Daar is ie dan de jaarlijkse vraag van Bert Koster of ik tijd, zin en inspiratie heb om een gastcolumn te schrijven. Als eerste denk ik, “Wow is er alweer een jaar voorbij?!”. Aan zin ontbreekt het totaal niet! Tijd en inspiratie? Die twee zijn met elkaar verweven en beide best spaarzaam deze periode. Dat zal een uitdaging worden, maar gaat vast goed komen, denk ik met mijn nuchter Gronings verstand samen met mijn spirituele-sensitieve-zen-zijn onder het mom van uitstralen en ontvangen wat je wil. Ondertussen mijmer ik verder… “Alweer een jaar verder en wat een jaar was dat!”.
Achterin de Skoda Octavia zit ik naast onze dochter Maan die net haar oogjes dicht heeft. Ik maak daar meteen gebruik van om een start te maken met de column. Elmer rijdt ons ondertussen naar de eerste bestemming van onze roadtrip door Frankrijk. Ditmaal met onze kleine hummel van negen maanden. De gastcolumn van vorig jaar schreef ik nog dik en rond aan de waterkant in Frankrijk. Toen was de zwangerschap nog geheim omdat het een spannende zwangerschap was. Stiekem was ik toen achtentwintig weken zwanger. We hadden toen bijna vijf weken temperaturen van veertig graden of meer dus Maan moet daar goed tegen kunnen😉.
Ondanks dat de zwangerschap spannend was, naast de extra pijnen en de zwangerschapshormonen die mij plaagden (ja, ze bestaan echt en wat intens kunnen die zijn), vond ik het prachtig. Van al mijn avonturen en ervaringen is dit echt de mooiste. Natuurlijk heeft alles wat achter mij ligt mij gevormd en ben ik dankzij dat alles wie ik nu ben. Er waren prachtige ervaringen, maar toch wint dit. Als die kleine er eenmaal is dan ervaar je onvoorwaardelijke immense liefde die dwars door alle zorgvuldig opgebouwde barrières heen gaat en zich diep in je hart nestelt.
Maar goed, ik was eigenlijk bezig met het vinden van een onderwerp. Op dit moment ben ik niet helemaal toerekeningsvatbaar. Ik kom namelijk net uit een non-stop baby-luiers-voeden-zorgen-amper-slapen periode en word emotioneel van bijna alles (geloof mij, van veel is wel iets moois of meelevend te maken).
Dus welke onderwerpen passeren de revue… zwangerschap, bevallen!, de eerste weken ouderschap en hoe in godsnaam bij jezelf te blijven in die tijden. Niet voor elk wat wils en is het origineel? Nee… maar wel mijn leven nu. Zoals altijd is het vinden van een onderwerp (naast het gebruiken van niet te veel woorden, sorry Bert) voor mij een uitdaging wat ook elke keer resulteert in een ‘mooie jij en mensen met ervaringen en levenslessen wirwar’.
Misschien moet ik het daar eens bij houden aangezien dit wederom centraal stond. Weer een jaar met wensen die uitkwamen, terugkerende leerlessen, vertrouwen in jezelf en de ander met mogen handelen vanuit je hart; “volg je hart, want die klopt”. En natuurlijk die mooie (on)toevalligheden die je mag zien en als je ze ziet, zijn het er zoveel.
Zo deel ik toch iets over de prille weken van het ouderschap en nee ik zal jullie de details van de bevallig besparen (of toch niet). Dat moment dat ik Maan voor het eerst zag… wauw! Onbeschrijfelijk mooi. De gruwelheden, het flinke bloedverlies, de ziekenhuisopname en uiteindelijk nog een ingreep met bloedtransfusie waren iets minder.
Maar ik zou het zo weer overdoen met wat ik er voor terug krijg. Ja… zo is het dus met me gesteld. Ik ben veranderd in een tot-over-mijn-oren-verliefd-sentimenteel-ietwat-uitgeput-iets. Misschien moet ik eerst bij het begin beginnen? We hadden soms wekelijks maximaal tweewekelijks een echo en elke keer hoorden we of Maan zou mogen blijven zitten. Dan was het even eng, maar wanneer er geen echo’s of pijnen waren… voelde ik me ontspannen en verbonden met dat kleine groeiende erwtje.
Maan en ik hadden dan ook samen de afspraak dat ze rond achtendertig weken zou komen, want hoe groter zij werd hoe gevaarlijker dit voor mij was maar ook voor haar. Terwijl ik het liefst wilde dat ze veertig weken bleef zitten want dit is veel beter en ik vond het heerlijk om haar bij me te dragen. Elmer zei nog, “als ze echt met achtendertig weken komt, is dat wel heel bijzonder”. En tadaaa Maan kondigde zich aan na achtendertig weken en één dag. Het ging niet zoals verwacht want er zat een darmknel. Na een MRI-scan en veel meer poespas was het tijd voor de bevalling en daar was ze dan! Zoals afgesproken.
