Hoe het ons allemaal vergaan was in de afgelopen weken, en hoe het met ons ging? Het was zus Aukje die het aan ons als broers en zussen zijnde vroeg vanuit haar serre op Doord. Het is op het moment van schrijven al weer dik twee weken geleden dat pa van ons weggleed en anderhalf week na zijn begrafenis. Het leven raast inmiddels al weer met een sneltreinvaart verder alsof er niets gebeurd is. Maar dat is natuurlijk slechts schijn.
Mooie en bijzondere herinneringen werden opgehaald. Zelf dacht ik nog even terug aan de laatste keer dat ik hem zag. Man, wat was hij verzwakt. De laatste maanden was hij tientallen kilo’s kwijtgeraakt. En de laatste keer kon hij maar nauwelijks meer praten. Ik heb hem nog geholpen met het leegmaken van zijn bakje met griesmeelpap. Een laatste handdruk, een laatste groet en toen ik hem zo zag zo liggen in bed bij het afscheid, had ik echt zoiets van ‘Ga maar pa’.
Het is bijzonder en mooi om gezamenlijk aan tafel de laatste dagen terug te halen. Jurrie bijvoorbeeld die vertelde dat hij op zaterdagmorgen binnenkwam en zag dat pa zijn banaan maar voor de helft opgegeten had. Vaak werd er de laatste jaren in zowel het ziekenhuis als het verzorgingstehuis na een terugval gedacht dat hij het niet zou halen. ‘Maar als ik hem dan weer verlekkerd een banaan naar binnen zag werken of ander fruit dan wist ik dat het wel weer goed zou komen.’
Tot die bewuste zaterdagmorgen dus. ‘De laatste morgen dat ik op pa ’s kamer kwam, zag ik dat er nog een halfvol schoteltje met banaan op ’t aanrecht stond. Overgebleven van de vorige dag, iets wat nooit gebeurde. Toen wist ik: ons pa is(t) zat! En ziet alleen nog uit naar ’t Hemelsbood met wijn!’
Dat is zeker iets wat ons troost geeft. Pa was niet bang om dood te gaan maar zag wel op tegen het feit dat hij persoonlijk afscheid moest nemen van al zijn kinderen en kleinkinderen. Dat is hem bespaard gebleven want hij is uiteindelijk rustig overleden in zijn slaap. Daardoor hoefde hij op het eind ook niet van eenieder persoonlijk afscheid te nemen. Het is goed zo. Tijdens de jaarlijkse Kosterbijeenkomsten in het dorpshuis in Westerwijtwerd zullen we ongetwijfeld als familie zijnde mooie en liefdevolle herinneringen ophalen aan onze ouders, groot- en overgrootouders. Iets om naar uit te kijken.
Inmiddels is er al weer een (werk)week voorbijgeschoten. Een week die ons zelfs op donderdagavond naar Rotterdam bracht voor een bezoek aan de Vrienden van Amstel Live. Om 16.00 uur vertrokken we uit Groningen en uiteindelijk bereikten we om 20.05 uur onze zitplaatsen ergens in de nok van Ahoy. Het openingsnummer werd dus gemist maar er kwam nog genoeg moois langs om van te genieten.
Di-rect bijvoorbeeld maar ook een setje Queen en Abba. We zagen zelfs Cesar Zuiderwijk nog schitteren achter de drums en ook al het vertier van al die andere sterren viel goed te verteren. Moe maar voldaan lagen we vervolgens om 02.30 uur weer in ons eigen bedje. Veel tijd om gas terug te nemen was er niet want vrijdagavond was daar in de Middelstumer voetbalkantine al weer een kaart- en sjoelavond en de zaterdagavond stond in Dinercafé Winneweer in het teken van de bijzondere verjaardagmijlpalen van Ronnie en Anita. Ook daar spatte de gezelligheid er vanaf.
En tussendoor werd er in Schildwolde voor het eerst sinds lange tijd weer gevoetbald door Middelstum 4. Veel plezier beleefde ik hier niet echt aan. Na de eerste helft stond ook de eindstand (4-0 voor de thuisclub) al op het scorebord en de douches bij SGV waren ijskoud. Een dubbel koude douche was ons deel derhalve. Het was wel leuk om na afloop nog even bij te praten met de scheidsrechter, oud-Middelstumer Siem Menno Jansma. Hij nam mij mee met zijn snode fietsavonturen in augustus en ik was weer een interviewafspraak rijker. Wordt vervolgd dus.
En zo vloog de week voorbij. En dat met een druk weekend in het verschiet vol met uitgaansplezier. Een Club van 50 feestavond, een uitstapje naar Ten Post om de dik verdiende overwinning van kaartvriend Gert te vieren en tussendoor nog een Winterloopontbijt in Bedum in aanloop naar de befaamde loop van die middag, er valt weer genoeg te beleven. Maar dat doet niets, het verzet de zinnen immers. Gelukkig is daar af en toe gewoon de tijd om nog even te ge- en herdenken. De wereld is immers niet razend gemaakt, een mooie uitspraak van moeke destijds….