Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Wiebe van Goinga is mijn volledige naam. Ik ben op 18 oktober 1960 in Groningen geboren en enig kind. Ook bij mijn vader, opa en overgrootvader stroomde het horecabloed door de aderen. Mijn grootvader en opa waren ooit caféhouder, mijn vader werkte als kelner en oberkelner o.a. bij hotel Baulig en restaurant Fischer in Groningen, bij hotel het Lansink in Hengelo, hotel de Malle Jan in Vierhouten en restaurant Kuiper in Heerenveen.
Hij was een ambitieuze man die graag hogerop wilde in zijn werk en dat betekende dat ik in mijn jonge jaren vaak verhuisd ben. Niet altijd even leuk want soms was je net ergens gewend qua omgeving, school en vriendjes en dan moest je weer verkassen.
Zo woonde ik, in vogelvlucht, in Groningen, Heerenveen, Hengelo, Heerenveen, Wehe-den Hoorn en Slochteren. Op zich heb ik in twee etappes best wel redelijk lang in Heerenveen gewoond. Een fijne plek om op te groeien en ik voetbalde er bij de amateurs van vv Heerenveen en judode bij de sportschool van Jan Ebert.
In Slochteren werd mijn vader bedrijfsleider op Gasterije de Boerderij bij de Fraeylemaborg en later kocht hij de exploitatie over. Maar door een faillissement in de crisisjaren tachtig, kwamen we in Onderdendam terecht waar hij het dorpshuis runde. Daarbij werd hij docent gastheerschap bij de stichting vakonderwijs horeca.
In die tijd zat ik op kamers in Wageningen en later in militaire dienst in Haarlem en daarna in Zuidlaren waar ik de koksopleiding gedaan heb en als korporaal kok in de officiersmess heb gewerkt. Veel was ik dus niet in Onderdendam te vinden maar in de weekenden wel. Later heb ik eigen horecazaken in Leeuwarden en het Twentse Vasse gehad en daar dus ook gewoond.
Maar ook Heerenveen en Groningen kwamen weer op mijn pad. Achteraf kun je stellen dat die twee a drie jaar in Wehe-den Hoorn mijn liefde voor het Hogeland heeft aangewakkerd. Ik kwam destijds ook wel als puber in Winsum wanneer de befaamde ‘Baistemaart’ plaatsvond. In 2003 konden we in Winsum een huis kopen aan de Jan Jordenshof. Daar wonen we nu nog steeds met veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben mijn werkzame leven begonnen als chef bedrijfsrestaurants bij PTT Telecom in Groningen en daar leerde ik Gerlinda Boelhouwers kennen. Ze is opgegroeid in Enschede maar een tweejarige kookopleiding aan de Culinaire Vakschool bracht haar naar Groningen.
En bij de PTT, is de liefde tussen ons opgebloeid. We zijn in 1992 getrouwd. Onze zoon Youri is in 1997 geboren. Hij studeert Leisure & Events in Leeuwarden en is bijna klaar met zijn studie. Een reden om onlangs zijn studentenkamer in Leeuwaren in te ruilen voor eentje in Groningen.
Wat is uw voormalig beroep?
Door het vele verhuizen met mijn ouders volgden ook verschillende HAVO-scholen en dat kwam de motivatie en prestatie niet ten goede. Toen ik eindelijk na 5 jaar overging naar klas 4 was daar ook de mogelijkheid om te switchen naar het MBO. Het horecabloed bleek ook in mij te zitten en omdat je destijds in Groningen nog geen middelbare hotelschool had en in Wageningen wel, ging ik daar op 17-jarige leeftijd op kamers wonen.
Dat was wel een hele overgang inderdaad maar ook heel leerzaam. Gelukkig waren er meer jongens die ik wel kende die de opleiding gingen volgen en het feit dat we de tentamens en examens op hetzelfde tijdstip moesten maken, zorgde er voor dat we gelijktijdig moesten studeren en dat kwam de hoogte van de cijfers ten goede.