We verbleven dus met zijn drieën zes dagen in het ziekenhuis. Ik gaf die dagen steeds aan dat ik het gevoel had dat ik veel bloed verloor (sorry voor toch weer die details), maar er werd gezegd dat dit normaal was. Ondanks dat men niet wist hoeveel ik verloor. Omdat alles mijn eerste keer was, vertrouwde ik maar op de experts.
Je voelt hem al aankomen… na weer een aantal keren out gaan en steeds zwakker worden, kreeg ik op dag vijf een echo en inderdaad 2,5 liter bloed kwijt en meteen naar de OK. Er zat nog een stuk placenta in mij wat er uit moest… Had ik maar meer naar mijn gevoel geluisterd. Maar als het om ons pasgeboren kind ging, was mijn intuïtie zo sterk en puur daar kon ik niet omheen. Dit kwam meerdere malen voor.
In het ziekenhuis kan alles voor je gedaan worden qua zorg voor je baby (los van de borstvoeding dan). Op zich erg fijn, dan kunnen de ouders wat bijkomen en afkijken hoe het ook kan. Tijdens de zwangerschap had ik natuurlijk boeken gelezen waarvan drie boeken die bij mij passen en waar ik veel uit heb kunnen halen. Zoals dat je de billetjes van je baby insmeert met billenbalsem zodat het verschonen makkelijker gaat en de billen gezond blijven.
Dus zei ik tegen de verpleegkundige, “ik heb Weleda billenbalsem”. Zij antwoordde, “dat is niet elke dag nodig hoor!”. Ik zei “maar ik wil dit wel elke keer bij het verschonen”. En tot op de dag van vandaag heeft Maan enkel gave billetjes gehad zelfs bij vaste voeding en met het doorkomen van haar tandjes (details voor de experts).
Na de geboorte kan een baby feitelijk gezien vierentwintig uur zonder voeding. In die periode is er ruimte voor moeders om de borstvoeding op gang te laten komen en of voor moeder en kind om “bij” te slapen. Mijn borstvoeding kwam niet echt op gang door zesendertig-uren pijnen maar ook door wee-opwekkers voor de nageboorte.
Maan was een gezonde en relaxte baby. De verpleegkundigen omschreven haar als “een ontspannen baby die goed weet wat ze wil”. Ineens toen zij achttien uren oud was, ging ze huilen en werd ze onrustig, dit bleef. Ik zei, “geef haar maar kunstvoeding, ze heeft honger”. We hadden tenslotte biologische geitenmelkbabypoeder mee. Een verpleegkundige zei, “nee, ze kan vierentwintig uur zonder eten, we wachten op je borstvoeding”.
Een uur later zei ik, “maak maar een flesje. Het maakt me niet uit wat feitelijk kan, mijn kind heeft honger”. Hetzelfde antwoord volgde. Nog vijftien minuten later drukte ik op de bel en zei, “we gaan haar een fles geven”. Als reactie kreeg ik “oké, je eigen keuze, maar echt niet nodig”. Maan kreeg de fles en was weer ontspannen. De verpleegkundige zei bewonderingswaardig, “ik wil nog even zeggen dat ik ongelijk had en dat het heel goed is dat je naar je intuïtie hebt geluisterd”.
Doordat ik me erg zwak voelde kon ik enkel liggen dus Maan lag heerlijk bij mij. Lekker veilig en vertrouwd huid-op-huid contact, perfect zo! Als het even niet ging of wanneer ik onderzoeken kreeg, lag ze bij Elmer. Toen Maan nog geen tweeëntwintig uren op de aarde was en fijn op mijn borst lag kwam er een verpleegkundige binnen die zei, “Zo! Het is tijd dat Maan haar kleertjes aan krijgt en in haar eigen bedje gaat. Dan kan mama ook uitrusten en Maan leren in haar eigen bedje te liggen”.
Ik zei, “nee, dat hoeft niet hoor, ik lig prima en vind het fijn”. Ze herhaalde haar verhaal. Ik zei nogmaals, “nee dat hoeft niet we blijven zo liggen”. Elmer zette bij en zei, “Maan blijft gewoon lekker bij José liggen”. Toen kwam haar collega en die zei “heej! Ligt Maan nog steeds bij moeder?”. “Ja”, zei ze “moeder wil niet”. “Nee”, zei ik “moeder wil niet”. Later kwam er een oudere collega binnen en merkte op, “wat heerlijk dat je kleintje zo bij je ligt, dat is zo goed voor de hechting en de gezondheid van een baby”.
