Daar sta je dan, rotonde Arc de Triomphe waar twaalf avenues of lanen samenkomen. Auto’s zoeken een gaatje om ergens af te kunnen slaan om hun weg te vervolgen. Het is 1 mei geweest, de bloemen rond het graf van de onbekende soldaat staan er nog. De Herdenkingsvlam brandt, het vuur verwaait. Een enorme vlag met de Franse driekleur, stevig vastgebonden met touwen, wappert fier in de wind onder de boog die gedragen wordt door de twee kolossale torens.
Wanneer je de hectiek van het verkeer beneden aanschouwt, wil je het eigenlijk ook wel van bovenaf bekijken. Nou, dat hakt erin, via 284 treden klim je dan naar boven. ‘Mijn’ cardioloog zou haar hoofd hebben geschud als ze dit had geweten. Toegegeven, ik heb halverwege een rustpauze ingelast om op adem te komen. Niet wetende dat er zoveel treden beklommen moesten worden.
Een beloning volgt wanneer je geleund tegen het hek de stad Parijs van bovenaf aanschouwt. Er zijn stadskaarten opgesteld waarop alle vier windstreken staan met daarop belangrijke gebouwen, kerken en natuurlijk de Eiffeltoren aangegeven en zo terug te vinden zijn. Wat een uitzicht, wat een stad! Het besluit is gauw genomen om van de Arc de Triomphe naar de Eiffeltoren te lopen omdat het ogenschijnlijk niet ver weg lijkt.
Schijn bedriegt echter, het is toch nog een klein half uurtje wandelen maar dan zie je onderweg wel architectonische schoonheden. Een lange rij mensen ontneemt je de lust om in de rij aan te sluiten. Vanaf een bankje zie je de lift op en neer gaan tussen enorm veel staal. Een indrukwekkend staaltje bouwerij van de bouwers. Vanaf de Arc de Triomphe was het uitzicht al schitterend maar de behoefte om nu naar boven te gaan is er niet.
Zittend op het bankje zie je mensen in de rij voorbij schuifelen die wel met de lift naar boven gaan, een keuze bedenk ik me. Het woordje keuze doet denken aan een dag eerder. Een wandeling langs de Seine waar ook Rob Kemps en Matthijs van Nieuwkerk tijdens opnames van Chansons liepen en verliefde stelletjes gefilmd werden bij een ondergaande zon.
Het moment van mijn wandeling is in de ochtend waar de liefde nog wakker moet worden. Toch waren er vroege vogels die elkaar beminden op de kade van de Seine. Twee duiven koerden om elkaar heen en ongegeneerd deden ze het. Ik ben jaloers om hun onbevangenheid. Verderop hangt een bordje met opschrift ‘Pont des Arts’ aan de muur om aan te geven dat men over deze voetgangersbrug de Seine richting het Louvre kan wandelen.
Een ‘hotel’, gemaakt van vier dekens, hangt over ijzeren stangen aan de onderkant van deze stalen brug. Waarschijnlijk is deze kamer bezet. Een onderkomen die schril afsteekt bij hotels dichtbij Pont des Arts.
Het kijken naar het aantrekkelijke is in deze wereldstad niet zo moeilijk. Het pompeuze aan diverse gebouwen, luxueuze winkels van de bekende merken uit de reclame, ze zijn er. Een militair in beschermde kleding met een wapen die oplettend wandelt over de 1,91 km Champs-Elysees, het gemak van de metro om de bekendste plekken van Parijs te kunnen bezichtigen. Is deze wereldstad de moeite waard om te bezichtigen? Oordeel of veroordeel!
Nold.