Over anderhalf en een kwart jaar zitten we 25 jaar in Willibrord. Dat is vijf keer zo lang als we destijds samen hadden afgesproken. Tijd om te stoppen, dus hebben we het bedrijf te koop gezet. Het bedrijf heeft al eens tien jaar te koop gestaan, er kwam geen hond op af. Volgens de makelaar moet je loslaten wat het uiteindelijk wordt, dat was in 2019 de reden om het niet te koop te zetten. Straks maakt iemand er appartementen van, dat kunnen we zelf ook.
Appartementen in de bovenzaal voor jongeren en dan blijft het café gewoon zitten waar het zit. Maar de gemeente maakte gehakt van onze aanvraag. In Kloosterburen zitten ze als gemeente al over de afgesproken wooneenheden met de provincie. En wonen boven een exploitatie die overlast voor het leefklimaat kan veroorzaken vinden zij geen goed idee. Zoek maar een combi die elkaar niet in de weg zit. Punt.
Natuurlijk hadden we liever gezien dat een van onze vele ‘zonen’ het had overgenomen. De definitie van zonen is dat je je betrokken voelt tot ons of ons bedrijf. Je kan promoveren of degraderen omdat je je afspraak niet bent nagekomen of je ontslag genomen hebt. Zoon 1 (de enige die we zelf hebben gemaakt) bedankt voor de eer. Zoon 2 1/2 vindt zichzelf te jong. Zoon 3 heeft na anderhalf jaar voor een andere weg gekozen , leerling-zoon heeft geen geld, zoek-zoon heeft een goede baan en zoon 13 maakt overal een zooitje van, dat wordt hem ook niet.
Inmiddels hebben wij ook een paar nog niet gerangschikte dochters, zij zijn helaas nog te jong. De mooiste opmerking nadat ons bedrijf op Funda verscheen was: “hoe moet het nou met Dennis?” Dat zegt genoeg hoeveel men deze vrolijke pret-letter met Willibrord associeert. We nemen jullie mee in ons bedrijf, maak kennis met onze medewerkers. Zij hebben zo hun eigen woordenboek dat als rode draad door het verhaal loopt…
Een weekje Willibrord
Maandag
8 uur, de wekker gaat. En na gelang de gezelligheid van de avond ervoor wordt hij 1 of 10 keer uitgedrukt. De ochtend is heilig, er komt niets tussen koffie, krant en schnitzel als ontbijt. Na het checken van de mail en de reserveringen gaan we een uurtje aan de wandel. Onze honden zijn inmiddels 9 jaar maar zij nemen elke morgen een duik in het Uilennester maar. Ondertussen slaan we onbewust op of Janssen, Meijer en Hommes op het land aan het werk zijn.
Het is Boerenboxen seizoen. In de zaai- en oogstperiode verzorgen wij maaltijden op het land voor de boeren. 7 dagen per week. 10 uur. De hulptroepen verzamelen zich om op no 45 aan de slag te gaan. Wij hebben een klushuis gekocht om straks lekker in te kunnen wonen. Maar daar moet heel wat aan gebeuren. Manlief gaat aan de klus en ik duik de keuken in voor de bestellingen en de voorbereiding voor de Boerenboxen.
Rond een uur of drie rollen de bestellingen in de app. De borden worden warmgezet en de maaltijden gaan in de steamer. Om 1 minuut voor vijf voor vier komen Dennis, Pascalle en Arjan in de keuken. De route wordt opgesplitst, de maaltijden worden ingepakt en zo snel mogelijk bij de boeren gebracht. Tegen kwart over half zeven zijn zij weer thuis. Dennis rijdt niet onder het drinken dus nemen we nu eerst maar es een biertje.
Dinsdag
Tijd om een rondje boxen te doen. In dit drukke seizoen moeten we zorgen dat alle Boerenboxen weer terug zijn want we hebben ze s’avonds weer nodig. Het is weer een gehop naar her maar alles staat weer thuis om door de vaatwasser te halen. Dennis komt klussen op 45, hij vertelde dat hij gister zou eten bij Pascalle maar zij had zo’n ongezonde koelkast dat hij besloot om thuis maar een stukje rode kool met appel en droge jus in de magnetron te schuiven.