Dan de borstvoeding.Ik kreeg negen verschillende tips en elke verpleegkundige wilde wel even laten zien dat het haar wel lukte om Maan aan het drinken te krijgen (lief bedoeld vermoedelijk). Ik was al aan het kolven, geweldig en een erg fijne tip, want de borstvoeding kwam al snel. In een boek over borstvoeding had ik gelezen dat de natuur en het moederinstinct er wel voor zorgen dat je baby gaat drinken. Het belangrijkste is dat jullie beide rustig aan elkaar mogen wennen en jij plus de omgeving ontspannen zijn.
Dit gaf ik dan ook als reactie, “laat ons maar, het komt vanzelf wel en tot die tijd krijgt ze flesvoeding”. Toch waren er verpleegkundigen die Maan der hoofdje pakten en mij pakten en duwden. Maan ging huilen en ik voelde mij onprettig, omdat ik dacht dat zij experts waren, zei ik niet snel genoeg iets. Totdat Maan enkel ging huilen als ze mijn borsten zag. Dat was voor mij de druppel, ik hervond mijn kracht en zei, “ik stop met proberen, blijf kolven en Maan krijgt borstvoeding in een flesje. Als we thuis zijn komt het wel goed”. En inderdaad… thuis kwam het goed.
Toen kwam de dag dat we naar huis mochten, hoera! Ik had een HB 4.2 (dat is laag), maar wij wilden zo graag weg. De kraamzorg vroeg hoe laat er iemand kon komen. Ik zei, “erg lief, maar wij willen eigenlijk liever alleen zijn”. Het bleef stil en toen zei diegene, “maar dat is erg ongebruikelijk”. Wij zeiden, “wij zouden het heel graag zo zien”.
Pas de volgende ochtend kwam er een prima kraamverzorgster, maar het voelde alsnog als te veel. Wij hadden al zes dagen lang kunnen wennen en continu allemaal disciplines om ons heen gehad. Wij wilden rust. Bovendien had ik voor de weeën begonnen al flink ingeslagen en gekookte maaltijden ingevroren. Vriendin en buurvrouw Ilse was zo lief dat ze het huis had schoongemaakt. Dus wie maakte ons wat?
De kraamverzorgster ging na een rondleiding zitten en vroeg, “wat kan ik voor jullie doen?”. Nadat ik met Elmer had overlegd zei ik, “eerlijk?”. “Daarom ben ik hier”, antwoordde ze. Nou zei ik, “dan mag je gaan. Ik vind je een mooi en lief mens, maar wij willen heel graag samenzijn en van Maan genieten”. Dit zei ik met tranen in mijn ogen. Wat ben je dan emotioneel en wat mooi dat dat mag en kan. De kraamverzorgster zei, “ik zie het. Jullie lijken erg relaxt en jij (ze wees naar mij) handelt zo puur vanuit je gevoel dat ik denk dat het goed komt. Ik wens jullie veel geluk”. Natuurlijk bleef ze bereikbaar, maar dat was het.
Dat dit niet gangbaar was, merkte ook de gynaecoloog op tijdens dag vier en zij belde ons meteen op; “ik kom nu naar jullie toe om te kijken of het wel goed gaat en of jullie wel goed zijn voor Maan! Dit hoort niet!”. Ik zei, “morgen mag je komen, want ik denk dat er een hechting uit moet. Vandaag kan het niet want we zijn erg moe en de GGD komt al voor een hielprikje voor Maan”.
Met veel moeite accepteerde ze dit. Alleen maar liefde aan deze zorgzame gynaecoloog die een signaal ziet en hiernaar handelt, want helaas is dit wel nodig. De volgende dag kwam een collega van haar, “ik zie niets waar ik mij zorgen over moet maken. Jullie zijn erg relaxt en Maan ziet er gezond uit. Ik ga weer”. Wat ben ik dankbaar dat ik heb kunnen handelen vanuit mijn intuïtie en moederinstinct, maar wat was dat allemaal ontzettend hard werken zeg!
En soms raak(te) ik volledig afgeleid en stond ik te weinig bij mijzelf stil. Dan ging ik in plaats van voelen en ervaren op zoek naar tips op het internet, in boeken of bij mooie mensen in mijn omgeving. Het resultaat? Twintig verschillende tips rijker en flink wat zelfvertrouwen minder. Verschillende tips vind ik erg prettig, want dan kun je loslaten wat je niets lijkt en meenemen wat bij je past. Alleen wist ik helemaal niet meer wat bij mij paste. Laat staan, wat goed is voor Maan en oei wat wil ik het goed doen voor Maan.
