Man, wat waren de eerste dagen toch relaxt. Lekker uitslapen, de hond uitlaten, op de ligstoel de eerste van in totaal zeven boeken verroppen (Suzanne Vermeer, Loes den Hollander, Nikki French en Karin Slaughter deden het goed), ’s avonds een spelletje Yahtzee of klaverjassen met zijn tweeën maar ook lekker de televisiezomerhits B&B Vol Liefde en de Oranjezomer streamen. En als het echt warm werd even met de beentjes in het zwembad.
Het was relaxen geblazen de eerste dagen met niet al te veel autokilometers. Die hadden we immers al wel gemaakt. Maar op den duur begint het toch wat te kriebelen. Want als je in zo’n mooie omgeving zit dan wil je er ook meer van zien en weten. En dus zochten we wat mooie plekjes op in de buurt. Lekker een berg beklimmen in bebost gebied terwijl naast je een beekje rustig voortkabbelt. Dat zijn de mooiste natuurmomenten. En wat te denken van het watervalletje dat ons vrolijk toeklaterde. Ook een highlight hoor.
Op de vrijdag deden we het stadje Clermont-Ferrard aan. Een stadje dat op zestig kilometer van onze verblijfplaats lag. Met nog 160 kilometer op onze benzineteller had met name ik zoiets van, ‘dat moet nog wel lukken toch?’ Om vervolgens in Clermont met de teller op 100 te constateren dat we mooi op schema lagen. Dit stadje had niet veel om hakken maar de prachtige kerk, of toch basiliek of kathedraal, vergoedde veel. Ik ving nog wat sfeerbeelden uit Middelstum op waar de wedstrijd FC Groningen – De Graafschap op het punt van beginnen stond. Geweldig om in de verre te constateren dat alles op rolletjes verliep. Dat deed de secretaris in ruste goed.
Op de terugweg sloeg echter de stress toe. Eerst bij de vrouw en later ook bij mij. De benzineteller liep razendsnel terug naar veertig zo ongeveer halverwege de reis met geen tankstation in de buurt. Toen daarna de teller langzaam weer opveerde naar zestig leek er geen vuiltje aan de lucht. Maar de laatste tien kilometer ging het tellertje razendsnel naar de tien en toen was het billenknijpen geblazen. In de bergen rijden leidt schijnbaar tot een ander verbruik en met nog maar een half litertje benzine in de tank, voelde de tankstation in Saint-Gervais als een geschenk uit de hemel…
In het weekend pakten de eerste donkere wolken boven ons verblijf samen. En dat kwam niet alleen door de regenachtige zaterdag maar ook door de mededeling dat het met pa niet zo geweldig ging. Zijn hart is niet meer wat het geweest is met als gevolg de nodige vochtophoping achter de longen waardoor hij erg benauwd werd. De extra toegediende medicijnen hielpen nog niet echt.
Hoe nu verder? Goede raad was duur maar zo in den verre kun je natuurlijk niet zo maar op en neer rijden. We probeerden er nog even het beste van te maken. Eerst door na de GrandPrix winst van Max nog even een mooi plekje op te zoeken en door een dag later een mooie wandeling te maken langs een groot meer. Op de dinsdag werd het toeristische stadje Vichy aangedaan. Ook nog een mooi plekje om nog even mee te pikken.
Maar daar de berichtgevingen uit Loppersum er niet beter op werden, besloten we na rijp beraad om op de woensdag, twee dagen eerder dan gepland, toch maar naar Nederland terug te rijden. Met lichte smart in het hart namen we afscheid van ons prachtig plekje die ons zoveel rust en ontspanning geschonken had tijdens de eerste dagen. Op de terugweg moesten we nodige zware buien trotseren, wat dat betreft een mooie voorbode voor het Hollandse weer wat ons te wachten stond.
We hebben zelfs nog voor tien euro de Franse tolwegen gespekt na een wegafsluiting maar lieten ons vervolgens in Luxemburg verrassen waardoor een goedkope tankbeurt ons door de neus geboord werd. Geen nood, dan maar in België tanken en vervolgens was ergens in Zuid-Nederland alle leed geleden toen we in de plaatselijke Mc Donalds een lekkere kleffe hap wegwerkten. Net voor middernacht waren we weer thuis. Niet zo vermoeid als op de heenweg maar toch met een kleine kater door de gezondheidstoestand van pa.
De man die we uiteraard donderdag bezochten toen het nog niet denderend ging. Zaterdag had hij echter een topdag en zat hij al weer in zijn stoel te eten terwijl het zondag weer hommeles was. Afwachten dus hoe dit allemaal afloopt al lijkt hij op deze publicatiedag de kop er weer een beetje doorheen te krijgen. Aan al die perikelen zullen we ongetwijfeld nog wel eens terugdenken wanneer de zomer van 2023 over een aantal jaren overdacht wordt. We probeerden de laatste vrije dagen door een lunchbezoek in Bedum en een theemiddagje in de fraaie Mendels-tuinen in Middelstum nog iets van het ultieme vakantiegevoel terug te vinden.
Waarbij natuurlijk niet onvermeld mag worden dat we als altijd blij waren weer thuis te zijn. Maar op het moment van schrijven kan ik nog steeds verlangen naar het zoveelste boekje bij het zwembad met een weids uitzicht op de Franse bergen en de zorgen ver weg of tot morgen bewarend. Maar naar dat gevoel kunnen we natuurlijk weer een heel jaar toewerken…..