Ik wist op mijn eenentwintigste mijn diploma te behalen en moest dus eerst in militaire dienst. KPN in Groningen, destijds PTT Telecom geheten, werd vervolgens mijn eerste werkgever. Het was een hele leerzame tijd waar ik leerde plannen en organiseren, inkopen verrichtte, de administratie deed en leiding mocht geven aan vier bedrijfsrestaurants op verschillende locaties. Ik deed er dus een schat aan werkervaring op, ook wat betreft het voeren van werkoverleg en functionering-/beoordelingsgesprekken.
Na zeven jaar volgde een cateringmanagementfunctie bij Diderich Party Catering in Groningen die onder andere de catering bij Delfsail verzorgde. Na een kleine tien jaar werkervaring opgedaan te hebben bij verschillende bedrijven, maakte ik de switch naar zelfstandigheid. Gerlinda en ik werden eigenaar van eterij tapperij ‘Eindeloos’ in Leeuwarden. De zaak draaide goed maar we maakten lange dagen en ergens wilde ik niet hetzelfde leven leiden als mijn vader die vaak opgeslokt werd door het werk wat ten koste ging van het gezinsleven.
Nadat Youri werd geboren, besloten we de zaak na zeven jaar te verkopen en wilde ik op zoek gaan naar een baan. Het liep echter anders. Een vertegenwoordiger van de Gulpener Bierbrouwerij tipte mij dat ze in het Twentse Vasse nog een nieuwe eigenaar voor het dorpscafé zochten. Gerlinda is in die contreien opgegroeid en een terugkeer trok haar wel aan. Ook ik vond het een alleraardigst plekje.
We besloten de overstap te maken waarbij het idee was dat ik de zaak grotendeels in mijn eentje met een klein beetje hulp kon runnen en Gerlinda meer tijd aan Youri kon besteden. Opnieuw was er sprake van een hartstikke drukke tijd waarbij het cafébezoek en de dorpsfeestjes in de weekenden tot diep in de nacht doorgingen en de spelers van de plaatselijke voetbalclub zondagmorgen op tijd al weer binnenkwamen om zich in het café te verzamelen voor hun uitwedstrijden.
Na drie jaar werd het toch wat te gortig qua drukte en nachtwerk en ik wilde graag terug naar Groningen. Dankzij mijn vroegere collega bij Diderich Party Catering, Wynetta Themmen, werd ik aangenomen bij de Piloersemaborg in Den Ham. Daar was Wynetta exploitant en zij was op zoek naar een manager horeca. Na drie jaar droeg Wynetta de zaak over aan Dick Soek. Ik maakte wederom een switch en werd commercieel adviseur horeca bij de Gulpener Bierbrouwerij.
Een leuke baan die mij door heel Noord-Nederland bracht en vaak zelfs verder. Door een reorganisatie kwam hier in 2013 een einde aan. De charme van het vak was er toen door de sterk gestegen bierprijzen ook wel een beetje af want die prijsstijgingen en keiharde concurrentie van mulinationals waren uiteraard voer voor discussies en ontevredenheid.
Na nog een korte tussenstop op het Groningen Airport Eelde als interim horeca manager, werden Gerlinda en ik vervolgens de nieuwe exploitanten van Het Spijslokaal in Warffum. Het Spijslokaal zit bij het Openluchtmuseum Het Hoogeland in en wij runden het restaurant met zijn tweetjes, bij drukte gesteund door een drietal parttime oproepkrachten.
Daar was op zich niets mis mee. Maar wonend in Winsum liep ik vaak door het mooie centrum en ontwikkelde daarbij een langgekoesterde wens om Herberg De Gouden Karper over te nemen, mocht zich die kans voordoen. En dat gebeurde eind 2019 met als gevolg dat wij de deuren in januari 2020 openden. En toen kwam dus corona.
