Sinds Miranda op mijn pad gekomen is, hebben we wel wat met onze huisdieren beleefd. Zo verteerde kater Vasco de verhuizing van de JL-straat naar de Berkenlaan niet al te goed. Die liep weg en hebben we later uit het dierenasiel in Zuidwolde terug moeten kopen. Dat exemplaar had veel van Vasco maar was het hem wel? Afijn, later was hij weer een tijdje zoek en vonden we hem uiteindelijk onderin het lege zwembad van buurman Wim.
Snoes is ook een verhaal apart. Haar huidige status is voor ons een vraagtekenen. We dachten dat we haar kwijt waren maar na 4,5 jaar afwezigheid dook ze maar zo op in het Middelstumer bos. We hebben haar twee weken in huis gehouden om te acclimatiseren maar ze raakte bij ons haar wilde haren niet kwijt en verkoos een terugkeer naar, ja naar waar eigenlijk?
Chico zijn einde is bij ons wel bekend. Die overleed toen hij bij garage Jager de Delleweg over wou steken. Maar zijn stoffelijk overschot hebben we daarna nooit meer gevonden. Qua katten cq poezen mogen we nu nog dagelijks genieten van de grappen en grollen van de veel slapende Baby en de soms onnavolgbare acties van Bikkel waarvan de buurman vermoedt dat er tussen zijn oren iets niet helemaal goed functioneert.
En dan hebben we de honden natuurlijk nog. Wat hebben we genoten van Zora. De hond van de lange wandeltochten die wellicht daardoor op den duur toch helemaal mijn hond werd. Zij gaf er in 2016 na dik dertien jaar de brui aan. Dat was al even slikken. En wat moet je zonder hond als je alle dagen een hond om je heen gewend bent? Zorgen dat je een nieuwe krijgt inderdaad en die konden we drie maanden later ophalen in de buurt van Utrecht.
Deze hond kreeg de naam Dusty mee. Man, wat een mooi lief koppie had deze labrador toch. Maar wat een streken ook. Dat kostte uiteindelijk het konijn van de achterburen de kop. Manus had zich helemaal door het gaas heen gevreten en was zich uiteindelijk van geen kwaad bewust. Buurman Wim had al vrij snel in de gaten dat ook aan dit beest een steekje loszat. Volgens de kids was ie autistisch. Maar man, wat deed het zeer toen hij maar zo na een gehuil dat door merg en been ging, de geest gaf. Eigenlijk zonder dat ik het eerst door had.
We hebben het welgeteld acht dagen zonder hond volgehouden. Vooral de vrouw werd helemaal gek van de stilte in ons huis. Geen gedribbel meer en niemand die je bij thuiskomst liefdevol en vol verwachting bij de achterdeur opwacht. Dus werd internet afgestruind. En toen er in Niezijl een nestje puppy’s in beeld verscheen was ze verkocht. En zo werden we begin februari 2023 verblijd met Springer Spaniel Labrador Zhiva. Inclusief h inderdaad maar dat best zonder gekund.
En dat hebben we geweten, dat ze ons is komen vergezellen. Het bankstel, enige wandmeubels, de plinten, diverse schoenen en slippers, Zhiva wist er wel raad mee. Wat voor terrorhond hadden we nou weer in huis gehaald? Maar man, wat kan ze lief zijn. En wat kun je je aan zo’n beestje hechten. Een hond met een heel ander karakter als haar voorganger. Zhiva kun je rustig los laten tijdens het uitlaten. Parmantig dribbelt ze dan twintig meter vooruit om vervolgens achterom te kijken of ze de baas of het vrouwtje nog in het vizier heeft.
Bij haar hoef je niet bang te zijn dat ze ontsnapt als je de achterdeur niet goed dichtgegaan hebt. Sterker nog, als ik mij tijdens een wandeling achter een boom verstop dan duurt het maar even en zo komt in paniek weer aansnellen om vervolgens maar wat blij te zijn dat de baas er nog is. Tijdens onze vakantie in Frankrijk kreeg Zhiva er een bijnaam bij. Waarom ik haar sinds die tijd Siepie noem, dat is voor mijzelf ook een vraagteken. Maar voor mij is ze soms echt om op te eten.
Dat begint ’s morgensvroeg reeds als we in de kamer komen. Vol energie danst ze om ons heen, daarbij heftig met haar achterwerk schuddend. Vol trots laat ze ons vervolgens haar bal en een stuk touw zien, het laatste overblijfsel van iets wat ooit voor zo’n trekbal door moest gaan. Ze maakt nog steeds wel dingen kapot zoals haar ‘broekje’ die ze omhad toen ze voor het eerst loops werd. Het duurde maar even en ze had hem verropt. Dan maar wat bloeddruppels op de vloer, zo dachten wij. Binnenkort wordt ze geholpen en hopelijk zijn dan ook de sloopbuien definitief afgelopen. Dat moet ook wel want in januari komt onze nieuwe bankstel binnen.
Never a dull moment dus met Siepie. De hond die vanmorgen duidelijk nog wel even aan de sneeuw moest wennen. Daarvoor ging ze op de loop terwijl haar voorganger vorig jaar nog helemaal dol werd van enthousiasme en het uitjankte van plezier. Zo heeft ieder hond zijn of haar eigen karakter en streken. En met haar karakter is Zhiva inmiddels een onmisbare schakel in huize Koster geworden….