Afgelopen zondag gewoon even mijn trainersdebuut gemaakt in de 2e Landesliga süd, een niveau wat denk ik te vergelijken is met zaterdag derde klasse (C). Dat we op zondag spelen zegt overigens niks, want de wedstrijden worden gespeeld op dan wel vrijdagavond, dan wel op zaterdag of op zondag. De Oostenrijkse voetbalbond (de ÖFB) deelt dat een aantal weken vooraf zo in. Een club kan tot twee weken voor die tijd de tegenstander benaderen met het verzoek of er eventueel op een andere dag gespeeld kan worden.
Het tweede (die Reserve, hier simpelweg afgekort als Resi) speelt een eigen competitie maar tegen dezelfde tegenstanders als het eerste. En altijd voorafgaand aan de wedstrijd van het eerste. Degradeert of promoveert het eerste, dan degradeert of promoveert het tweede mee. Het tweede kan zeker kampioen worden of laatste worden, ze zullen echter niet promoveren of degraderen. Tot zover deze zeer beknopte toelichting over de plaatselijke voetbalvereniging hier, oftewel de SKM, de SportKlub Maishofen!
Aan mijn trainersdebuut ging wel het nodige vooraf. Het begon eigenlijk in de winterstop toen de trainer van het eerste, een teamgenoot van mij in het derde elftal, mij benaderde. De club heeft inderdaad ook nog een derde elftal waar eigenlijk voornamelijk oud eerste elftal spelers in spelen. Met zonder te overdrijven meer dan 1000 jaar voetbalervaring want er zitten 40 spelers in onze appgroep met gemiddeld ongeveer 30 jaar voetbal in de benen.
Ps. een veteranenteam wordt hier, zonder af te doen aan het voetbalgogme wat er nog wel degelijk inzit, een Alte Herren Mannschaft genoemd. We trainen één keer per week, spelen zelden een wedstrijd en hebben een winterstop van minimaal 5 maanden. Misschien klopt de term dan toch wel als ik erover nadenk…. Enfin, bij onze jaarlijkse Alte Herren Skitag heeft de hoofdtrainer mij voor het eerst gevraagd, of eigenlijk benadrukt, dat hij absoluut wel een assistent-trainer kon gebruiken. Misschien moet ik onze jaarlijkse skidag nog even verduidelijken: ja, het is inderdaad een dag in januari dat we met het team gaan skiën.
Maar minstens zo belangrijk te vermelden is dat we die dag ook zo ongeveer 6 skihutten aandoen, meestal in het donker nog een stuk naar beneden moeten skiën en vaak zo’n 15 uur onderweg zijn. In één van die skihutten is mijn contract, uiteraard op een bierviltje, toen ondertekend. Na Pasen, want dan is het skiseizoen in Saalbach Hinterglemm wel gedaan, zou ik aansluiten bij de groep. Vooral als verbindingspersoon, want er speelden een aantal dingen voegde hij er nog aan toe.
Zo gezegd, zo gedaan! Ik meldde mij keurig op de dinsdag na Pasen op het trainingsveld en mij viel eigenlijk na een half uurtje al wel op dat er binnen die groep iets niet helemaal klopte. Er heerste een gespannen, bijna opgefokte sfeer waarbij zowel spelers als trainer elkaar lekker liepen af te zeiken. Nou waren wij als eerste elftal spelers vroeger ook wel kritisch naar de jongere spelers, maar dit ging wel erg ver.
In mijn tweede week viel mij ook op dat zeker op de dinsdagtraining er een groot aantal ‘ziek’ waren, school hadden of ergens op een vage cursus waren. Oftewel een vrij matige trainingsopkomst. Daar kwam bij dat door een herindeling volgend seizoen ‘we’ absoluut bij de eerste zes moeten eindigen, om niet volgend seizoen op een niveau lager te spelen.
Oftewel de bekende clichés als ‘los zand’, ‘geen ruggengraat’ en ‘het elftal heeft kop noch staart’, klonken regelmatig vanaf de pittoreske tribune. Dat het bestuur twee weken later besloot om de trainer eruit te gooien maakte de situatie er niet bepaald makkelijker op. Er werd mij gevraagd of ik het seizoen samen met een gepensioneerde ex-trainer wilde ‘redden’. Onder het motto ‘wie A zegt, moet ook B zeggen’, ben ik die uitdaging maar aangegaan.
Wat ook meespeelde is dat ik veel jongens ken van de wedstrijden die ikzelf heb meegespeeld in het tweede. Ik kon en wilde ze niet in de steek laten. Dat er door het besluit van het bestuur de weken erna een enorme geruchtenstroom (hier ook wel treffend de Gerüchteküche genoemd) op gang kwam, hoort natuurlijk bij een dorp met nog geen 4.000 inwoners. Dat de ontslagen trainer een ‘kind’ van de club is en dus erg veel mensen kent hier hielp ook niet.
De spanningen liepen echter zo hoog op dat er een spoedvergadering met zowel spelersgroep, bestuur als het presidium van de sportclub (voetbal is slechts een tak, net als tennis, atletiek en skiën) nodig was. Ik kan u als aanwezige vertellen dat daar geen blad voor de mond werd genomen en de emoties hoog opliepen.
Tussendoor moest er natuurlijk gewoon gevoetbald worden en zo komen we weer bij het begin van dit hele verhaal. Aangezien de gepensioneerde ex-trainer in januari zijn meivakantie al had geboekt, bleef er maar één kaaskop over die de afgelopen speelronde dan maar als trainer diende te fungeren.
Een uitgebreid verslag zal ik u besparen maar een korte wil ik u niet onthouden: 1-0 achter na prutswerk, nog de 1-1 gemaakt voor de rust. Na een dik uur spelen de 1-2 en na 80 minuten de 1-3 gescoord. In minuut 92 nog de 2-3 geïncasseerd maar een prima uitoverwinning geboekt. In de rust een wissel toegepast en in de 2e helft ook nog twee keer. Missie geslaagd want op het moment van schrijven staan we 5de en kunnen we alleen nog maar klimmen op de ranglijst.
Zo ziet u maar weer dat het voetbalspelletje overal ter wereld van alles in mensen losmaakt, dat is natuurlijk ook meteen het leuke eraan. Of mijn trainerscarrière na deze turbulente start een vervolg krijgt weet ik nog niet. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen, zeggen ze dan retorisch voor de camera.
Deze vuurdoop nemen ze me in ieder geval niet meer af. Tot nu toe stond ik liever binnen de kantlijnen van het speelveld dan erbuiten. Misschien ben ik er nog niet klaar voor om vanaf de zijlijn toe te kijken, maar leuk was het wel er even aan te ruiken.
Was getekend, Adje Interim…