Het is maandag 7 augustus wanneer ik voor achten achter mijn nieuwe PC zit. Dat is toch wel lekker werken hoor. Buiten is het onstuimig en dat gold ook voor mijn nachtrust. Rond vijven was ik klaarwakker na een niet al te lekkere droom. Of dit kwam doordat ik heel veel zin had om weer te beginnen na dik anderhalf week Frankrijk, waag ik te betwijfelen. Er zijn tal van andere beslommeringen die mij bij de kladden hebben. Maar toch heb ik heel veel zin om alles wat er de afgelopen twee weken gebeurd is van mij af te schrijven. Op naar Frankrijk dus…
De voorpret begon natuurlijk reeds in de dagen ervoor. Op de dinsdag een vakantieborrel in Restaurant de Molenaar aangeboden door de Handelsvereniging Middelstum. De door Martin Kooijker beschikbaar gestelde Zotte Kalfjes en Swinckeltjes gleden lekker naar binnen. De dag daarop was daar natuurlijk Coldplay in de Arena in Amsterdam. Wat een avontuur was dat zeg. Maar daar heb ik voor de vakantie al ruimschoots over geschreven.
Ik richt mij nu dus maar op vrijdagnacht 22 juli toen in huize Koster om 03.00 uur het wekkertje ging. Dik een half uur later reden we met onze volgepakte Audi de stille Berkenlaan uit. Vol verwachting op wat komen ging maar ook altijd wel wat gespannen voor de lange reis die in het verschiet lag. Met Miranda als bijrijder naast mij en puppy Zhiva op de achterbank. De hond die het allemaal prima scheen te vinden wat er op haar pad zou komen en die het grootste deel van de reis rustig lag te slapen.
De reis die ons via Nederland en België eerst naar Luxemburg bracht voor de eerste ruime tussenstop. Maar eerst even tanken natuurlijk voor €1,56 per liter benzine. Kom daar in Nederland nog maar eens om. Vervolgens via de snelwegen langs Nancy en Metz roetsen. Van te voren was daar het voornemen om de tolwegen te vermijden. Dat maakte de reis dik een uur langer maar wat een weldadige rust gleed er over mij toen we via allemaal kleine dorpjes en B-wegen door heuvelachtig terrein onze weg vervolgden. Langzaam maar zeker daalde de relaxte vakantiestemming over mij heen.
Maar aan de andere kant deed ook de vermoeidheid van de reis die uiteindelijk bijna zestien uur zou duren zich bij mij steeds meer gelden. Groot was dan ook de blijdschap toen we na 1.100 kilometer Saint-Gervias-d’Áuvergne binnenreden. Een plaatsje in het Centraal Massief van Frankrijk, vlakbij de puist Puy de Dome waar dit jaar de negende etappe van de Tour de France finishte. Uiteindelijk kwamen we rond achten aan in een gehucht even buiten Saint Gervias die we via een vervaarlijk weggetje benaderden.
Ver afgelegen van de bewoonde wereld dus waar wij de middelste van drie ruime huizen mochten betrekken. De ontvangst van onze gastheer was alleraardigst, inclusief een lekkere fles rosé. De huidige eigenaars wonen er net een jaar maar weten al wel dat het er kan spoken in de bergen getuige enige gaten in het dak, veroorzaakt door hagelstenen als sneeuwballen. Daar hadden wij gelukkig geen last van en vol verrukking betraden we ons onderkomen. Een soort nevenhuis naast de hoofdbebouwing met een beneden- en een bovenverdieping.
Op het buitenterrein was een zwembad en een sauna maar het meest genoten wij van onze twee ligstoelen en het terras. Na ons geïnstalleerd te hebben, kon het grote genieten beginnen. Nippend aan onze glaasjes drankrijk vocht kwamen de vrouw en ik tot de conclusie dat we het minder hadden kunnen treffen. Zhiva moest duidelijk nog even wennen en ging al jankend en huilend niet akkoord met haar slaapplaats beneden. Meer tevredenheid volgde toen we haar mat naar onze slaapkamer verhuisden en ze was helemaal in haar element toen ze halverwege de nacht stiekem tussen ons in kwam liggen.
Ja, ze is me er een eentje. Maar ze kon heerlijk vrij rondlopen in dit afgelegen gebied. Een keer miskilde ons dat toen ik bij het uitlaten niet door had dat de drie grote honden van de eigenaars buiten rondliepen. Zhiva ging er van schrik als een speer vandoor met de drie grote honden op het vinkentouw en daarachter de twee baasjes die even later zagen dat ze al sprintend de drie honden nog niet had kunnen afslaan die haar volgden toen ze ons verblijf binnenrende. Een koddig gezicht maar het leidde ook tot de eerste kennismaking met de vrouw des huizes die na een maand zorg voor haar ouders in Nederland teruggekeerd was.
De eerste acclimatiserende dagen leidden tot een licht gevoel van euforie. Op de zondag even vlug boodschapjes doen in de kleine Carrefour in de buurt en het dorpje verkend. Om vervolgens op de maandag de grote boodschappen te doen in een grotere Carrefour even verderop in een groter dorpje. Op die manier kon op een rustige manier de fraaie omgeving verkend worden. Hier zouden we het wel twee weken uit kunnen houden toch? Van de donkere dagen die in het verschiet lagen, hadden we toen nog geen weet gelukkig. Daarover morgen meer….