Het is dinsdag wanneer ik aan het verhaal begin dat even later online zal komen. Als alles een beetje optimaal volgens planning was verlopen dan had ik dit verhaal niet hoeven te schrijven. Dan had ik gisteren de gastcolumn kunnen plaatsen waarvan de uitgenodigde persoon van te voren al schreef dat dit door zijn drukke tijdschema best wel eens een lastig verhaal zou kunnen worden. Maar met de oude doos op de achterhand en het naar voren halen van de Timmerfabriek Oomkens-bijdrage was de maandag in elk geval prima gevuld. Maar nu de dinsdag nog, naast de gebruikelijke vluggertjesbijdrage natuurlijk.
En de woensdag dan, zullen de vaste lezers denken?! Dat is toch vaak de dag van de eigen bijdrage, de keek op de afgelopen week om zo maar eens te zeggen. Maar daar zit hem juist de crux want morgen ben ik offline. Aan de andere kant, waarom zou ik vandaag niet mogen schrijven dat ik tegen die dag opzie? De dag dat we afscheid moeten nemen van Petra. Dat is een keihard gegeven dat ons als vriendengroep al weken bezighoudt. Vorige week woensdag was daar het bericht waarvan we wisten dat ie ging komen. En toch viel het ons heel rauw op het dak.
En sinds die tijd is ieder op zijn of haar eigen manier bezig om zich toe te werken naar de dag van de uitvaart. En als dat voor ons al geldt, hoe moet het dan zijn voor kaartvriend Gert en zijn kinderen, (schoon)ouders en naaste familie? Met zijn allen proberen we als vriendengroep de schouders enigszins te rechten en eenieder zet zich met zijn of haar aanwezige talenten in om het allemaal ietsje pietsje draaglijker te maken. Maar ondanks dat blijft het een heel verdrietige dag.
En het was toch al niet zo’n fijne week vorige week. Alsof er nog geen brandhaarden genoeg zijn in de wereld, kwam daar in Israël en de Gazastrook nog eentje van lichterlaaieformaat bij. Man, och man, waarom toch allemaal? In wat voor wereld leven we tegenwoordig in vredesnaam? Ik moet op het moment van schrijven nog even terugdenken aan een pensionadointerview dat ik nog niet zo lang geleden had. De beste man was wars van de sociale media en kijkt slechts één keer per dag naar het journaal om de toestand in de wereld tot zich te nemen.
Dat was genoeg voor hem. Is dat de kop in het zand steken? Of een adequate manier om energie te sparen om zich op zijn manier door het uitvoeren van talrijke mooie vrijwilligersfuncties in te zetten voor een betere wereld op lokaal niveau? Ik vind dat nog niet eens zo’n rare gedachte in elk geval. Op die manier blijft er misschien wel meer tijd en ruimte over om te genieten van al het moois wat Moeder Aarde toch ook te bieden heeft.
Ik wou dat ik er nu een vrolijker bruggetje in kon gooien. Meestal lukt dat wel door nog even over onze voetbalescapades van het afgelopen weekend te schrijven. Maar dat lukt nu ook niet echt. Want koploper Oosterparkers kwam langs in Middelstum en die wist zelfs binnen de kortste tijd ons moegestreden derde aan gort te spelen. Eigenlijk deden we het daarna als vierde nog niet eens zo heel erg slecht.
Maar ik moest tijdens mijn uur speeltijd regelmatig aan de hitserie All Stars denken. Aan hun uitwedstrijd tegen de Polderboys die ze altijd al met de mes tussen de tanden op stonden te wachten. Korte lontjes inderdaad bij de tegenstander dus was het zaak om ons ongeschonden door de negentig minuten te worstelen en dat is uiteindelijk gelukkig gelukt. Maar de 2-10 op het scorebord sprak boekdelen.
Op zoek naar een lichtpuntje heb ik vorige week nog even met mevrouw De Vries uit Onderdendam gebeld om te vragen of ze nog reacties gekregen had op haar pensionadointerview. Zij is immers ook wars van de sociale media maar had in het dorp genoeg reuring meegekregen waaruit bleek dat we het verhaal in elk geval niet voor niets gemaakt hebben. Het was leuk om even weer tien minuten met deze ratelkont met een immer positieve blik op de wereld en het leven aan de lijn te hangen. Daar kikkerde het humeur weer wat van op.
Ik zou nog even vooruit kunnen blikken naar vrijdag wanneer ik met de vrouw meega naar Winschoten want daar vindt een bijeenkomst plaats in het kader van het project ‘Sterke verhalen’ waarvoor zij zich beroepsmatig voor ingezet heeft. Maar dat kan volgende week wel weer. Eerst deze rotweek maar proberen te verteren….