Het is zaterdagavond, zo rond een uurtje of tien. We genieten met de mannen van Middelstum 4 van het goede leven. Een prachtige locatie, de Everts Partycatering achter de knopen, een Brandje bij de hand om mogelijk opborrelend maagzuur te blussen, de vuurton die hoog oplaait, twee gitaren, twee zangers, we hebben elkaar en delen het besef dat langzaam indaalt dat er weer een voetbalseizoen voorbij is gegleden.
Stond onze teller eind maart nog op 9 competitiewedstrijden, begin juni waren ze alle 22 gespeeld. Met vaak wisselende samenstellingen, dat wel. Ik kijk nog even op de ranglijst, voor wat het waard is. Plek acht nemen we in met 23 punten uit 22 wedstrijden. Maar belangrijker is het besef dat we met elkaar weer een seizoen lief en leed gedeeld hebben. Ik kijk, onder het genot van de klanken van Oasis zijn Wonderwall op de achtergrond, de kring eens rond. Achter iedere speler kleeft een verhaal, vaak eentje met een lach en een traan.
Man, wat was het seizoen af en toe toch een ergernis. Op papier zoveel spelers maar waar zijn ze op zaterdag gebleven? En als we ze wel hadden dan kon het maar zo zijn dat de tegenstander op vrijdagavond afbelde. Soms werden we kapot gelopen door jonge honden die, in mijn geval, gemiddeld per stuk zo’n dertig jaar jonger waren. Of we vloerden ons zelf door een ongelooflijke mispeer. Even was er zelfs sprake van dat Middelstum 4 zou worden opgedoekt. Maar we mogen het ook volgend seizoen weer met elkaar gaan doen. Nieuwe lachsalvo’s, een gefrustreerde vloek en de hernieuwde herontdekking van Schier dankzij het zoveelste ‘trainingskamp’. En wat te denken van onze nieuwe aanwinst Rykle met al zijn capriolen…..
En dat geeft een goed gevoel, zo bedenk ik mij wanneer ik in de vlammen kijk. Week 24 was er overigens een van de sportieve activiteiten. Dat besef is er wanneer ik op maandagmorgen even voor achten dit stukje wegtik. Op dinsdagavond was daar bijvoorbeeld de Omloop van Bedum. Met minder deelnemers dan normaal maar wel volop vertier rondom Hotel ’t Gemeentehuis dankzij Burdy en Evert Baptist.
Op uitnodiging van één van de organisatoren van Bedum Beach op vrijdagavond nogmaals naar Bedum getokkeld om onder tropische omstandigheden op zes kleine veldjes de nodige volleybalactiviteiten te ontwaren op het Versplein. In een zeer relaxte sfeer zag ik ook hier de zon langzaam maar zeker ondergaan. Het was wederom een mooie avond in Bedum.
Eerder die week had ik zelf mijn sportieve kilometers weggetrapt. Lauwersoog en de natuur rondom het Lauwersmeer, dat was het einddoel toen ik om 05.00 uur op de fiets stapte. Eerst via Rottum naar Warffum om vervolgens via Den Andel, Pieterburen en Hornhuizen via een landweggetje in dit prachtig stukje natuur te eindigen om daar nog een klein uurtje rond te tokkelen. Vervolgens viel het nog niet mee om met een tegenwindje terug te fietsen naar Middelstum maar rond twaalven was al dat leed in elk geval weer geleden en kon teruggeblikt worden op wederom een fraaie fietsochtend.
Zaterdag was daar dus de seizoensafsluiting met M’stum vier maar aan het begin van die middag fietste ik eerst nog even naar Onderdendam waar het Lutjeclubtoernooi plaatsvond. Wat was het er weer gezellig. Her en der wat bijkletsen met oude bekenden maar wel met in het achterhoofd dat er voor die middag ook nog twee verjaardagen op het programma stonden.
Ergens jammer dat er in deze tijd van het jaar zoveel evenementen samenvallen. Dat leidt soms wel eens tot keuzestress. Zo vierde pa bijvoorbeeld zijn 91e verjaardag en zo’n prachtige mijlpaal wil je niet missen. Wat een leeftijd toch, ongelooflijk. En hij is er nog steeds en genoot op zijn manier van deze dag. En wij met hem. Het leven vieren, soms vergeet je het wel eens in de waan van de dag. Dat is ook niet zo gek want de weken vliegen voorbij. We leven alweer in week 25, het jaar 2023 zit bijna op de helft.
Misschien zat ik dat die zaterdagavond, als een van de oudste actieve spelers van de vv, ook wel te overdenken bij het knisperend haardvuur. Dat het leven je door de vingers glipt en er steeds minder een rem zit op de tijd. Of misschien werden mijn oogleden ook wel wat te zwaar. Mense zijn 50e verjaardag werd nog even meegepikt, daar werd door zijn ploegmakkers nog één op gedronken. En toen was het de hoogste tijd om naar huis te gaan. De Middelstumer toren dook in de duisternis vertrouwd op achter de Toornwerder weilanden. Weer een week voorbij. Maar wel een met overwegend mooie herinneringen…..