De zomers waren echter juist door corona kneiterdruk en Winsum werd in dat jaar ook nog eens uitverkozen tot mooiste dorp van Nederland en dat leverde, buiten de coronasluitingen, hele drukke tijden op. De noodgedwongen sluiting bood ons daarnaast de kans om de bovenzaal en de keuken grondig aan te pakken.
En zo breng ik wekelijks zo’n vijftig a zestig uur in de zaak door. Ik kan zo bijspringen in de keuken maar ook in de zaak zelf of op het terras als dat nodig is. Als het personeel de drukte weer onder controle heeft dan is daar nog de administratie, het onderhoud en de inkoop. Mijn vrouw begint vaak om 10.00 uur in de keuken om de lunches te draaien en het diner voor te bereiden. Samen hebben we het op deze manier prima naar de zin. Ik geniet van het gastcontact en probeer een gemoedelijke gastvrije sfeer te creëren waarbij iedereen, dus ook de overigens steeds moeilijker te vinden medewerkers, zich prettig voelt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb uitstekende medewerkers in dienst en onlangs net een nieuwe chefkok weten aan te trekken. We hebben geen financiële zorgen en ik voel me nog goed gezond. Gerlinda is vijf jaar jonger dan ik, dat is ook iets om rekening mee te houden. Toen ik nog bij KPN werkte, waren er wel recepties voor medewerkers die dankzij de vut regeling al op hun 55e afzwaaiden. Daar is nu geen sprake meer van natuurlijk.
Ik moest sowieso tot mijn 67e doorwerken en vind dat geen probleem. Mede door personeelsgebrek zijn we naast de maandag ook de zondag gesloten en die zondag is een dag geworden die we beide gebruiken om helemaal bij te tanken. Lekker relaxen en een filmpje of serie kijken is dan een aangename bezigheid.
Ik moet bekennen dat ik momenteel verder weinig hobby’s heb. Vroeger voetbalde ik zelf bij SV Onderdendam, L.A.C. Frisia en vv Hunsingo en later ging ik elke zaterdag bij Youri kijken die op zich best wel op een leuk niveau voetbalde bij de jeugd van vv Winsum. Maar daar kwam door een blessure aan zijn heupgewricht een einde aan. Ik zou nu ook geen tijd meer hebben om te kijken trouwens. Vroeger zat ik in de kantine- en in de jubileumcommissie van Hunsingo / vv Winsum.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van Youri en onze huwelijksdag mogen bij deze vraag niet ontbreken. Ik heb bijna mijn hele werkzame leven met Gerlinda samengewerkt en dat is toch uniek. Natuurlijk is er wel eens sprake geweest van een fikse ruzie maar we lossen het altijd weer op. Eigenaar worden van Eindeloos in Leeuwarden en nu De Gouden Karper in Winsum beschouw ik als mijn werkhoogtepunten.
En de dieptepunten?
Het faillissement van mijn vader in de crisistijd van begin jaren tachtig trok destijds een zware wissel op ons als gezin. Dat doet iets met je natuurlijk wanneer je na zoveel jaren hard werken de stekker uit je zaak moet trekken. Gelukkig is hij er later financieel weer bovenop gekomen. Ik heb er ontzettend veel van geleerd. Qua zakendoen en het omgaan met de financiën ben ik immer voorzichtig en ik neem vrijwel nooit overhaaste beslissingen.
Zeer onlangs, op 1e paasdag, is mijn moeder overleden. Ondanks haar hoge leeftijd en het feit dat ze ernstig ziek was, is dat natuurlijk een zeer trieste gebeurtenis. Mijn vader is in 2019 overleden en ondanks dat ze beiden een zeer respectabele leeftijd hebben bereikt, blijft het toch een groot gemis.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In de horeca maak je zoveel mee. Zo werden we in Leeuwarden helemaal gek gemaakt door de mensen om ons heen toen in 1985 voor het eerst in lange tijd de Elfstedentocht weer georganiseerd werd. We hadden van alles in grote hoeveelheden ingeslagen en maakten ons op voor een topverkoopdag, de nieuwe BMW was bij wijze van spreken al besteld.
