Waar begin je een verhaal waarin een weekje vakantie en het overlijden van je geliefde vader bij elkaar komen? Misschien wel bij het laatste bezoek inderdaad waarbij ik hem in levende lijve gezien heb. En dat was op de donderdag voordat wij naar Arcen vertrokken. Pa maakte een vermoeide indruk en had niet veel te koop. Ik heb hem nog geholpen met het opeten van zijn bakje griesmeelpap. Dat ging er als vanouds lekker in. Vervolgens nog een handdruk en een laatste zwaai. En dat was het dan.
Maar daar hadden we vrijdag nog geen weet van toen wij ons na een kleine 300 kilometer rijden neervlijden in ons prachtig onderkomen voor een week in het Limburgse Arcen, nabij de Duitse grens. Niets mis mee en op de zaterdag gingen we in Venlo, Blerick en Arcen zelf de omgeving verkennen. En in het prachtige Arcen genoten we van een prachtig uitzicht op de kort daarvoor flink uit zijn oevers getreden Maasrivier. Om vervolgens ’s avonds heerlijk te relaxen in het thermaalbad dat zich op het vakantiepark bevindt. Er leek geen vuiltje aan de bekende lucht.
Maar die zaterdagavond volgde een berichtje van broer Wiebrand van diens bezoek met de mededeling dat pa niets te koop had en heel moe was. Om vervolgens bij het krieken van de dag een nieuw appje te lezen dat Wiemersheerd contact met hem opgenomen had omdat ze pa niet meer wakker konden krijgen. Het waken was begonnen en door een videocall werd ik deelgenoot van een gedeelte van zijn laatste levende levensuur op Moeder Aarde. Dit keer geen wonderbaarlijke wederopstanding zoals net na onze afgebroken vakantie in Frankrijk want rond negen uur verscheen plotseling het trieste bericht dat pa reeds overleden was.
En dan gaat er heel wat door je heen. Maar tijd om aan dit gevoel uitdrukking te geven, was er niet. Halsoverkop vertrokken we naar het noorden en rond 14.00 uur waren we bij pa in Wiemersheerd waar even later de rest van de familie volgde en niet veel later kwam uitvaartverzorger Aaldert ten Have er al aan om de begrafenis door te nemen. Ook daarna ging heel veel in sneltreinvaart. Waarbij ik nooit gedacht had dat ik samen met Wiebrand en Aaldert pa zijn laatste verzorging en het in de kist leggen op mij zou nemen. Maar toch mooi dat we dit nog voor hem konden en mochten doen.
Veel was die zondagmiddagmiddag al geregeld en ’s avonds gingen we nogmaals, maar nu met ons eigen gezin, naar pa toe om vervolgens later op de avond aan zijn levensverhaal te beginnen die we tijdens de uitvaart als broers en zussen voor zouden dragen. Op maandagmorgen kwam ds. Langenburg langs om de dienst door te nemen, de foto’s voor de powerpointpresentatie werden uitgezocht en aan het begin van de middag waren de rouwkaarten reeds klaar. Na alle enveloppen van een adres voorzien te hebben, namen we het besluit om terug te keren naar Limboland om daar alle indrukken te verwerken.
En daar hebben we geen spijt van gekregen. Tussendoor werd er via de mail en de app nog van alles geregeld om de puntjes op de i te zetten maar al snel lukte het ons toch om nog wat van onze korte vakantie te genieten. Hoewel ook dat niet zonder slag of stoot ging. Want dinsdagmiddag kwam ik tijdens een toertochtje maar zo in Duitsland terecht. En de Duitsers waren niet zo blij met mij toen ik op aanraden van de Tomtom maar zo een eenrichtingsstraat inreed. Met wilde gebaren en lichtsignalen kreeg ik het goedbedoelde advies om zo snel mogelijk rechtsomkeert te maken.
Ook de woensdag kende hachelijke momenten. Dikke sneeuwbuien pakten zich boven ons samen toen we bijna bij onze eindbestemming Valkenburg waren. Uiteindelijk hebben we dit mooie stadje helaas niet weten te bereiken door de hevige sneeuwval. In Heerlen werd de plaatselijke bakker met een bezoekje vereerd om vervolgens stapvoets over de snelweg terug te rijden. In plaats van lekker sigthseeing, zaten we dus de hele middag in de auto.
Ook de donderdag kende een schrikmoment toen onze trouwe viervoeter Zhiva letterlijk en figuurlijk door het ijs zakte. Ze wist niet wat haar overkwam en ook niet wat te doen. Gelukkig kon ze toch veilig en wel de vaste wal weer bereiken om vervolgens in ons huisje hevig onder de indruk in een grote handdoek niet veel meer te koop te hebben. Na nog een informatief excursiebezoek aan de Hertog Jan-brouwerij in Arcen was het tegen het eind van de middag tijd om weer naar het noorden te reizen.
De vrijdag stond in het teken van pa’s uitvaart. Ontroerd door de mooie afscheidswoorden van het verzorgend personeel in Wiemersheerd, waarbij zijn dankbaarheid voor alle goede zorgen centraal stond, togen we naar de Hoeksteenkerk waar pa een mooie en welverdiende afscheidsdienst kreeg. Daarna volgde het informeel condoleren inclusief het ophalen van vele mooie herinneringen.
De zaterdag was ingepland voor het leeghalen van zijn kamer in Wiemersheerd. En inmiddels is het maandagmorgen geworden wanneer ik een einde brei aan het verhaal over een rollercoasterweek. Het besef dat pa er niet meer is moet eigenlijk nog indalen. Dat zal ongetwijfeld de komende dagen en weken met pieken en dalen gebeuren waarbij we onze bezoekjes aan hem zullen moeten missen. 91 jaar is hij uiteindelijk geworden, wat een leeftijd. Het is goed zo, wij hebben er vrede mee.
Tot slot willen wij iedereen bedanken die op wat voor manier met ons meegeleefd heeft hartelijk te bedanken voor alle mooie reacties. Weet dat, ondanks de grote hoeveelheid, we ze allemaal meegekregen hebben en dat ons dat heel goed gedaan heeft! Ongetwijfeld komen er de komende weken nog wel flarden herinneringen langs die wellicht in een verhaal verwerkt kunnen worden. Maar voor nu geef ik mij maar weer over aan de waan en grillen van de dag. Want het leven gaat inderdaad ‘gewoon’ door. Ietwat onwezenlijk voor mij in de wetenschap dat ik mijn verdere leven als wees verder moet….