig ingehuurd om mee te helpen en dat vind ik geen enkel probleem want koken is en blijft een grote hobby van mij.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb geen spijt gehad dat ik mijn pensionering twee jaar naar voren getrokken heb maar mis af en toe mijn collega’s nog wel een beetje. Maar van verveling is geen sprake. Ik help José dus nog regelmatig mee, bedenk af en toe wat klusjes voor Kor, organiseer activiteiten voor de buurt – zo ben ik momenteel druk bezig met de aanvraag voor subsidies om hier een jeu de boule baan aan te leggen – en Kor en ik trekken er regelmatig met de camper op uit.
Zo zijn we in april van plan om vijf a zes weken naar het noorden van Spanje en Portugal te reizen. Iets om naar uit te kijken. In de zomermaanden blijven we liever thuis, dan is het hier immers ook gezellig en lekker weer. Even een terrasje pakken of een etentje thuis organiseren voor vrienden, wij redden ons wel hoor. En we genieten hierbij van een druk sociaal leven.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dan begin ik met de datum van 1 juni 1977. De dag dat Kor langskwam met zijn bus om mij te helpen met verhuizen. Dat was ook de dag dat onze verkering begon. Vervolgens natuurlijk de geboorte van onze twee prachtige dochters. Ik had van te voren niet kunnen bedenken hoeveel geluk dat op zou leveren. En ook de geboorte van onze beide kleinzoons mag bij deze vraag natuurlijk niet ontbreken.
En de dieptepunten?
Het jaar dat Kor en ik even uit elkaar gingen, was een heftig jaar. Gelukkig is het uiteindelijk allemaal goed gekomen. Ook het overlijden van onze ouders en het verlies van goede vrienden heeft er stevig ingehakt. Voor ons een reden om nog meer van het leven te genieten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
We waren een keer in Frankrijk op kampeervakantie toen we door onze tandpasta heen waren. Kor heeft best wel een talenknobbel en ging naar het winkeltje om tandpasta te kopen. Dochter José ging hier vervolgens mee naar de douches- en toiletruimte en kwam verbolgen terug. Dat spul was zo taai geweest, daar kon ze haar tanden niet mee poetsen. Wat was ze boos. Nader verpakkingsonderzoek wees uiteindelijk uit dat het niet om tandpasta maar Kukidentkleefpasta ging….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Onlangs hebben we een reis van zes weken naar Indonesië gemaakt. Yogyakarta was het reisdoel waarna we vanuit daar andere plaatsen hebben bezocht zoals Bali, Semarang, Magelang en Bandoeng. Een prachtige ervaring waarin ik terugkeerde naar de roots van mijn ouders.
Aangekomen op het resort in Yogyakarta, kreeg ik een heerlijke rust over mij. Het voelde dus wel deels als thuiskomen. We hebben er mooie contacten opgebouwd met als gevolg dat een van de gidsen van het resort aan het eind van dit jaar bij ons komt logeren.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Spijt? Nergens van als ik er eens goed over nadenk. Het leven zit vol met hoogte- en dieptepunten. Ik heb het eigenlijk veel liever over leermomenten. En mocht iets op een bepaald moment niet willen of kunnen, dan lukt het misschien op een later moment alsnog wel.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Zeker wel een ruime voldoende hoor. Noteer gerust een acht en misschien wel een negen. Een tien geven is voor een Groninger natuurlijk onmogelijk.
Wilt u verder nog iets kwijt?
We hebben een fantastische periode beleefd in Indonesië. Een periode waarin alles mocht en niets hoefde. Zeker in de eerste week was dat wel even wennen maar dat vrije gevoel was heerlijk om te ervaren. Het is net alsof we in Nederland allemaal veel gejaagder zijn. Daar was het allemaal veel relaxter en worden de mensen nooit boos. Daar zijn geen korte lontjes, ook niet in het verkeer.