Eerst maar es aan het werk, op een arbeidsongeschikte trap het dak op. Of het goed is of niet dat is een gewikkelde discussie. Dennis krijgt er geen hoogtepunt meer van en oppert zich wel weer op. Hij heeft het geaspecteerd. Het is weer tijd om Boerenboxen te bezorgen. Net na 1 minuut over kwart over vier komt Pascalle binnenvliegen. “Hoeveel graden is het?”, roept ze… Na vier uur, roept de rest, beter te laat dan nooit te laat… Met een getailleerde planning op zak gaan zij op pad.
Woensdag
Dennis en zijn harem (Lorraine, Fleur, Lisanna en Pascalle) gaan naar de Turk. Zo noemen wij de groothandel waar wij o.a. de shoarma halen. Fleur heeft achterin-vrees en kruipt naast Dennis. Zo’n tripje belandt in het einde van de fase altijd bij de Mac. Op de parkeerplaats gaat er iets mis. Dennis heeft een bus vol Marokkanen geraakt. Na de woorden:” You got a problem!”, dacht Dennis een van zijn kattenlevens te moeten inleveren. Fleur biedt hem metale steun en sust de korte sluiting van de Marokkanen. Daarna hadden zij honger te kort en besloten weer naar huis te rijden.
Donderdag
Het is druk in het restaurant, Pascalle serveert een tafel met Duitsers. Het lastige is dat deze mensen tegenwoordig Engels hebben geleerd. Meneer wijst op de kaart. Ah, kerpetio that’s very nice. We also have sauvignon kool, vegetarian groene asperges en Persies boontjes op het menu. Voor dessert Ship ice met gepelde peertjes.
Aan de tafel ernaast zit een kort pittig vrouwtje, zij spreekt diep-Fries. Zij klaagt dat er geen verbindingsmiddel in de soep zat en op haar vergeten groente zaten niet vegetarische vleeskruiden. Pascalle biedt haar een Smirnoff ice aan van de zaak.
Vrijdag
Mila ziet er niet uit. Ze is moe, witjes en snift erover. Misschien heb je last van kroegstof-mijt, zegt Dennis, of heb je de ziekte van Laiver. Hij heeft gelezen dat het vaccin voor 90% gevonden is
tegen deze ziekte. Maar Mila gaat liever op vakantie. In een Tienie huisje op Aribie. Daar gaan ook veel BBN-ers naartoe tegenwoordig. In de afwas hebben wij een nieuwe aanwinst, Joe. Joe is
Ghanees en ondanks dat hij Nederlands spreekt gaat iedereen automatisch over in het Engels. Joe gooit zijn lege blikje cola in de afvalbak. Fleur zegt, nee joh! Daar zit statie-cash op. Die kun je
weer inleveren.
Zaterdag
Na werktijd besluiten de medewerkers om op stap te gaan. Dennis is bij de barbaar geweest en zijn haar zit picobello. Je ruikt zijn anti shave voordat hij de keuken uitkomt. Met een gierige lach vertelt hij dat hij een one stare night heeft met een dame met ‘jammer tieten’. Bij navraag blijken dat borsten te zijn die net niet in twee handen passen. Aha! Zij gaan naar Zoutkamp naar de Visserijdagen. Dennis zijn ogen stralen van verliefdelijkheid, hij heeft een taktiekplan bedacht om deze dame te veroveren.
Zondag.
Het was gezellig, maar de meeste waren al zo tor als een balletje. Al die bezopen gasten daar kun je niet meer normaal bier mee drinken. Er werd muziek gedraaid die ver voor hun verleden tijd is en bij de kraamafdeling van de Kegel kost een wrapje 8 euro. De dame van Dennis bleek een hoerwerker te zijn, daar heeft hij nog een akkefietje mee af te schillen. ‘s Avonds aan de bar werken wij met pizza en bier aan de winter-traditie van ons woordenboek…
Nog anderhalf en een kwart jaar. Kloosterburen, hoe moet het nou met Dennis?