Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Hendrik Huitsing is mijn volledige naam, roepnaam Henk. Daar zijn er meer van in de familie en we zijn allemaal vernoemd naar onze opa. Ik ben op 16 augustus 1958 geboren op Fraamklap als oudste van vijf kinderen. Broer Jan is naar Duitsland verhuisd, de rest is allemaal in de buurt blijven hangen en wel in Stedum, Middelstum en Zandeweer. Mijn vader werkte vroeger op steenfabriek Boerdam.
Toen het huis te klein werd, zijn we verhuisd naar Tolweg 2 in Westerwijtwerd. Daar, op Pomp, heb ik een prachtige jeugd beleefd. Er woonde in die tijd nog veel jeugd in Wietwerd. In 1984 ben ik samen gaan wonen met Karen aan de Groensingel in Middelstum, in een flatje twee hoog.
Vervolgens zijn we in 1989 naar De Vlijt in Bedum verhuisd en daar wonen we nog steeds met veel plezier. We hebben destijds ook wel in Middelstum, Winsum en Ten Boer rondgekeken maar dit huis in Bedum stond te koop. Het is een leuke sociale buurt, ons kent ons, inclusief een gezellige buurtvereniging.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1991 getrouwd met de oorspronkelijk uit Warffum afkomstige Karen die ik heb leren kennen in discotheek 538 waar we allebei vaak op stap gingen. De bruiloft vond plaats in het Mosterdmuseum in Eenrum en in dezelfde plaats hebben we onze huwelijksnacht doorgebracht in het kleinste hotel van Nederland.
Een jaar later is onze zoon Werner geboren. Voor ons brak een spannende tijd aan want hij kwam drie maanden te vroeg. Consternatie alom natuurlijk met veel ziekenhuisbezoeken tot gevolg. Ook de jaren erna waren weleens spannend. Maar gelukkig heeft Werner, ondanks zijn handicap, nu een administratieve baan bij Winparts, waar ik zeer trots op ben. Nu nog in Winneweer, maar binnenkort verhuizen ze naar Groningen. Werner woont nog thuis maar het is de bedoeling dat hij volgend jaar in een van de zorgappartementen bij het station in Bedum komt te wonen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Middelstum, ging ik naar de MAVO. Ik had echt geen flauw idee wat te worden. Ik heb vijf jaar over deze opleiding gedaan want ik behoorde bij de grote groep die voorwaardelijk overging van klas 2 naar 3. Nog voor de kerst werd ik teruggezet met als gevolg dat ik weer Frans moest volgen, een vak die mij helemaal niet lag.
Na de MAVO volgde de MTS in Groningen. Dat was voor mij een kwestie van wegstrepen want ik wilde niet naar de MEAO en ook niet naar de HAVO. Ik koos voor de werktuigbouwrichting en ging soms wel samen met dorpsgenoot Gerard Bos op de tandem naar school. Mijn eerste stage was bij Holland Signaal in Hengelo en daarna kon ik bij de DOMO in Bedum terecht. Daar ben ik als onderhoudsmonteur blijven werken totdat ik anderhalf jaar later in militaire dienst moest.
Ik kwam op in Utrecht en werd uiteindelijk wapenhersteller van ons bataljon in Assen. Toen ik nog in Utrecht zat, heb ik tijdens de Noorderkrantbokaal-finale mijn middenvoetsbeentje gebroken en mijn tijd thuis heb ik dankzij dezelfde Gerard, die bij de geneeskundige troepen in Assen gelegerd was en mij tipte wanneer er controle kwam, lang weten te rekken. In Assen heb ik samen met hem onze kameraden Bert Bolhuis en Hans Wibbens een keer naar binnengesmokkeld want die wilden wel eens zien waar we gelegerd waren.
Toen ik uit dienst kwam ging ik bij de Suikerunie in Groningen aan het werk. Daar was ik commercieel administratief medewerker en ik regelde onder andere de administratieve afwikkeling van de verkoop en transport van perspulp en pulprokjes. Een leuke baan met goede verdiensten waardoor ik zeer gericht kon solliciteren.
