‘Er waren altijd wel een paar lege ovens open die niet meer heet maar nog wel lekker warm waren. Geen plek om in te trainen uiteraard maar ‘s weekends, vooral in de winter, wel een plek waar verliefde stelletjes elkaar heerlijk konden knuffelen enzovoorts.. De jongelui maakten beneden in die ovens soms ook wel vreemde geluiden. Dan opende Job zijn vader zo’n vulpotje en riep dan: “mout ik dokter nog hoaln?”’ Prachtige herinneringen van Klaas Pieter van Dijken aan Job Kolstein!
Herinneringen aan Job Kolstein