We zijn terug bij af. Dat klinkt niet al te positief maar het dekt wel de lading. Want het is weer gewoon ‘just another day at the office’. En dat houdt in dat ik als vanouds op maandagmorgen even voor achten met prachtig zonnige dagen in het vooruitzicht dit verhaaltje wegtik. Gelukkig maar! Terug in het oude vertrouwde ritme, dat bedoel ik eigenlijk te zeggen. Met als vanouds de vertrouwde rubrieken als Babbelen met Bert, pensionado’s, een commerciële activiteit, de vluggertjes en deze eigen bijdrage.
Maar het betekent ook weer het begin van de nodige drukte. Zo voelt dat in mijn hoofd dan. En dat is als altijd iets waar ik even doorheen moet. Zie het als een rollende sneeuwbal die op mij afkomt en die steeds groter dreigt te worden maar die ik in beheersbare stukjes moet zien te hakken. Zo’n column als deze helpt hierbij vaak om de gedachten te ordenen. Het klopt wat dat betreft precies wanneer ik neerpen dat ik mij op deze manier even de week in moet schrijven.
Want er is niets mis mee om jezelf voor te nemen dat de kern van alle commerciële activiteiten tussen september en juni plaats moet vinden maar dat maakt die maanden ook drukker natuurlijk. Maar dat geeft dan volgend jaar misschien weer de tijd voor de vroege fietstochten in juni, een vakantie in juli en het bezoek aan al die mooie dorpjes hier in de omgeving in augustus. Een heerlijk ritme als ik er zo op terugkijk.
Zes vroege fietstochten dit jaar met bijna 500 kilometer op de teller onder vaak prachtige weersomstandigheden. Mooie, nieuwe plekjes ontdekt die ik later weer kon inzetten voor de reeks ‘Op zoek naar het zomergevoel in….’. De ontdekking van Fransum en het mooie kerkje in Wittewierum. Maar ook Noorddijk, Harkstede en de bossen van Kardinge en Beijum, het kon wat dat betreft niet op. Zelfs het bijna belanden op de motorkap van vier Poolse arbeidsmigranten mocht de (voor)pret niet drukken.
In juli was daar vlak voor onze vakantie Coldplay in de Amsterdamse Arena. Dat concert kan van de bücketlist en die indrukken pakken ze ons nooit meer af. Frankrijk was mooi en we zaten afgelegen in de bergen op een indrukwekkend stille en mooie plek. Maar het feit dat pa het loodje dreigde te leggen, sijpelde wel degelijk door en maakte dat we iets eerder vertrokken dan gepland. Inmiddels kan ik gerust schrijven dat de rust weer lijkt te zijn teruggekeerd in Wiemersheerd. Pa zit als vanouds als een vorst in zijn stoel de krant te lezen en televisie te kijken. Alsof er niets gebeurd is.
Dat is natuurlijk niet zo want zijn 23 jaar oude Rover legde vorige week wel het loodje. En zo heeft hij naast moeke nu ook zijn auto overleefd. En ook hier had ik verwacht dat het andersom zou zijn. Voor ons restte een zoektocht naar een nieuwe auto. En alle goedbedoelde deelslee-adviezen ten spijt, de oprit van de Berkenlaan 5 zal nog voller geraken met wit blik van Duitse afkomst. Want binnenkort siert hopelijk naast de Audi A1 een witte Volkswagen Up. Daarmee keer ik terug naar de tijden van mijn eerste auto: een Volkswagen Golf. Door de spelers van mijn jeugdteam destijds werd deze al snel uitgeroepen tot ‘de witte tornado’.
Ik hoop toch echt dat ie mij veilig en zonder al te veel mirakels van A naar B brengt want zo in de auto zitten als vorige week is echt niet goed voor mijn adrenalinepeil. Maar goed, ik ga er vanuit dat dit leed na zaterdag geleden is en dan kunnen we weer vooruit kijken. Op naar een nieuw schrijfjaar of schrijfseizoen vol met nieuwe uitdagingen, dat is zeker.
En uitkijken natuurlijk naar Kleintje Woodstock aanstaande zaterdag. Het lijkt erop dat de weergoden ons goed gezind zijn dus dat worden hopelijk magische momenten in het Asingapark. De vorige editie, hoewel alweer vier jaar geleden, staat ons nog helder op het netvlies. Wat mooi en bijzonder was dat destijds, iets om naar uit te kijken dus.
De Sebastiaankerk inclusief steunbeer.
En misschien moet ik toch nog kort even terugblikken op het afgelopen weekend. Hullabaloo stond op het programma maar het werd een indrukwekkende en waardevolle avond met vrienden. Een avond met een lach en een traan waarin herinneringen gekoesterd werden en waar we steun zochten bij elkaar voor de dagen en maanden die gaan komen.
‘Moedig voorwaarts’, zo schreef ik onlangs als kop boven een column. En dat is iets wat ik mij nu ook inprent met het beeld van een dappere familie voor ogen. De uitdagingen die er aan zitten te komen trotseren dus, hopelijk met succes. De eerste horde is genomen want even voor half negen staat dit verhaal in de steigers. Op naar een mooi schrijfseizoen derhalve en hopelijk leest u weer volop mee, daarbij af en toe een snode opmerking niet schuwend!