Dat leverde mij uiteindelijk in 1983 een mooie functie op bij de Provincie Groningen, afdeling Waterkwaliteit dat toen nog gevestigd was in de zwarte doos vlakbij het station. Ik werd daar technisch administratief medewerker en hield mij onder andere bezig met de vergunningaanvragen voor de 35 zuiveringen. Ook de inkoop van technische materialen werd efficiënter. Door het volgen van allerlei cursussen kreeg ik de kans om mij verder te ontwikkelen richting het vakgebied inkoper van technische materialen.
In 2000 ontstond door een fusie Waterschap Noorderzijlvest. En daardoor ruilde ik eerst de binnenstad van Groningen in voor het dorpscentrum van Onderdendam om uiteindelijk in het nieuwe hoofdkantoor nabij Kardinge terecht te komen. Door het volgen van allerlei NEVI-opleidingen in Zwolle, rolde ik steeds verder het inkooptraject in. Een materie die onder andere door Europese aanbestedingen en het moeten voldoen aan Europese wet- en regelgeving steeds complexer werd.
De afdeling werd mede hierdoor steeds groter. Ik ben in mijn eentje begonnen en op den duur waren we met zijn zessen. Ik was zowel intern als extern vaak de hort op en de samenwerking met de andere waterschappen werd steeds intensiever. Daarbij zat ik ook in de organisatie van de landelijke waterschapssportdagen, die eerst landelijk maar later centraal in Apeldoorn werden gehouden. Dat vond ik erg leuk om te doen. Mijn werkgever bood mij hiervoor ook alle vrijheid.
Uiteindelijk kon ik er vorig jaar augustus, toen ik net 64 jaar was geworden, drie jaar eerder met een mooie regeling uit. Door mijn dienstperiode heb ik net de veertig overheidsdienstjaren vol gemaakt en dat leverde mij nog een leuke bonus op. Ik kan al met al terugkijken op een geweldige werktijd. In Café Koning heb ik een prachtige werkafscheid gehad.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb geen dag spijt gehad dat ik eerder met werken ben gestopt. Van een zwart gat was geen sprake en ik vind het heerlijk om geen volgeplande agenda meer te hebben en zelf te kunnen bepalen wat je gaat doen die dag. Omdat Karen nog drie dagen per week voor het UMCG werkt, ben ik ook een beetje huisman geworden. Stofzuigen dus en boodschappen halen, dat soort “werk” komt nu op mij neer. Daarbij verricht ik regelmatig hand- en spandiensten voor mijn schoonmoeder.
Om zo lang mogelijk fit te blijven, sport ik veel. Veel (race)fietsen, een keertje mountainbiken maar ook elke maandagavond volleyballen bij DIO Bedum en wekelijks fitnessen en spinning bij Mind & Motion. En ik maak met Karen regelmatig wandelingen. In het verleden heb ik dik dertig jaar gevoetbald, zowel bij vv Middelstum als bij CVVB. Daar ben ik geëindigd in de zaal, bij het beruchte zaalvoetbalteam CVVB 2.
Na het voetbal, kwam het hardlopen. Na de marathon in Berlijn te hebben gelopen, als grap met drie buurmannen, sloot ik mij aan bij Loopgroep Bedum waar Bert Bolhuis mij de fijne kneepjes van het hardlopen bijgebracht heeft. Ik heb nog één keer een marathon gerend en deed daar ongeveer 4,5 uur over. Daarna heb ik mij toegelegd op de halve marathon en ik heb onder andere diverse keren meegedaan aan de Berenloop op Terschelling en de halve marathon van Lauwersoog naar Ulrum.
Ik hou ook erg van muziek met allerlei concertbezoeken tot gevolg. Ik heb hierbij een brede muzieksmaak. Ik pik regelmatig een concert van Helene Fischer, The Simple Minds, Andre Rieu en Within Temptation mee en ben zelfs naar een van de laatste concerten van Andre Hazes geweest.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze bruiloft en de geboorte van Werner. Die momenten springen er bovenuit en dat zijn ook de enige twee keren geweest dat ik met een stropdas om heb rondgelopen.
En op sportief gebied kijk ik met heel veel plezier terug naar alle kampioenschappen (5?) met de jeugdteams van vv Middelstum onder leiding van Feike van der Veen (patat + frikandel eten in Vita Nova) en natuurlijk het kampioenschap met het eerste elftal in de 4e klasse C. Ook bij CVVB ben ik nog drie keer kampioen geworden. Twee keer met het 2e en met het al genoemde CVVB 2 zaalvoetbalteam.
