In Frankrijk in een huisje aan de rivier de Lot sta ik in de keuken en kijk door het raampje naar een heuvelachtig landschap. Ik denk aan mijn pas geschreven column over die kleine (on)toevalligheden; “daar ben ik eigenlijk helemaal niet op ingegaan! Naja, misschien iets voor een vervolg”. Later die dag ontvang ik een mail van Bert met de vraag over een gastcolumn deel twee. Over (on)toevalligheden gesproken… Zodoende nog een tweede kleinere (dat probeer ik in ieder geval) column van mij.
Iedereen kent ze wel die (on)toevalligheden. Of ze nou niet of wel toevallig, de psyche of intuïtief zijn dat laat ik in het midden. Dan bedoel ik bijvoorbeeld die keer dat je denkt aan een persoon en dat je die ineens dezelfde week treft of iets van hoort. Dat je dat ene liedje met betekenis op de radio hoort op het moment dat je dit juist zo nodig hebt. Of wanneer je zin hebt in een bepaald gerecht, je daarvoor de winkel binnengaat en dit gerecht juist in de aanbieding is.
Evenals wanneer je buiten loopt en de zon door de wolken breekt net als je aan iemand denkt die je zo moet missen of als je even een minmomentje hebt. Samen met die (on)toevalligheden zijn er ook nog de cadeautjes van het leven zoals een zonsondergang, een pakkend landschap of de glooiende ochtendmist in de winter. De gekleurde herfstbladeren aan de bomen, fijne muziek horen, een schilderij of een mooi mens zien. Een fijne knuffel krijgen, het treffen van een lief dier, kleurrijke bloem, een prachtig wolkenspel of sterrenhemel in de lucht. Ach, en zo kan ik nog uren doorzwijmelen.
Voor nu heb ik wel genoeg algemene voorbeelden opgenoemd. Ik heb echt duizenden ervaringen (ja echt, ik ben 36 heh) die ik zou kunnen schrijven, maar door wat ik al eerder met jullie deelde (zwanger-baby-altijd aan-weinig slaap) functioneren mijn hersenen op dit moment op standje ‘noodloop’. Dus ik kan enkel delen wat ik kortgeleden heb meegemaakt. Geloof mij, hoe ver ik ook graaf, ik vind op dit moment echt enkel twee verse herinneringen.
Eén vond plaats toen ik net voor de vakantie aan het hardlopen was… Tijdens het rennen heb ik altijd lekkere diverse muziek aan en houd ik een meditatiesessie. Voor mij is hardlopen buiten zijn, de elementen trotseren, loslaten en verhelderend. Ditmaal dacht ik tijdens het uitlopen aan de nieuwe fase (moeder-zijn) en dat waarmee ik worstelde eindelijk op zijn plaats leek te vallen (echt een o ja!-momentje). Dit bracht een glimlach met zich mee en ik genoot nog even van de omgeving. Ineens zag ik iets bij mijn voeten liggen en pakte het op; het was een puzzelstukje.
Een wat uitgebreidere (on)toevalligheid die pas geleden is gebeurd gaat over mijn moeder die in oktober 2017 plots overleed. Het is bizar en niet te beschrijven hoe intens je je moeder kunt missen als je zelf moeder wordt. Zowel tijdens de zwangerschap als wanneer de kleine er is. Je begrijpt elkaar nog meer en dat is ook iets wat je niet meer kunt delen.
Je kunt je dus voorstellen dat mijn moeder vaker in mijn gedachten speelt en ik regelmatig even verdrietig ben. Laatst had ik zo’n momentje en voelde ik haar dichtbij. Zij kon prachtige mandala’s tekenen, dit deed zij met haar hele ziel en zaligheid. Ze werkte op “haar” kamertje met uiterste precieze uren aan deze kunstwerken. We kregen ze zelden te zien zowel door haar perfectie (het was eigenlijk nooit goed genoeg) als door de lading die ze hadden. Het waren tenslotte haar privé-creaties.
Mijn zusje en ik hebben er in 2016 elk één van haar gekregen, die van mij staat sindsdien te pronken op de piano in ons huis. Terwijl ik hier weemoedig naar keek, voelde ik de drang om haar map met mandala’s eens door te kijken. Dat had ik immers nog nooit gedaan. Samen met deze gedachten liep ik de deur uit, ik moest naar mijn werk.
