Sjoerd, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Sjoerd Huitsing is de naam, 35 jaar, geboren en getogen in Middelstum en via Westeremden, Groningen, Terschelling in het Friese Suwald terechtgekomen. Daar woon ik sinds een half jaar met veel plezier met mijn partner Nynke en onze dochter Famke van dik tweeënhalf jaar oud. Qua werk doorgegroeid tot Projectleider service en onderhoud bij de Koninklijke Damsta Installatiegroep in Leeuwarden.
Momenteel aan het genieten van een lekkere vakantie in Frankrijk?
Ik zit inderdaad een dikke week samen met mijn ouders en het gezin in het zuidwesten van Frankrijk. Vandaag is het met zo’n 27 graden een heerlijk temperatuurtje. Beter dan de dik 35 graden van het afgelopen weekend. Het is lekker om er even tussenuit te zijn na een werkswitch naar Damstra eind november vorig jaar want er komt veel op je af in een nieuwe baan. Daarbij was het al weer twee jaar geleden dat ik van een vakantie genoten heb.
Een aantal jaar geleden zag jouw leven er iets minder rooskleurig uit?
Dat klopt inderdaad en ik denk dat het maar het beste is om bij het begin van mijn verslavingsproblematiek te beginnen. Je hebt meerdere vragen opgesteld over hoe zoiets nu ontstaat en wat de aanleiding is geweest. Volgens mij is de aanleg om verslaafd te worden een gegeven dat je vanaf je geboorte met je meedraagt. Ik heb er de laatste jaren vaak over nagedacht. Waarom moest ik tijdens mijn voetbalperiode in de A-junioren altijd vier flesjes bier uit een krat drinken terwijl de rest één of twee pakte?
Dat was mijzelf destijds nooit zo opgevallen maar het is wel een patroon geweest dat ik later heb doorgetrokken. Ik was vroeger best wel een bang, onzeker en verlegen jongetje en door eerst te drinken en later te snuiven kreeg ik het zelfvertrouwen om die dingen te doen, die ik anders naar mijn mening destijds niet zou durven. Daarbij vulde het gevoelsmatig een bepaalde leegte op.
Ik ben op mijn 14e, 15e begonnen met het gebruik van softdrugs door te blowen. Van het harde spul had ik toen nog een grote afkeer. Mijn leven verliep tot een jaartje of 24, 25 voorspoedig met het bouwen van een eigen huis in Westeremden als hoogtepunt. Daarna raakte ik de grip op het leven kwijt en ik weet nog dat ik tijdens een vakantie in Denemarken dronken was en niet lekker in mijn vel zat. Er werd mij een snuifje cocaïne aangeboden en ik was direct verkocht.
‘Dit is mijn ding!’, dacht ik, het voelde echt als thuiskomen. Maar dat was natuurlijk niet zo want het ging van kwaad tot erger. Eerst alleen op zaterdag, daarna kwam de vrijdag erbij en voordat ik het wist gebruikte ik vier dagen per week. Ik had destijds een eigen zaak in de installatietechniek en verdiende als ondernemer best een goede boterham. Maar daar blijft weinig van over als je wekelijks voor €1.500,- aan coke gebruikt.
En dan gaat het van kwaad tot erger. Ik verliet mijn toenmalige vriendenkring, die niet gebruikten, en ruilde die in voor vrienden die het drugsgebruik wel accepteerden. Mijn verhuizing naar Groningen was eigenlijk een vlucht maar daardoor kwam ik alleen maar dichter bij de bron waarin je nog makkelijker aan bepaalde shit kunt komen. En dan zit je daar alleen op je kamer. Ik vertelde je eerder over mijn angsten en juist toen kwamen die weer boven. Ik barricadeerde de deur, durfde niet meer naar buiten te gaan en schrok van elk geluidje. De eerste half uur na een snuif verzachtte de pijn maar daarna kwam de paniek des te heviger terug.
Wanneer kwam de ommekeer?
Ongeveer vijf jaar geleden, eind 2018. Ik kon mijn huur niet meer betalen, had veel schulden opgebouwd en werd het huis uitgezet. Ik was dus eigenlijk alles kwijtgeraakt. Gelukkig werd ik in Middelstum liefdevol door mijn ouders en mijn broertje opgevangen. Maar ik moest eerst nog wat verder zakken.
