Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Hier tegenover je aan tafel zit Geert Bouwman. Ik ben geboren op 10 maart 1960 aan de Molenweg in Middelstum, toen nog onder Toornwerd vallend. Zoon van automonteur Eisse Bouwman die je ook al eens voor dit onderdeel geïnterviewd hebt. En de oudere broer van je vroegere overbuurmeisje Thea die nog steeds in Middelstum woont. Ik kom uit een arbeidersgezin. Pa woont tegenwoordig in Ten Boer, moe is helaas enige jaren geleden overleden.
Na de Molenweg volgden zes jaar in Drachten en daarna nog vijf jaar in Woltersum alvorens we in 1974 in Middelstum zijn komen wonen aan de G.A.-straat. Mijn ouders namen daar het beheer van het Groene Kruis-gebouw over van mijn grootouders. Op mijn 21e verhuisde ik naar Delfzijl, daar heb ik vijf jaar gewoond. En sinds 1987 wonen we met veel plezier aan de Oosterstraat in Warffum. Een levendig dorp dankzij bijvoorbeeld Het Hogeland College en de ligging aan een spoorlijn.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1982 getrouwd met de oorspronkelijk uit Stedum afkomstige Kobie Schuurman. Ik heb haar leren kennen in de plaatselijke disco aldaar, Session Kolibri geheten. Daar ging ik regelmatig op de brommer heen en van het een kwam het ander. Haar ouders hadden een bakkerij in Stedum en mijn schoonvader had een welgemeend advies voor Kobie: ‘Kom nooit met een bakker thuis!’. Daar heeft ze zich gelukkig nooit wat van aangetrokken.
In 1990 werd onze zoon Bart-Jan geboren. Hij werkt in de logistiek en woont in Delfzijl. Twee jaar na Bart-Jan kwam dochter Marianne op de wereld. Zij woont ook in Warffum en is docent Engels op de Montessorischool in Groningen. Bart-Jan en zijn partner Anita hebben een prachtige dochter van vijf maanden oud. Kobie past elke donderdag met veel plezier op Amy.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb de lagere school in Drachten en in Woltersum doorlopen. Ook de MAVO volgde in twee etappes want ik ging eerst naar Appingedam en kwam later op de MAVO in Middelstum terecht waar ik op zestienjarige leeftijd mijn diploma behaalde. Ik had eigenlijk geen flauw idee wat te worden en besloot naar de MEAO in Groningen te gaan. Daar kwam ik er heel snel achter dat dit een veel te theoretische opleiding voor mij was. Van mijn vader mocht ik echter niet eerder van school af voordat ik een baan gevonden had.
En toen zag ik in de Ommelander Courant dat ze bij bakker Koos Poelma in Uithuizen een bakkersknecht zochten. Dat leek mij wel wat. Helemaal onbekend terrein was de bakkerswereld niet voor mij want mijn oom en tante Bolt hadden aan de Burchtstraat in Middelstum een bakkerszaak en daar hielp ik op de zaterdagen regelmatig een handje mee.
Ik werd aangenomen bij Poelma en combineerde vervolgens het werken met het leren. Ik ging eerst twee dagen en later één dag per week naar de Streekschool die toen nog aan de Pop Dijkemaweg in Groningen zat. Ik haalde er in vijf jaar tijd zowel mijn bakkers- als mijn ondernemersdiploma. In Uithuizen beleefde ik een mooie tijd, ik ging dagelijks met veel plezier op de plof die kant op.
Vervolgens ging ik voor bakker Guikema in Delfzijl werken. Een ‘kleinere’ bakker dan Poelma en ook al enigszins op leeftijd. En dan ga je vanzelf nadenken over hoe nu verder. Toen ik van een vertegenwoordiger die langskwam in de winkel hoorde dat de bakker in Warffum wegens een faillissement stopte, besloten we om een bod uit te brengen. Er bleek nog iemand een hoger bod te hebben gedaan maar die kreeg de financiering niet rond. En zo werden Kobie en ik in 1986 de eigenaars van Bakkerij Bouwman in Warffum.
Een bakkerij waar we zo in konden omdat alles nog nieuw was. Later hebben we wel een grotere oven gekocht en de zaak uitgebreid met een eigen banketruimte. Deze ruimte moet namelijk gescheiden zijn van de bakkerij. Inmiddels verkopen we al weer bijna 37 jaar met veel plezier brood, koek en banket. Ik heb het geluk dat Kobie bijna alle dagen in de winkel staat. Zo kunnen we de zaak met zijn tweeën runnen en sta je er dus niet alleen voor met het maken van allerlei beslissingen.
