Een mooie uitdrukking eigenlijk, gebroken weken. Je zou het heel negatief op kunnen vatten. Iets in de trant van hele zware weken die je opbreken. Misschien is dat ergens ook wel zo. Want bij gebroken weken denk ik aan vrije Paas-, Koningsdag-, Hemelvaart- en Pinksterdagen. Weken waarin de hoeveelheid te werken dagen net even wat minder zijn dan tijdens normale weken. Maar ook weken waarin je de gezelligheid opzoekt en die net even anders ingevuld worden dan normaal. En wanneer het te gezellig wordt dan kan het je ook weer opbreken. Zo kan ik op deze maandagmorgen voor achten toch wel weer voelen dat ik gezellige en niet alledaagse dagen achter de rug heb.
Dat begon in dit geval op Hemelvaartsdag. Die dag ging ik met de vrouw en met de hond op stap. Zhiva was nog nooit in Dokkum geweest en dat trof want ik ook niet. En daar moest verandering in komen. Wanneer ik aan Dokkum denk dan denk ik direct aan Bonifatius. Dat heb ik wel even moeten googelen. Allereerst hoe je het schrijft en daarna om te bedenken wie hij ook al weer was. Ik weet zeker dat dit op de lagere school wel eens behandeld is tijdens een vaderlandse geschiedenisles maar dat is al weer zo lang geleden.
Gelukkig is daar Google nog en zo kom ik te weten dat Bonifatius een belangrijke kerkhervormer was. Eigenlijk een bisschop, martelaar en heilig verklaarde ineen. De man die dus tijdens een zendingstocht zijn Waterloo vond in Dokkum waar hij rond 754 gedood werd. En in dit alleraardigst stadje werd aan dit historisch feit natuurlijk de nodige aandacht besteed. Zo was daar bijvoorbeeld in een soort van park een Bonifatiuskapel te zien waar we na een korte wandeling nog even doorheen kuierden om wat van de plaatselijke geschiedenis op te snuiven. Ook Zhiva genoot zo te zien met volle teugen zonder iets van de verhalen uit een ver verleden mee te krijgen.
Het weer werkte aan alle kanten mee, ik scoorde onderweg nog even een softijsje en we genoten aan het eind van een heerlijk burgerlijk kopje koffie op het terras alvorens na een uurtje of twee weer terug te tokkelen naar Middelstum. Vrijdag werd voor mij een halve werkdag want de middag was ingeruimd voor een bezoek aan Bataviastad.
Aan die naam ligt vast ook een brok aan vaderlandse geschiedenis ten gronde maar wij waren er vooral om in de Fashion Outlet, met meer dan 150 winkels een uniek winkelpark, nieuwe kleren te scoren. Dat ging mij zelfs beter af dan de vrouw al duurde het wel even dat ik die twee broeken vond die ook door Miranda haar keuring kwamen. Na even later nog twee t-shirts en een korte broek voor de vrouw gekocht te hebben, vonden wij het eerst wel weer welletjes.
De outlet is overigens genoemd naar het schip Batavia die in 17e eeuw de wereldzeeën bevoer en het winkelcentrum is een imitatie van een vestingstad compleet met stadsmuur en drie stadspoorten, gelegen vlakbij Lelystad. Een replica van het schip ligt bij de Bataviawerf afgemeerd. Daar had ik tijdens een eerder bezoek alle oog voor maar nu werd de focus verlegd naar het winkelen dus. Voorlopig ben ik qua kledingscoringsdrift eerst wel weer verzadigd.
En toen was het al weer zaterdag. Zelf hoefden we niet de wei in, dit keer had de tegenstander te weinig spelers, maar het vlaggenschip speelde tegen SIOS in Sauwerd en maakte bij winst een goede kans op de tweede periodetitel. Maar die hoop vervloog helaas snel en die teleurstelling werd tijdens het Doordfest, editie 2023, weggespoeld. De mannen van Toornwerd hadden het wederom goed voor elkaar op Landgoed van Dam en DJ Eling hitste met zijn aaneenschakeling van megahits het feestgedruis nog verder op.
En toen was het al weer zondag dus. Energetisch gezien niet mijn sterkste dag maar veel bijzonders stond er gelukkig niet op het program. Enkel een verjaardagsfeest in Parkstad Veendam en dus werden toch weer de nodige autokilometers weggetrapt. Week drie van de vier gebroken weken in 2023 zit er weer op. Aankomend weekend wacht Pinksteren en ik beraad mij nog hoe die precies in te vullen. Maar dat zijn zorgen voor later. Eerst deze volledige werkweek maar even door te zien komen. De agenda laat zien dat ik mij in elk geval niet hoef te vervelen. Dat moet ook niet want nog altijd is ledigheid des duivels oorkussen. Toch?