‘Waarom moet de deur dicht? Of ga je dingen vertellen die ik niet mag weten? Voel je sowieso vrij hoor om alles te vertellen wat je op het hart hebt!’ Aldus mijn opdrachtgever Sebastian Jünemann quasiserieus tegen Minke Freij. Gelukkig merkt Minke de kwinkslag direct op en zegt ze goed met haar baas op te kunnen schieten. Gerustgesteld neem ik vervolgens de pen in de aanslag. ‘En als ons iets bezighoudt dan kan er altijd over gepraat worden!’ Toch gaat de deur dicht en schrijf ik zonder rode oortjes het verhaal neer over de vrouw die vanuit een rijk horecaverleden via Klaas Oomkens zijn vrouw Elly bij Timmerfabriek Oomkens terechtkwam. Maar daar gingen wel heel wat jaartjes overeen.
Omzwervingen
‘Als het verhaal online komt, heb ik net allerlei feestdagen achter de rug. Dan ben ik zelf 57 jaar geworden, mijn zoon Eddy wordt op dezelfde dag 31, ik ben tegen die tijd 35 jaar getrouwd met Elzo Freij en ben hopelijk op dat moment oma van mijn eerste kleinkind. Iets waar ik mij erg op verheug! Eddy is trouwens ons enig kind en woont met zijn partner in Garsthuizen. En ik ben geboren in Den Ham. De plaats waar mijn opa en oma vroeger een café hadden. Dat licht al een tipje van mijn horecaverleden-sluier op.’
‘Geboren in Den Ham dus, getogen in Aduard, nog een tijdje in Doodstil gewoond en elf jaar geleden in Uithuizermeeden ‘op Meij’ neergestreken. Tussendoor hebben we ook nog bijna vijf jaar in Duitsland gewoond. Daar zouden mijn man en ik op een boerderijterrein net over de grens een motorcamping inclusief horecagelegenheid openen. We waren al een mooi eind op weg, de B&B-huisjes waren al klaar, toen ik de diagnose kanker te horen kreeg. Ik heb in Duitsland een jaar lang chemobehandelingen moeten ondergaan om de huidkanker te overwinnen. Dat is gelukkig gelukt, ‘onkruid vergaat immers niet’, maar ik hield aan de ziekte wel zulke stramme spieren over dat een motorcamping er niet meer in zat.’
En die periode maakte ook een eind aan haar hobby destijds, het motorrijden. Maar daar is Minke niet heel rouwig om. ‘Sowieso rijd ik liever op vier wielen dan op twee, dat vind ik wel zo veilig.’ Tegenwoordig is Minke vaak aan het haken waarbij ze al druk in de weer is om allerlei spulletjes zoals knuffels, dekentjes en slofjes voor haar kleinkind te maken. Ook zoekt ze graag de gezelligheid op waarbij een wijntje niet geschuwd wordt en ze mag graag uit eten gaan. Dit is in een notendop het levensverhaal van Minke tot dusver. Maar eerst weer terug naar haar werkzaamheden.
Hotel Aduard
Haar werkcarrière begon ze dus, na de MAVO in Zuidhorn afgerond te hebben, bij Hotel Aduard. Dit Hotel zat ook toen al aan de Friesestraatweg. Ze leerde er alle kneepjes van het horecavak kennen in de dik zes jaar dat ze er werkte. Schoonmaken, in de bediening meehelpen, de kok vervangen als dat nodig was, niets was haar te gek. Het was hard werken geblazen maar de vaak leuke contacten met de gasten maakte alles goed. Als manusje van alles was ze overal inzetbaar tot aan het inchecken van de gasten aan toe.
‘Dat was dus een mooie basis om verder op te borduren. Na Hotel Aduard kwam ik in Delfzijl bij de Akzo in de bedrijfskantine terecht. Daar heb ik ook mooie jaren beleefd op het Chemiepark aldaar. Ook weer veel met mensen omgaan inderdaad, iets dat mij prima past. Dit werk was mijn lust en mijn leven. Na ons avontuur in Duitsland heb ik in de late en kleine uurtjes bij verschillende uitgaansgelegenheden in Uithuizen gewerkt.
Maar toen de lichamelijke pijntjes steeds meer op kwamen zetten, werd het tijd voor een werkswitch. Ik ben bevriend met Elly, de vrouw van toenmalig directeur Klaas inderdaad. Zij deed op dat moment de boekhouding binnen het bedrijf en ik bood mijn diensten aan. Ik had immers al administratieve ervaring opgedaan bij andere vrienden van ons, de familie Dijksterhuis van het gelijknamige autoschadeherstelbedrijf in Uithuizen. En niet veel later werd ik al gebeld door Klaas met de vraag of ik een keer langs kon komen.’
Timmerfabriek Oomkens
En zo kwam ze in 2018 op de Pompsterweg in Middelstum terecht. Ze werd ingewerkt door de eerder aangestipte Sebastian. Eerst voor drie uurtjes in de week maar ze werd in de loop der jaren steeds allrounder. Met als gevolg dat ze inmiddels op de dinsdag en de vrijdag zestien uur per week aan het werk is. ‘Dat vind ik genoeg hoor. Er moet immers straks ook nog tijd overblijven om op mijn kleinkind te passen. Ik werk offertjes uit, verstuur facturen, neem de telefoon op, werk de nodige mailtjes af en ontvang beneden bij de receptie de mensen die hier binnen komen wandelen.
En dat werk bevalt mij prima. Net als bij mijn vorige werkgevers, ben ik ook hier in een mannenwereld terechtgekomen. In Hotel Aduard overnachtten destijds veel chauffeurs en bij de AKZO en bij Oomkens werken overwegend mannen. Dat vind ik geen enkel probleem, je merkt dat ik niet op mijn mondje ben gevallen. En mede daardoor heb ik het beneden op mijn nieuwe werkplek prima naar de zin!’