Ook het Bedrijvenvoetbal was een succes, ik heb met Scholma Druk, (Wilhelm) Dijk (2x) en Lijfering meegedaan. Er is voor mij zelfs twee keer een afscheidswedstrijd georganiseerd, zowel bij Middelstum 2 als bij CVVB 2. In het laatste geval, speelde ik tegen mijn voormalige teamgenoten van Middelstum. Broer Anne scoorde in die wedstrijd drie wereldgoals.
Onze bijzondere herdenkingsfietstocht van Leipzig naar Middelstum was een prachtig evenement dat ik niet snel meer zal vergeten, Daarnaast heb ik nog aan een paar leuke dingen meegedaan, zoals de Noorderrondritten, de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee in Oostenrijk, de Carbagerun, wat inhield met een oude Mercedes door Europa crossen. En natuurlijk onze jaarlijkse familieVisdag met aansluitend een heerlijke BBQ.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders en schoonvader. Mijn vader is 80 geworden, moe slechts 63 na een ziekbed van enige jaren. In december 2022 overleed Karen haar vader. Vanuit onze kennissenkring zijn enige mensen op veel te jonge leeftijd overleden.
En, hoewel van een heel andere orde, deed ook het verlies van onze trouwe Golden Retriever pijn. Zoran is drie jaar geleden dood gegaan op twaalfjarige leeftijd.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik bewaar hele mooie jeugdherinneringen aan mijn tijd op Pomp in Westerwijtwerd. Vaak waren we, met Geert Slagter en Fre Tuitman, aan het crossen op onze brommers op de laan tussen ons en oom Piet en tante Bertha op Boerdam. En toen we een jaar of veertien waren, besloten we om met een koppeltje jongens te gaan kamperen op dat terrein. Dat ging prima maar toen het in de verte begon te rommelen door dreigend onweer, wisten we niet hoe snel we weer naar huis moesten.
En in die tijd overnachten er op de parkeerplaats bij ons in de buurt ook weleens Roma-zigeuners. Een van die woonwagens is toen in de fik gevlogen met als gevolg dat het hele zigeunergezin een paar nachten bij ons heeft gelogeerd. Ik weet nog dat zigeunerkoning Koko Petalo apart bij ons langsgekomen is om ons te bedanken voor de gastvrijheid.
En één voetbalanekdote mag niet onvermeld blijven want het is één wedstrijd voorgekomen dat ik met al mijn drie broers gezamenlijk in het eerste gespeeld heb. Tegen wie en wat de uitslag was, weet ik niet meer maar dat moment is mij wel altijd bijgebleven.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik wil nog wel eens een mooie mountainbiketocht in Limburg maken en voor een goed doel een hoge berg beklimmen. De Mont Ventoux bijvoorbeeld of de Alpe d’Huez. Ik ben niet zo van het vliegen. Ik zit liever twee dagen in de auto dan drie uur te moeten vliegen. Maar ik vermoed dat ik er nog wel een keer aan moet geloven want Karen wil naar Griekenland op vakantie.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Zelfs het blijven zitten op de MAVO had een voordeel want daardoor mocht ik mee met de eerste buitenlandse reis naar Parijs. Wat mij nog op een anekdote vanuit de MTS-tijd brengt. Een klasgenoot van mij dreigde namelijk te blijven zitten als hij geen voldoende haalde voor wiskunde en zodoende heb ik bij een proefwerk mijn naam boven zijn antwoordenpapier gezet en hij zijn naam boven de mijne. Met als gevolg dat hij alsnog is overgegaan en ik ook want ik kon zijn onvoldoende nog wel hebben.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een hoog cijfer, wat mij betreft zelfs een negen. Ik ben dik tevreden en daarbij ook heel blij dat mijn wieg in (noord)Groningen heeft gestaan gezien allerlei brandhaarden in de wereld.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Eh, volgens mij heb ik voor mijn doen al (te) veel gepraat. Ik zou nog wel even door kunnen gaan maar volgens mij heb jij genoeg input toch?