Het betaalde voetbal in ons land lijkt steeds verder van ons af te komen staan. We kunnen ons amper vereenzelvigen met de duurbetaalde profvoetballers, maar blijven wel trouw aan onze club. Waar zit hem dat in? Hebben we na het ‘na-Corona’ tijdperk meer behoefte aan gezelligheid/ uitjes? Is het een inhaalslag na een periode van sociale afstand? Maar biedt het betaalde voetbal dan zoveel, dat we daar massaal naar toe gaan, ook in slechte tijden (FC Groningen)? En wat is er gebeurd met de mensen, dat ze zich niet kunnen gedragen op de tribune?
Na de bekerfinale tussen PSV en Ajax op 30 april jongstleden heeft het Nederlandse voetbal een verdere deuk opgelopen. Het gooien van al dan niet lege bekers bier richting het veld was amper verwerkt, of onze goedbetaalde profs lieten een sneu en armetierig stukje amateurtoneel zien.
Dat Dusan Tadic al langer last heeft van niet verwerkte oorlogstrauma’s is algemeen bekend en ook Luuk de Jong (Jank) heeft te veel ballen gekopt om nog langer serieus genomen te worden. Maar ook Kenneth Taylor, Guus Til(t) en Davy Klaassen zouden niet door de ballotagecommissie komen van het Wietwerder Amateur Toneel. Nu mag laatstgenoemde zich nog verstoppen achter de impact van een weggekopte aansteker, maar de rest gaat wel erg makkelijk mee in deze wanstaltige voorstelling.
Goed beschouwd is het leven van een profvoetballer best triest. Je verdient zoveel geld, dat je met goed fatsoen niet weet, wat je ermee aan moet. Je traint een paar uurtjes per dag en voetbalt gemiddeld 1,2 wedstrijd per jaar en de rest van de tijd wordt verdaan met gamen en shoppen. Sociale contacten hebben ze amper en bij wedstrijden en trainingen weet men niet hoe ze hun fans moeten mijden.
En dat voor gemiddeld €300.000,- per jaar! Want dat is het gemiddeld brutosalaris van een eredivisievoetballer exclusief lucratieve sponsorcontracten. In veel opzichten asociaal. En dan te bedenken, dat er een nieuw bod gedaan is voor de voetbalrechten van de eredivisie vanaf 2025 van 1,7 mrd euro voor een periode van 10 jaar. Dat zou de eredivisieclubs per jaar zo’n 200 miljoen extra kunnen opleveren, waarvan natuurlijk een groot deel terecht komt in de graaihanden van de heren profvoetballers (en hun zaakwaarnemers). Geld wat wij met elkaar ook voor een deel moeten ophoesten. Het ESPN abonnement, toegangskaarten en consumpties in het stadion zullen in prijs verhoogd worden.
En dus moet je nog meer betalen om bijvoorbeeld zo’n opgeblazen kikker als Thomas Suslov te zien voetballen. Vetertjes in de mouwen zodat de biceps beter uitkomen en een 2 maten te kleine voetbalbroek zodat een ieder zijn opgepompte bovenbenen kan aanschouwen. En als daar nu nog wat extra uit kwam, dan had je daar nog een gevoel bij. Maar helaas, de inbreng van dit omhooggevallen voetballertje is zwaar onvoldoende en staat zeker niet in verhouding tot zijn salaris.
En hij is natuurlijk niet de enige. Nee, er zijn nog veel meer engnekken te “bewonderen”. U kunt ze herkennen aan hun top gestileerde kapsels, tattoos op de lichaamsdelen die veelal niet bedekt worden door het traditionele voetbaltenue en kousen (al dan niet afgeknipt omdat de ‘voet’ niet lekker in de schoen zit) opgekruld tot halverwege het onderbeen om 2 stukjes karton als scheenbeschermer te kunnen herbergen.
