Het is weer de bekende en ouderwetse maandagmorgen wanneer ik aan dit schrijven begin. Buiten is het opvallend licht, je merkt de invloed van de tijd die een uurtje teruggezet is. Winter-, winter-, wintertijd, schalt er door mijn hoofd op de tune van het bekende en inmiddels ter ziele gegane ochtendprogramma Koffietijd. Persoonlijk word ik gelukkiger wanneer de zomertijd zich aandient maar van een echte najaarsdip is voorlopig gelukkig nog geen sprake.
Ik probeer dan ook zoveel mogelijk te genieten van het kleurenpallet der bladeren dat de herfst ons voorschotelt. De maand november zal hier ongetwijfeld een eind aan maken waarbij steeds meer blaadjes het contact met de boom verliezen. Om die doorgaans donkere en sombere novembermaand te doorklieven, hebben we de laatste jaren een novembertrip in het leven geroepen als basis om je ergens op te verheugen.
Met een beetje geluk zitten we aan het eind van volgende week een lang weekend in Berlijn. Daarmee kan dan weer een wereldstad van de bücketlist afgestreept worden. En wat voor een. Want daar ligt toch wel een stukje wereldgeschiedenis opgeslagen, zo rond de Brandenburger Tor. Zeer benieuwd wat dat ons brengt en met ons doet. En voordat je het weet duikel je vervolgens ‘feestmaand’ december in. Een maand die doorgaans blauw staat van de gevoelens van nostalgie. Terugblikken derhalve op een voor velen bewogen jaar inderdaad.
Man, wat een jaarverslag zal dat worden wanneer teruggeblikt gaat worden op 2023. Een jaar waarin hoogte- en dieptepunten zich in rap tempo afwisselden, zowel op persoonlijk als op mondiaal niveau. Maar zover is het natuurlijk nog niet. Eerst maar even terugblikken op de afgelopen weken. Zo miste onze immer vrolijke en gezellige uitgaansstrijder Mittos een verslagje van ons bliksembezoek aan Winsum.
Want ooit zouden we natuurlijk de Baistenmarkt een keer aan moeten doen. En dat lukte spontaan toen twee vrouwen ons aanboden om ons met een mannetje of zeven naar Winsum te rijden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit ‘werkbezoek’ zelf voorstelde aan het eind van een lange kantinezit maar dat ik vervolgens liggend op de bank van ver weg moest komen toen Mittos daadwerkelijk aan de lijn hing met de vraag of ik nog die kant op wilde gaan. Het eerste belletje kon ik nog negeren, bij de tweede kon ik niet meer afhaken.
En dus was het J&A-en geblazen. En man, wat was het er al druk toen we binnenkwamen. Gelukkig wisten we ons nog een plekje aan de bar te veroveren. Vervolgens passeerden talloze pensionado- en vluggertjesgasten de revue. Joop zat lekker op de barkruk in zijn eigen stamcafé en hetzelfde gold eigenlijk ook voor Hanos Hansje hoewel die meer in een hoekje stond te swingen.
Onze eigen volkzanger Klaus zong uiteraard weer de pannen van het dak. En wat te denken van het RTV-Noord team onder leiding van Niiwino die in Winsum een thuiswedstrijd speelde. Die hadden de avond doorgebracht in de nabij gelegen feesttent. Kees besloot hem buiten op het terras nog even het vuur aan de schenen te leggen over de FC en Oetse.
Man, wat wast allemoal toch weer een boudeltje. Maar het was leuk om een keer mee te maken hoor. Alleen het moeten wachten op een taxi, dat is toch iets wat ik in de loop der jaren steeds onaantrekkelijker ben gaan vinden. Maar via Baflo werd uiteindelijk ver in de kleine uurtjes gelukkig de veilige thuishaven Middelstum weer gevonden.
De jongens van SV Onderdendam 2 waren zaterdag jl. na een lange kantine-nazit ook van mening dat ik een alineaatje aan de wedstrijd Middelstum 4 – SVO 2 moest besteden. Dat kan ik natuurlijk begrijpen met drie punten en drie doelpunten in de tas.
Waarbij we regelmatig via drie schijven en twee pijlsnelle vleugelaanvallers de mond werden gesnoerd. Met daarbij een onvervalste hattrick voor de man die ik in het verleden ook wel eens in de Berkenlaan rond zag lopen. Het vaderschap heeft hem ongetwijfeld goed gedaan maar stiekem ben ik van mening dat we hem bij ons maar een contract aan moeten bieden. Maar daar zal wel niets van inkomen.
Verder heb ik gelukkig geen impulsen gekregen over onderwerpen waar over te schrijven. Ja, wel over een 45-jarig dienstverband maar dat is pas medio volgend jaar. We hebben dus nog even. En dat komt goed uit want inmiddels heeft dit verhaal de 700 woordengrens alweer ruimschoots overschreden. De vluchtige lezer is allang afgehaakt, de rest snakt ongetwijfeld naar het eind. Bij deze hoor!