Maar dat viel gigantisch tegen. We zaten iets te ver van het centrum en er heeft zich welgeteld één deelnemer/schaatsers gemeld. Gelukkig kon ik hier ’s avonds met wat stamgasten wel de lol van inzien en veel van de voorraad kon terug naar de leverancier. Wel hebben we nog wekenlang karbonades gegeten en Sonnema’s gedronken.
En momenteel ben ik druk bezig met het opknappen van het gebouw dat achter De Gouden Karper aan het water ligt. Het gaat om voormalig jeugdsoos de Pluu. Ik weet nog niet helemaal wat ik hiermee wil, maar toen de kans zich voordeed om het pand erbij te huren, heb ik toegehapt. Het gerucht dat de zaak tot een coffeeshop zou worden omgetoverd met als naam The Blowfish heeft de gemoederen in Winsum aardig beziggehouden maar dat was dus een regelrechte 1 april grap. Wat geen grap is, is dat de opening van ‘Leutje Karper bie de Boog’ binnenkort plaats zal gaan vinden…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ooit zijn we met een bevriend stel drie weken naar Amerika geweest om inspiratie op te doen voor een mogelijk extra zaak in Leeuwarden, een Tex Mex afhaalzaak a la Taco Bell. Voorbeelden daarvan waren destijds alleen in Amerika te vinden. Dat tweede restaurant is er nooit van gekomen maar ik zou nog wel een keer weer terug willen naar dat land. Of naar Nieuw-Zeeland waar een neef van mij woont.
Reizen is sowieso een van mijn hobby’s en ik ga op zijn tijd naar Zuid-Europa om daarhoreca-inspiratie op te doen. Helaas geldt ook nu dat we er nauwelijks aan toe komen. Verder zou ik in de toekomst wel willen gaan wandelen/reizen door Europa en alle Europese hoofdsteden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
We hebben Eindeloos in Leeuwarden nog in de guldentijd verkocht. Daarna zijn de prijzen natuurlijk gigantisch hard gestegen. Achteraf hadden we misschien wel een huisje in Leeuwarden erbij moeten kopen om wat meer afstand van de zaak te kunnen houden en Youri met wat meer rust en regelmaat te kunnen laten opgroeien en dan toch de zaak door te zetten. We hadden toen een hele goede kok, Warner de Jong, dat had dus gekund. Maar dan hadden we nu misschien niet De Gouden Karper gehad. Dus wat is spijt hebben? Het leven loopt zoals het loopt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een acht. Natuurlijk hebben we wel tegenslagen gehad. We schelden wel eens op onze regering maar hebben het nu in elk geval zeker niet slecht. Daar moeten we echter wel hard voor werken. Niets mis mee. Door af en toe een weekje vrij te plannen, proberen we ook die dingen te doen die we graag willen doen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik probeer de dingen altijd positief te benaderen, veel zaken te relativeren en overal een beetje de lol van in te zien. Uiteindelijk komt alles wel weer op zijn pootjes terecht. Het helpt hierbij wel dat ik werk heb dat mij ligt en erg leuk vind.
Dat probeer ik jongere mensen wel mee te geven. Om erachter te komen waar hun hart ligt, zichzelf een doel te stellen en die dingen te gaan doen die ze gelukkig maken. Daarbij moet je je soms wat minder laten leiden door geld, status en je omgeving.
En mocht je nog nooit bij ons zijn binnengestapt of is het (te) lang geleden? U bent natuurlijk van harte welkom! Prima om het linkje naar onze website nog even te vermelden: www.goudenkarper.nl. Een prachtig pand en ‘misschien wel de oudste nog authentieke herberg van Nederland…..’