Tijdens mijn rit naar de Hanzehogeschool belde ik met mijn zusje en deelde ik mijn gevoel. Zij zei, “dat moet je doen, mama haar mandala’s zijn prachtig!”. Ik parkeerde de auto, ronde het gesprek af en liep het gebouw binnen. Mijn les begon bijna dus ik ging naar het lokaal waar ik 38 studenten kon ontvangen. Het lokaal is saai, leeg en grijs maar ach we maken het samen wel gezellig (en leerzaam natuurlijk). Ik zette mijn laptop op het bureau en keek om mij heen. Ineens viel mijn oog op een klein A4-tjes aan de muur en liep hier naar toe. In dat kale leslokaal hing één enkel A4-tje met daarop een lichtroze mandala.
Op 21 juli is mijn moeder jarig en juist die dag reden wij naar Frankrijk. Normaal gesproken gaan wij dan als gezin uit eten om dit te herdenken. Dit keer hadden we een speciaal biertje meegenomen met de letter F (mijn moeder heet Franka) erop en ook één aan mijn vader gegeven. Die avond zouden we tijdens onze tussenstop een biertje drinken en op haar proosten.
Rond 20.00 uur komen we aan bij een landelijk plekje net nog in België. Het is een lelijk maar functioneel hok, een soort van grote schuur van OSB-platen en ingericht met alles wat men her en der nog vond en eigenlijk weg wilde doen. Maar het had alles en was helemaal prima voor één nachtje. Overal waren er instructies geschreven met picto’s ter illustratie, maar verder was het kaal.
Nadat alles stond en Maan een soort van sliep hield, was het tijd voor het biertje op het terras. Ik pakte ze uit de koelkast en dacht aan mijn moeder. Terwijl ik naar buitenliep, viel mijn oog op één klein A4-tje, wederom in die kale ruimte. Ik liep naar het A4-tje en keek; een mandala….. Als ik terug ben ga ik echt haar map bekijken.
In mijn eerdere columns schreef ik al eens over mijn mobiel die ik verloor in een onbekende taxi in een stad in Mexico en deze weer vond doordat ik hier in bleef geloven en daar naar handelde. Net als het vertrouwen dat ik een baan als docent Social Work en een eigen onderneming zou hebben. “Eigen” is het trouwens niet, want het is Samen Sterk (in Vinkhuizen) dus met elkaar maken we het waar. Beide wensen kwamen dus uit en zijn er nog steeds. Waar ik vanuit mijn hart met kennis mag handelen en volop van geniet. Allemaal (on) toevalligheden?
Ook schreef ik over mijn backpacktrip en dat de mensen die ik daar ontmoette om mij moesten lachen. In mijn enthousiasme ging ik namelijk onverklaarbaar Engels spreken waardoor niemand mij nog kon volgen. Nou ik zal je vertellen, dat lag niet aan mijn Engels.
Als ik enthousiast word, spreek ik in elke taal van de hak op de tak. Of nog erger, ik stop ineens mijn gesprek of spreek dwars door een verhaal heen met bijvoorbeeld “o wauw! Ik zie een kraai op een woonboot zitten. Dat ziet er zo mooi uit” of “wauw, wat een mooi gebouw!” Of “wacht even! Ik moet een foto maken van een bij op een blauwe bloem”.
Of ik moet in een gesprek ineens lachen omdat ik hierbij beelden zie die ik geestig of mooi vind. Dit moet ik vaak ook nog eens hardop zeggen met daarna excuses maken omdat ik diegene onderbrak. Gelukkig vindt men dit tot toe niet erg of ze zeggen het gewoon niet. Ach ja, misschien is het wel gewoon een gave dat ik zelfs in mijn verbeelding nog cadeautjes van het leven kan creëren.
Ik denk dat iedereen die “kleine” (on)toevalligheden en o zo waardevolle geschenken kan zien. Als je ze dan kan en wil zien, zijn het er zoveel. Op dit moment is dit het wat ik jullie kan bieden en gun ik jullie liefdevol goed zijn voor jezelf met veel mooie cadeautjes van het leven. Zoals ik eerder al benoemde, zijn er zoveel ervaringen die ik met jullie had willen delen, maar meer zit er echt niet in.
Daarbij is het ook wel gaaf om eens binnen het aantal woorden te kunnen blijven wat ik Bert wel eens een keer verschuldigd ben. Mocht ik weer bij mijn back-up van mij hersenen kunnen dan deel ik dit graag. Wie weet volgend jaar😊!
Namasté en ‘t komt (is) goud en veel moois van José!