Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Harmannus van der Molen is mijn volledige naam, roepnaam Mans. Ik ben op 16 november 1953 geboren in de oude gemeente Stedum. Net even buiten Westeremden in de richting van Garsthuizen om precies te zijn. Mijn oudere broer Jakob woont in Huizinge, mijn jongere zuster Hinny in Alkmaar. Mijn vader was aanvankelijk boerenarbeider maar eindigde in het Academisch Ziekenhuis in het magazijn.
Ik heb heel kort in Westeremden gewoond, daarna heel kort in Zeerijp en vervolgens een aantal jaren in Doodstil. Ik was een jaar of zeven toen het gezin Van der Molen in 1961 in Huizinge kwam te wonen. Op mijn zestiende ging ik vervroegd in dienst en de vijf jaar erop was ik niet vaak thuis te vinden. In 1975 zijn we als gezin gaan wonen in de Kwekerstraat in Middelstum.
Daar heb ik veertien jaar gewoond en toen zijn we in 1989 naar Norg verhuisd. In 2001 volgde een verhuizing naar Vries en ik heb ook nog enige jaren in Smilde gewoond. Sinds 2019 wonen we met veel plezier in Winschoten aan de rand van het centrum tegenover het Sterrenbos. Winschoten is mooier dan menigeen denkt en daarbij ben je zo in Friesland, Drenthe en Duitsland waardoor de nodige fraaie plekjes vlakbij liggen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1990 gehuwd. Mijn vrouw heb ik op het werk in Groningen leren kennen. We hebben twee kinderen gekregen. Zoon Frank is in 1991 geboren en woont in Den Haag. Dochter Martina Harma kwam in 1992 op de wereld en zij woont ook in Winschoten. Qua werk- en woonomgeving hebben beiden het prima naar de zin.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb zowel in Zandeweer als in Middelstum op de openbare lagere school gezeten. Ik had geen flauw idee wat te worden maar besloot om naar de LTS in Uithuizen te gaan. Ik koos voor de metaalbewerking en ging op zestienjarige leeftijd als machinebankwerker van school met mijn diploma op zak. Ik vond het wel een leuke opleiding maar wist eigenlijk nog steeds niet wat te worden.
En dus ben ik eerst maar op vrijwillige basis vervroegd in militaire dienst gegaan. Ik moest opkomen in Appingedam, heb nog een aantal maanden in Utrecht gezeten en werd daarna in Assen monteur van de rups- en wielvoertuigen, oftewel monteur van tanks en de vrachtwagens. Al met al heb ik tot mijn 21e bij de landmacht gediend. Toen werd mijn contract niet verlengd maar ik vond het zelf ook wel welletjes. Ik heb er een leuke tijd beleefd, doordeweeks bleef ik ook in Assen, en je onthoudt toch vaak de leuke kanten van het werk.
Vervolgens ging ik bij een klein bandenbedrijfje in de montage aan de slag, Topper was de naam en deze zat in Groningen aan de Winschoterdiep. Daar heb ik dik twee jaar gewerkt. Na twee jaar maakte ik in Groningen de overstap naar een landelijk opererend bandenbedrijf. Dat heette toen nog Ster Bandenservice en tegenwoordig Euromaster.
Ik lijnde er vele soorten banden uit. Vooral veel vrachtwagen- en trekkerbanden. Waarbij uitlijnen staat voor het aanpassen van de voorwielophanging aan de chassis van de wagen waardoor de banden zo optimaal mogelijk onder de auto staan. Ik kon mij qua loon iets verbeteren maar het was sowieso minder zwaar en schoner werken met betere werktijden.
Van 1977 tot en met 1997 heb ik op een en dezelfde locatie in Groningen gewerkt. Toen kwam er een vacature waarnaar ik succesvol gesolliciteerd heb. Met als gevolg dat ik het uitlijnen door heel Nederland op locatie moest verrichten. Hoofdzakelijk vrachtwagens maar ook wel opleggers, kranen en een enkele keer een bus.
Ik reed voor dit werk door heel Nederland tot aan Maastricht aan toe. We deden veel in Brabant waaronder voor de bekende ralleyrijder Jan van Rooy in Son. Soms ging ik al om 05.00 uur van huis om uiteindelijk pas om 21.00 uur terug te keren. Wanneer je met veel plezier aan het werk gaat dan maken zulke lange dagen echt niet uit. Door andere locaties te bezoeken, zag je nog eens wat van Nederland en je leerde ook nieuwe mensen kennen.
‘Voak vroug piss’n’ dus, veel kilometers maken maar ook het nodige slap gelul en geouwehoer maakten dat de werkjaren voorbijvlogen. Voordat ik er erg in had, had ik in maart 2022 mijn pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Al met al ben ik 42,5 jaar als uitlijner actief geweest zonder hier fysieke ongemakken aan overgehouden te hebben.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Hartstikke goed! Het enige probleem is dat je geen vakantiedagen meer hebt. In het begin was er wel bijna direct een fysieke ongemak dat er stevig inhakte. Want in coronatijd kreeg ik last van mijn stem. Waar ik het eerst nog weet aan de airco in de auto bleven de klachten aanhouden. Onderzoek in het ziekenhuis wees uiteindelijk uit dat ik kanker had op mijn rechter stemband. In zes weken tijd moest ik 36 bestralingen ondergaan met als gevolg dat het er nu gelukkig allemaal weer goed uitziet.