Na een feestje reed ik met een bezopen kop naar Groningen om nieuwe coke te scoren. Ik veroorzaakte een ongeluk, reed toch door en werd uiteindelijk aangehouden door een paar agenten. Nu was ik ook mijn auto én mijn rijbewijs kwijt. Voor die tijd voelde ik mij nog een hele pief maar toen kwam het besef dat het echt niet zo verder kon.
Daarbij zie je de pijn en het verdriet bij je ouders en je familie. De mensen die het dichts bij je staan maar die je ook hebt misbruikt en gemanipuleerd om maar aan dat verslavende spul te komen. ‘Iedereen om mij heen had een bepaalde bijrol in het toneelstuk dat ik destijds opvoerde’, zo heb ik het wel eens genoemd. ‘Ik moet hier zover mogelijk weg’, zei ik toen tegen mijn moeder. Ver weg van de verleidingen dus die mijn leven destijds in de greep hadden.
Het afkickproces begon in Zuid-Afrika?
Eigenlijk nog ietsjes eerder. Eind janauri 2019 had ik in Limburg een intakegesprek waarin ik aangaf zover mogelijk weg te willen. Kijk, je kunt proberen af te kicken in Nederland en in Frankrijk zijn er ook wel mogelijkheden maar door mijn motivatie om zo ver weg te willen maar ook omdat ik tot de zwaardere verslavingsgevallen behoorde, kon in naar Zuid-Afrika. Maar daarvoor moest ik eerst eind februari een detoxprogramma volgen in het Limburgse Margraten.
Of dat zwaar is? Mijn ouders en mijn broertje brachten mij die kant op en ’s avonds hing ik al weer aan de lijn met de vraag of ze mij alsjeblieft op konden halen. Na zeven dagen voelde ik mij ietsjes beter en ik werd weggebracht naar Schiphol voor mijn behandeltraject van dik twee maanden in Zuid-Afrika. En dan is het aan jezelf om de verleidingen om allerlei rommel te kopen alvorens het vliegtuig in te gaan te doorstaan. Ik wist dat ik bij aankomst gecontroleerd zou worden en bij een positieve test zou ik linea recta weer naar huis moeten.
Wat voor traject heb je doorlopen en hoelang heeft dit geduurd?
In Zuid-Afrika ging het stapje voor stapje weer een beetje beter met mij. De eerste dagen is er natuurlijk nog steeds de drang om te gebruiken maar dat kan daar, ver van de bewoonde wereld met alle verleidingen van dien, natuurlijk niet. In de periode van 7 tot 21 dagen geeft het lichaam signalen af van ‘ik kan dit’. Tussen de drie en zeven weken, zit je op een roze wolk en denk je de hele wereld aan te kunnen. Je hebt niemand meer nodig en dat is tegelijk de grootste valkuil.
Want tussen dag vijftig en zeventig word je geconfronteerd met je eigen emoties en herinneringen met alle schaamte van dien. ‘Wat heb ik mijn omgeving en mijn familie in vredesnaam wel niet aangedaan?’ Hoe is het zover gekomen en hoe krijg ik mijn leven, inclusief alle gemaakte schulden, weer op de rit? Ik viel dus terug van mezelf goed voelen naar het slechter voelen en dat gevoel wil je maar wat graag verdoven door weer te beginnen met die rommel waar je zo graag van af wilt kicken.
In Nederland ging het helaas vrij snel weer mis. Ik wilde graag in een safehouse opgenomen worden waarbij je vijf dagen per week allerlei sessies ondergaat waardoor je verder werkt aan je herstel. Ik stond al met mijn plunje klaar op het station om die kant uit te gaan toen bleek dat er door een fout pas een week later ruimte voor mij was. Ik kon helaas niet aan mijzelf werken en hoewel ik niet de middelen had om nieuw spul te kopen, in mijn hoofd was ik nog verslaafd. Door twee keer per dag te sporten in de sportschool om mijn ego op te pompen en drie keer per week naar een meeting met lotgenoten te gaan, wist ik mij vervolgens nog redelijk staande te houden.
In 2019 verhuisde ik naar Terschelling waar ik werk gevonden had. Dat betekende echter voorlopig een eind aan het herstelproces. Want waar vind je op zoek naar nieuwe contacten aansluiting bij de eilandbewoners? In de kroeg inderdaad. En zo beleefde ik begin 2020 een terugval. En wel op zo’n manier dat ik mijzelf op 19 juli 2021 voor vijf weken heb laten opnemen in een kliniek in Voorthuizen.
