U zult nu ongetwijfeld denken, wat voor lugubere titel is dit nu weer?! Voor tekst en uitleg neem ik u nog even mee terug naar mijn vakantie in Frankrijk. Want deze kop zal mij altijd aan deze vakantie terug doen denken. Pa maakte de opmerking toen we op het punt stonden om versneld terug te keren. Want het leek allemaal zorgelijk op Kamer 208 in het Wiemersheerd. Het had er een tijdje alle schijn van dat het niet zo lang meer zou duren dat Bertus Koster zijn laatste adem uit zou gaan blazen.
Maar ik noemde en vergeleek pa toen al in een appje met de kat met negen levens. Toen hij na een zorgelijke periode langzaam maar zeker bijkwam, sprak hij deze legendarische uitspraak uit tegen het verplegend personeel: ‘Het duurt wel lang om dood te gaan hé?’. En het zou nog een stuk langer duren want inmiddels heeft hij de dagelijkse routine vrolijk weer opgepakt. Inderdaad als de kat met de bekende negen levens.
Zijn uitspraak komt niet helemaal uit de lucht vallen overigens. Ik ben hiervoor nog even teruggedoken in het boekje waarin zijn levensverhaal opgetekend staat. Nog voordat mijn oudste zuster Gerda geboren werd, was het voor het eerst kantje boord. Tijdens een uitje naar Vlieland werd hij tijdens een zwempartij in zee door een sterke stroming meegesleurd. De inderhaast opgetrommelde hulpdiensten kwamen tot de conclusie, mede omdat pa zo’n gigantisch goede zwemmer was, dat zij hem niet meer konden helpen en dat hij op eigen kracht weer aan land moest zien te komen.
En met een uiterste krachtsinspanning is hem dat ook daadwerkelijk gelukt. Waarbij hij aangaf enorm veel geluk te hebben gehad want van de een op de andere moment was de zee plotsklaps rustig geworden en daardoor kon hij uitgeput de pier bereiken waar ze hem in veiligheid konden brengen. Daar had hij zijn eerste leven verbruikt, zo te zeggen.
In het tweede geval bloedde hij bijna dood. Daarover heb ik onlangs kort al even geschreven inderdaad. Dat was eind jaren zestig en het gebeurde nog voordat ik geboren werd. Een wond aan een abces die ze in het ziekenhuis verwijderd hadden was opengesprongen en in korte tijd verloor pa enorm veel bloed. En toen de familie hier thuis achtergekomen was, bleek het al bijna te laat te zijn. In allerijl werd hij in de ambulance naar stad afgevoerd en onderweg moest er nog enige keren gestopt worden om zijn leven te redden.
Toen had hij dus zijn bijna doodervaring. Inclusief de ietwat verwijtende opmerking richting het verplegend personeel die keihard gevochten had om hem weer tot leven te brengen: ‘Waarom hebben jullie mij teruggehaald, het was daar zo mooi!’ Dat was natuurlijk pa’s primaire reactie. Later was hij, en wij, maar wat blij voor de vele jaren die hem nog met Riena en zijn gezin gegund waren. Maar dit was toch echt wel kantje boord.
En wat te denken van het jaar 2009? Het jaar dat ik bij Vast Banket op het bedrijfsbureau een ambulance langs hoorde scheuren op de Middelstumer rondweg. Wat ik toen nog niet wist, was dat pa hierin lag omdat hij een hartinfarct had gekregen. Daarvan herstelde hij verrassend snel. Maar de hersenbloeding van enige maanden later had een veel grotere impact op zijn gezondheid en hij moest wekenlang herstellen en revalideren in ik geloof Coendershof. Of was het toch Maartenshof? Afijn, dat is voor dit verhaal niet zo relevant natuurlijk. Dat ik pa na zijn weekendverlof hier weer naar toe moest rijden, staat mij nog wel helder voor de geest. Want wat had hij altijd een heimwee naar huis en naar Riena.
En om dat rampjaar waardig af te sluiten, kreeg hij in augustus ook nog eens een maagbloeding te verwerken. Het kon niet op inderdaad. De gebroken heup in 2014 was niet levensbedreigend maar natuurlijk wel zeer vervelend. Hij kreeg er destijds ook nog een longontsteking bij. Het leverde hem een verblijf van enige maanden in Innersdijk in Ten Boer op voor zijn herstel.
Vier jaar later was het weer kantje boord. Volgens mij was een ontsteking aan zijn galblaas hier debet aan. Hier moest hij eigenlijk aan geopereerd worden maar dat durfden de artsen door zijn slechte gezondheid niet aan. Man, wat was hij ziek. Maar na een paar dagen krabbelde hij weer op en daarna volgde wederom een verblijf in een verzorgingstehuis, dit keer Twaalfhoven in Winsum, om aan te sterken.
En afgelopen zomer was daar dus de benauwdheid door vochtophoping achter zijn longen omdat zijn hartfunctie steeds minder wordt. En dat was al de tweede keer in enige weken tijd dat die klachten zich voordeden. Tussen het eerste precaire geval op Vlieland en de zomer van 2023 zit bijna 70 jaar. Zo verwonderlijk was pa zijn uitspraak dus niet: ‘Het duurt wel lang hé, om dood te gaan’. Ooit zal ook hij hier niet aan ontkomen. Maar in de tussentijd heeft hij, tot ons geluk, een hoop engeltjes op zijn brede schouders meegedragen….