Ik had in die tijd nergens last van en om de zinnen te verzetten heb ik onze tuin flink aangepakt en daar plukken we nu nog de vruchten van. Hoe de dagen er tegenwoordig uitzien? Ik blijf iets langer op bed liggen en we zijn veel aan het fietsen en wandelen. Ik zie vaak wel wat de dag mij brengt. Er is nooit iemand ‘dei mie jacht’.
Qua vrijwilligerswerk heb ik vroeger in de NVV Industriebond gezeten, de voorloper van de FNV. En ik heb op het werk twee termijnen in de Ondernemersraad meegedraaid. En misschien is het ook nog leuk om te vermelden dat ik jarenlang bloeddonor geweest ben. Al met al heb ik 142 keer bloed en plasma afgestaan. Dat begon al in mijn diensttijd. Voor die ‘zware inspanningen’ kreeg je destijds een extra vrije dag.
Ik zit niet meer actief op een sportvereniging maar krijg nog genoeg beweging. Vroeger combineerde ik in Middelstum het dammen met het voetballen bij de vv Middelstum. Niet op een hoog niveau hoor want ik speelde in het vijfde. Als ik op tijd thuis was van het werk dan probeerde ik altijd de trainingen mee te pikken.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik mijn vrouw heb leren kennen en onze bruiloft. En daarna de geboorte van onze zoon en dochter.
En de dieptepunten?
Voordat Frank en Martina Harma geboren werden, was mijn vrouw zwanger van een tweeling. Beiden zijn na zo’n 30 weken geboren en zijn kort na de bevalling overleden. Dat is iets wat er stevig inhakte en wens je niemand toe.
En dat ik de diagnose kanker kreeg dat was ook zeker even schrikken en die mededeling vergeet je nooit meer. Maar ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten. Gelukkig lijkt alles nu goed te zijn maar het is elke keer weer spannend als je voor controle naar het ziekenhuis moet.
Het vroegtijdig overlijden van mijn ouders en van mijn zwager na een hartstilstand mag bij deze vraag niet ontbreken. En ook op werkgebied heb ik een dieptepunt meegemaakt en wel letterlijk en figuurlijk. Ik ben namelijk in een smeerkelder gevallen met als gevolg een gebroken schouderblad wat een herstelperiode van zes weken innam.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Je hebt gelijk dat mijn bijnaam tijdens mijn voetbalperiode ‘Mans van de roege bulten’ was. Bijzonder dat die naam nu nog steeds binnen de vereniging rond zingt want ik heb geen flauw idee hoe ik aan die bijnaam gekomen ben en wie die bedacht heeft.
Het werk heeft mij dus door heel Nederland gebracht tot aan Amsterdam, Rotterdam en Maastricht aan toe. We moesten een keer voor een klant maar liefst zestig vrachtwagens uitlijnen en daar zijn we een week zoet mee geweest. De klus startte in Hoorn en daarna gingen we op een locatie nabij Schiphol verder. Een hotelletje pikken? Nee man, we reden alle dagen op en neer.
Ook werd ik ooit eens gebeld door een schadeherstelbedrijf uit Leiden voor het uitlijnen van een Mercedes Sprinter. Na mijn opmerking dat het wel erg duur zou worden voor hun klant wanneer dit op locatie zou moeten gebeuren en dat ze beter naar onze vestiging zouden kunnen rijden voor het uitlijnen, kwam er een verrassend antwoord. Er werd mij verteld dat zij met dit voertuig niet op de openbare weg mochten rijden omdat de auto tot het wagenpark van het Koninklijk Huis behoorde…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het komt zoals het komt. Het gaat mij prima naar de zin en ik heb geen bucketlist. Vakanties vieren we vaak in eigen land en ik heb geen droomlocatie waar ik ooit nog eens heen wil. We zijn blij met onze drie katten maar dat heeft qua vakanties wel consequenties. Onze dochter verzorgt ze als we weg zijn maar ik vind dat je daar ook niet te veel ‘misbruik’ van moet maken.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
‘Dat mot je nait hebb’n’, anders moet je niet aan iets beginnen. Ik kan hooguit zeggen dat ik sommige dingen met de kennis van later waarschijnlijk anders had aangepakt maar dat is wat anders dan spijt hebben. Dingen die fout gegaan zijn moet je snel vergeten.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ga zeker wel voor een 8,5. Ik ben altijd met plezier aan het werk geweest en sta tevreden in het leven. Het maakte mij vroeger niet uit waar ik heen moest en dat het wekkertje soms al om 05.00 uur afging. Daar heb ik mij nooit druk om gemaakt.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Niet te druk maken en altijd rustig proberen te blijven, dat is toch een beetje mijn levensmotto geworden. Tussen het druk hebben en je druk maken zit een wereld van verschil. Het is niet zo dat ik mij nooit geërgerd heb maar ik kon en kan alles altijd wel weer vrij snel van mij af laten glijden en dat werkt toch uiteindelijk het beste.