Hoe meer ik buiten mijzelf ging zoeken hoe minder ik nog wist. Ineens voelde ik diep in mij, “ik moet terug naar mijzelf”. Bovendien denk ik dat je als moeder zijnde meer aanvoelt (je hebt tenslotte al maanden lang een band opgebouwd) en daardoor automatisch meer doet en geeft. Wat nog eens extra energie vergt en je weer onzeker kan maken.
Dus tijd voor momentjes van meditatie, liever voor mijzelf zijn en meer stilstaan bij wat ik voel. Daar was ik weer! Mijn lijf, hart en intuïtie geven wel aan wat Maan nodig had, samen met de kennis die ik had opgedaan tijdens mijn zwangerschap. En je lijf? Ja, het is bizar hoe verbonden je bent met zo’n kleintje. Oh en al die tips die ik kreeg? Die kon ik weer loslaten of meenemen.
Dit allemaal gaat overigens met vallen en opstaan. Het is niet altijd makkelijk en al helemaal niet met flink wat slaapgebrek en continu op standje “aan”. Dat haalt ook niet altijd de mooiste kanten in een vader of moeder omhoog omdat je jezelf soms vergeet. Daarbij heeft mijn man zijn slaap erg nodig zijn we achter gekomen.
Maan is geen makkelijk slaapster, zij is superenthousiast en wil alles meemaken wat haar ook weer uitput. Ze is dus een heerlijk en intensief kind. Sporten, hobby’s, vrienden, zelfzorg.. uhm wat eigenlijk niet, staan dus op een lager pitje. Het is simpelweg niet mogelijk door het zorgen, energiegebrek en je werk kunnen doen. Daarentegen zijn de momenten die je dan wel even met vrienden, samen of alleen hebt.. echt zalig!
Dus ach. Wat enorm helpt en o zo waar is, is wat tegen ons werd gezegd door vele wijze ouders voor ons. “Het eerste jaar ontwikkelt een baby zich enorm snel en dat vliegt voorbij. Die tijd komt nooit meer terug. Je kunt er dus maar beter van genieten”. Ja, het is een enorm mooie speciale tijd. En elke keer als ze je aankijkt met een gigantische glimlach en haar stralende oogjes vergeet je echt alles. Dan is er alleen maar liefde.
Wat is nou de clou van deze zwangerschapswirwar? Mogelijk dat de band met jezelf en handelen vanuit jezelf,het grootste is wat je jezelf, de ander en de wereld kunt schenken. Want als jij je fijn voelt met jezelf, ben je ook een fijner mens voor je omgeving. Liefde aan jezelf is liefde voelen en liefde kunnen delen.
De eerste stap is dat stemmetje die we hebben opgebouwd door eerdere ervaringen. Je oude en overbodige overleving, zelfbescherming of ego die jou omlaag haalt, afkeurt, vindt dat je van alles moet of die angst, argwaan, boosheid, invullingen of druk creëert. Je kunt ook gaan vluchten in destructief gedrag. Niet af en toe fijn losgaan, maar bijvoorbeeld te veel; roken, drinken, eten, sporten, beeldscherm, wakker blijven en doorgaan met blessures of griep. Dat wat je doet omdat je zo gevormd bent (gewenning), maar jezelf eigenlijk te kort doet.
Dit allemaal resulteert vaak in dat je je leeg, eenzaam, niet gehoord, gefrustreerd, wantrouwig of onzeker voelt en het weerhoudt je om bij jezelf te komen. Al met al is het is tijd voor een liefdevol bemoedigend stemmetje. Jezelf uitdagen om jezelf te omarmen met alle pijnen, ervaringen en (eigen)aardigheden. Dat je volledig in jezelf mag geloven en mag stralen. Mocht je wel even vastzitten, omdat je enkel in je hoofd of geraaktheid zit? Dan kan het ook helpen dat je tegen jezelf zegt; “Laiverd? Nait te veul denken en soezen. T komt wel goud ja!”. Naja dit zijn in ieder geval enkele levenslessen en ervaringen van mijzelf of die ik van dichtbij heb mogen ervaren. Lekker laten gaan als je het niets vind.
Nu zit ik hier dus met mijn niet meer dikke buik aan de waterkant in Frankrijk. Het is prachtig om Maan zo intens mee te maken en als zij even slaapt…. Die spaarzame momenten met een wijntje aan de waterkant en genieten van het buitenleven en gewoon even ‘zijn’. Elkaar even aan kunnen kijken zonder dat je het hebt over wie haar verschoont of voedt. Het gewoon even hebben over andere onderwerpen, even genieten van elkaar of van stilte… wauw. Het is goud, hartstikke goud.
Veel liefs José