En ja, bakker zijn betekent nog steeds veel werkuren maken en weinig slaap. Ik ga elke avond om 21.00 uur op bed want het wekkertje gaat rond 02.30 uur al weer af. Van 03.00 tot 14.00 uur ben ik dan druk bezig met het bakken van brood en het klaarmaken van de koek- en banketbestellingen. Op vrijdagavond begin ik al om 23.30 uur en ga door totdat al het werk af is. Vervolgens pik ik in de loop van de zaterdag nog wat slaapuurtjes mee. Het is dan ook maar wat lekker wanneer ik zondags uit kan slapen. Tegenwoordig kan het dan maar zo 10.00 uur zijn wanneer ik wakker word. Naast drie weken vakantie heb ik nog 4 ATV-dagen: 3e Kerst-, Paas- en Pinksterdag en 2 januari.
Werkweken van zestig, zeventig uur zijn voor mij heel normaal maar ik klaag niet hoor want ik heb er nog steeds veel plezier in. Een van onze specialiteiten is de Waddentaart (zie hiervoor ook www.waddentaart.nl) welke volgens een vijftig jaar oud origineel recept gemaakt wordt. Daarvoor komen mensen van heinde en ver naar Warffum rijden om deze taart, geleverd in een speciaal hiervoor gemaakte Waddentaartdoos, af te nemen. De zwaarste taart weegt 3,5 kg en bestaat maar liefst uit achttien taartpunten.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet nog zo’n 3,5 jaar werken en daarna is het ook echt afgelopen. Ik hoop dat er zich in de tussentijd nog een koper meldt die de bakkerij over wil nemen. We vragen zeker niet de hoofdprijs ook al omdat we weten dat het voor het dorp heel jammer zou zijn wanneer er geen opvolger komt.
Voor mij zal dit een hele overgang worden want echte hobby’s heb ik eigenlijk niet. Ja, motorrijden en het sleutelen hieraan als er tijd voor is. Een sociaal verenigings- en vrijwilligerswerkleven heb ik door mijn beroep niet op kunnen bouwen. Ik heb dan ook nog geen gevoel bij het leven na het werk. Dat zien we dan wel weer.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Kobie heb leren kennen en de geboorte van onze kinderen en eerste kleinkind. En ik kijk altijd uit naar de zomervakantie want dan gaan we de laatste jaren altijd drie weken naar het prachtige Noorwegen. Ik denk dat we hier al bijna dertig keer geweest zijn.
En de dieptepunten?
Ik heb eigenlijk geen dieptepunten gekend. Over het algemeen ben ik dik tevreden met hoe het leven zich voor mij ontwikkeld heeft. Daarbij is mijn motto vaak dat je niet al te moeilijk moet denken, ‘nait te veul prakkezaaiern’ dus. Kobie staat daar wel wat anders in maar samen vullen we elkaar ook hier goed in aan.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Dan kom ik toch bij de kinderen uit die het in hun jonge jaren af en toe wel heel bont maakten. Zo hoorde ik ze eens hard lachen en toen ik ging controleren waarom dat was, moest ik er snel een eind aan maken. Ze gooiden namelijk eieren in de lucht zonder ze op te vangen. Die eieren patsten vervolgens op de werkvloer uiteen. De eieren waren afkomstig uit een doos waar 180 stuks in zaten. Het was dus maar goed dat ik er vrij snel achterkwam.
Marianna voerde later hetzelfde trucje uit met meel uit een meelzak dat ze de lucht in gooide. Ze zat er dan ook onder. En Bart-Jan is toen hij een jaar of vier, vijf was ’s nachts eens stiekem uit bed gekropen om vervolgens beneden van een taart alle chocolaatjes op te eten. Dat hadden we aanvankelijk niet door maar we keken wel heel raar naar de taart. En toen zagen we wat er gebeurd was….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Met de motor door Noorwegen toeren, dat lijkt mij nog wel wat. Misschien wel samen met mijn dochter want zij heeft onlangs ook haar rijbewijs gehaald.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb weinig tot geen dieptepunten gekend en ook nergens spijt van gehad in mijn leven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat moet zeker een ruime voldoende zijn. Noteer gerust een 7,5.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Dat ik gewoon nog dik drie jaar lekker zo doorga als het aan mij ligt en dan zien we wel verder. Ik ben nog één ding vergeten te vertellen want op Oudejaarsdag is het hier in huize Bouwman al jarenlang een mooie traditie dat ik samen met mijn vader en mijn zoon oliebollen aan het bakken ben.
Drie generaties Bouwman zijn dan dus lekker bezig en tussen beide vaders en zoons zit 30 jaar verschil. Mijn vader is 93, ik 63 en Bart-Jan 33. Thea neemt pa elk jaar mee deze kant op. Hopelijk mogen we die traditie nog heel lang in ere houden, dat zou mooi zijn. Hij begon er toevallig onlangs nog weer over dus wie weet…