Maar meest onderscheidend zijn de bijna-dood ervaringen van de heren voetballers, als ze in duel komen. Schreeuwend van pijn en als een aftikkende judoka houdt iedereen op de tribune zijn adem in. De spanning en pijn is voor iedereen te voelen. Als in trance kijken de supporters toe. Men heeft zelfs geen tijd om een slok bier te nemen, laat staan een beker op het veld te gooien. Gelukkig doet de wonderspons nog altijd zijn werk en 2 minuten later huppelt men vrolijk verder. Lothar Matthäus zou zich er zelfs voor schamen. Man man, wat bezielt je.
Dit alles lezende kun je je niet voorstellen, dat iedere week de stadions in het Nederlands Betaald Voetbal goed tot zeer goed gevuld zijn. Wat beweegt mensen toch om deze zielige mannen iedere 2 weken maar weer te supporten? Want zo gezellig is het niet in de Nederlandse stadions. Er worden elkaar de meeste enge ziektes toegewenst, racisme raakt niet uitgebannen, iedere scheidsrechter zijn moeder heeft hetzelfde beroep en het lijkt erop dat we in het hele stadion netten nodig zijn om alle overbodige rotzooi maar te kunnen weren.
Nee, hoe anders was het deze week met wat bezoekjes aan sportwedstrijden in Denemarken. Om te beginnen een handbalwedstrijd in Viborg tussen de plaatselijke grootheid en het “Nederlandse” Odense (met o.a. Lois Abbingh, Dione Housheer en Bo van Wetering). Hier kregen we, naast een wedstrijd op wereldniveau, een mooi voorbeeld te zien hoe je als topsporters met elkaar dient om te gaan. Wederzijds respect en geen simulatie van overtredingen of botsingen.
Ik weet zeker, dat menig handbalster meer kneuzingen op haar lichaam had na afloop van de wedstrijd, dan Davy Klaassen na de bekerfinale. En 2 dagen later zat ik bij de ½ finale van de Deense voetbalbeker in Aalborg (AaB vs Silkeborg IF). Een voetbalwedstrijd in Denemarken heeft een supergezellige sfeer mede door de diversiteit van de supporters. Oudere mannen (50 tot 75), jonge meiden (groepen), gezinnen en natuurlijk de jongemannen van 15 tot 25 jaar nemen bezit van de tribuneplekken en zorgen gezamenlijk voor een soort aandoenlijke knusheid.
Al ver voor de wedstrijd zijn er fancourts ingericht, waar je kunt eten en drinken en voor kinderen zijn er allerlei spellen beschikbaar om te ontspannen. De plastic bekers bier zijn niet aan te slepen en ook tijdens de wedstrijd blijft de Deen heen en weer lopen om zijn/ haar inwendige mens aan te vullen. Enorme hoeveelheden worsten (pølser) op grote bakplaten vinden gretig aftrek en ondertussen spelen de voetballers hun wedstrijd, fanatiek aangemoedigd door beide harde kernen. Hier geen haatdragende teksten of anderzijds, maar gezang ondersteund door ferm tromgeroffel. Het lijkt wel of de heren voetballers hier ook een stuk beter bij gedijen, want we zien geen acteurs, zoals we inmiddels op de Nederlandse velden normaal zijn gaan vinden.
Hoe krijgen we dit in Nederland weer voor elkaar? Of is dit een tijdelijke storm en waait die snel weer over? Vooralsnog lijkt het er niet op. In de jaren ’70 en ’80 begon het hooliganisme zijn kop op te steken in Nederland overwaaiend uit Engeland. Inmiddels hebben de Britten het in eigen land redelijk onder controle, maar zo snel ze het vaste land betreden zijn het ook weer losgeslagen beesten. Ik vrees, dat we het niet gaan uitbannen en blijvend een beroep moeten doen op het aanspreken van gedrag. Hopelijk gaat er iemand luisteren en wordt het weer écht leuk in een Nederlands stadion om een voetbalwedstrijd te bezoeken.