En dat is de datum geweest dat ik helemaal gestopt ben met drinken maar ook met al die andere rommel. Daar gooide ik mijn ego de deur uit en leerde ik accepteren dat ik verslaafd ben. En sinds die tijd geldt voor mij het motto ‘Eén is teveel want duizend is nog niet genoeg!’ Maar ik besef absoluut dat de verslavingsymptomen niet weg zijn. Ik hoefde qua levensstijl maar één ding te veranderen en dat was om alles te veranderen.
En nu lacht het leven je qua werk en privésituatie weer toe?
Dat is niet helemaal zo. In het begin van dit jaar voelde ik mij nog behoorlijk depressief, om je het eerlijke beeld te schetsen. Ik ben er dan ook nog niet maar er gloort wel steeds meer licht aan het eind van de tunnel. Zo hoop ik volgend jaar mijn schuldentraject bijvoorbeeld af te ronden. Dan ben ik weer een stapje verder en dat biedt nieuw perspectief.
Inmiddels kan ik weer genieten van mijn werk en zeker van de mooie momenten met mijn dochter, mijn allessie. Net na haar geboorte ging ik nog tot diep in de nacht op stap, zo sterk is die scoringsdrang dus die in je zit. Maar voor nu kan ik steeds meer genieten van de kleine dingen in het leven. Langzamerhand heb ik het leven weer teruggevonden, alles valt weer een beetje op zijn plek.
Maar bijvoorbeeld op een zaterdagmiddag bij de vv Middelstum even gezellig de kantine instappen? Ik zou er onrustig van worden en heb mijzelf voor nu voorgenomen dat dit nog niet kan. Daar waar zoveel mensen even gezellig een biertje met elkaar drinken, ik zou er behoorlijk onzeker van worden. Want ik wil absoluut niet meer terug naar de staat waar ik vandaan kom!
Als ik je vraag naar de hoogte- en dieptepunten in jouw verslavingsproces, wat is dan het antwoord?
Daar heb ik best wel even over na moeten denken. Want wat is nu een hoogtepunt in zo’n proces? Je noemt mijn ouders, broertje en familie? Ja, als je het zo bekijkt. Dat zijn toch de mensen geweest die heel veel met mij hebben moeten doorstaan en ondergaan maar die mij ook onvoorwaardelijk gesteund hebben en waar ik altijd weer terecht kon. En ik ben natuurlijk hartstikke blij met Nynke en Famke.
Het absolute dieptepunt was toch die nacht dat ik ook nog eens mijn rijbewijs kwijtraakte. Toen was daar het besef dat ik echt álles kwijt was.
Heb je nog bijzondere verslavings- of afkickanekdotes?
Op het moment dat die agent mijn rijbewijs invorderde, kon ik hem natuurlijk wel wat doen. Maar achteraf ben ik hem heel dankbaar geweest dat hij dit gedaan heeft. Dat heb ik ook vanuit Zuid-Afrika naar de rechter geschreven toen ik van daaruit een verzoek schreef om mijn rijbewijs terug te krijgen. Dat toen het besef daar was, dat het écht anders moest.
Nog steeds lekker aan het sporten (oftewel, wat zijn je hobby’s)?
Ik zit nog steeds graag op de racefiets en probeer elke week zeker honderd en soms zelfs tweehonderd kilometer weg te trappen. Verder geniet ik van mijn werk en van mijn gezin.
Waar staat Sjoerd Huitsing over 10 jaar?
Ik kan alleen maar hopen dat ik dan mijn leven weer volledig op de rit heb, dat ik en mijn familie gezond en gelukkig zijn en dat het goed gaat met ons gezinnetje.
Wil je verder nog iets kwijt?
Je merkt dat ik heel open ben over wat mij overkomen is. Ik wil dan ook graag andere mensen helpen die misschien wel dezelfde problemen hebben en even niet meer weten hoe nu verder. Ik wil ze graag verder helpen als ze daar behoefte aan hebben. Hetzelfde geldt voor mijn ouders. Zij waren destijds ook slachtoffer en zijn toen in een zwart gat terechtgekomen. Ook zij willen graag hun ervaringen hierover delen.
Het is heel moeilijk om van de alcohol en de drugs af te komen maar als je het echt wilt dan kan het! Mensen mogen mij voor vragen of advies altijd mailen: sjoerdhuitsing@gmail.com.