Klaas Pieter (KP) van Dijken, ambtenaar en afdelingshoofd bij de voormalige gemeente Bedum

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Klaas Pieter van Dijken. Veel mensen in Bedum spreken mij vaak aan met KP. Ik ben op 17 mei 1940 geboren in Middelstum. En dat was toeval want mijn ouders waren een jaar eerder naar Delfzijl verhuisd om daar een eigen elektriciteitszaak te beginnen. Maar dat was van zeer korte duur want de oorlog brak immers uit. Mijn vader werd gemobiliseerd. Toen zat mijn moeder alleen in Delfzijl in verwachting van mij.

Mijn opa in Middelstum maakte zich daar zorgen over en heeft toen geregeld dat zijn buurman, kroegbaas van ‘De Valk’ en één van de weinige inwoners van Middelstum die een auto had, haar heeft opgehaald. Zij kon intrekken bij mijn oom en tante, de zus van mijn moeder, aan de Heerestraat.  Daar  ben ik vervolgens geboren als oudste van drie kinderen. Mijn zus Matty is van 1944 en mijn broer Willy van 1947.

Mijn vader was onbereikbaar en lag aan het  front in Brabant en wist van de hele gang van zaken thuis niets. Een spannende tijd want men wist ook niet of hij nog wel in leven was. Aan die onzekerheid heb ik mijn tweede voornaam Pieter, de naam van mijn vader, te danken. Tien dagen na mijn geboorte kwam mijn vader gelukkig gezond en wel weer thuis.

Ik heb vervolgens twee jaar in Zandeweer gewoond en daarna tot mijn 24^e ongeveer aan het Streekje 1 in Middelstum waar mijn ouders na Zandeweer heen verhuisden. Vervolgens ben ik na ons trouwen naar Bedum verhuisd. Eerst woonden we ruim twee jaar in een huurwoning aan de Prof Ridderbosstraat en we zijn vervolgens eind 1966 verkast naar ons eigen gekochte huis aan de Schultingastraat. Daar wonen we nu nog steeds met veel plezier. Bedum is een prima plek om te wonen maar Middelstum zit nog altijd diep in mijn hart opgesloten en dat blijft ook zo. Mijn jeugdherinneringen liggen daar en die verdwijnen nooit.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben in 1964 getrouwd met de oorspronkelijk in Bedum geboren en getogen Giny Kruizinga. Haar ouders hadden vroeger een viszaak op de plek waar nu de pizzeria zit. De eerste keer dat ik haar zag was tijdens de Pinksterfeesten in Delfzijl waar ik met een koppeltje vrienden op de fiets heen was gegaan. Wij lagen in het dijkgras en één van mijn vrienden attendeerde mij op haar en wist mij ook haar naam te vertellen.

Het toeval wilde dat ik haar de week erop op de dansvloer bij Van Steenwijk in Usquert weer tegen het lijf liep. We hebben elkaar daarna nooit meer losgelaten. Deze eerste ontmoeting heeft in 1959 plaatsgevonden. Vijf jaar later zijn we getrouwd.

In 1965 werd Peter geboren, hij woont ook in Bedum. Twee jaar later volgde Margriet, zij is in Sneek neergestreken. En Chris woont in Toornwerd, ‘op Doord’, en kwam in 1974 op de wereld. Peter heeft twee zoons en Margriet drie dochters. Wij zijn dus de opa en oma van vijf geweldige kleinkinderen. In 1999 is de eerste geboren en de jaren erna kwam er jaarlijks een nieuw kleinkind bij.

Wat is uw voormalig beroep?

Mijn schooltijd is in Middelstum begonnen op de kleuterschool in de Kerkstraat. Daarna ben ik naar de openbare lagere school aan de G.A.-straat gegaan. Juffrouw Rowaan en meester Knoppien waren onder andere mijn leerkrachten en meester Glas was het schoolhoofd. Ondanks het feit dat hij  kerkvoogd van de Hervormde Kerk was, ontpopte hij zich als voorstander van het openbaar onderwijs. In Middelstum was een christelijke ULO maar hij adviseerde de ouders om hun kinderen naar de openbare ULO in Uithuizen of Loppersum te sturen. Ik ben naar Uithuizen gegaan. Uithuizen was destijds toch een beetje het centrum van het Hogeland, zeker in de weekenden.

Ik haalde er mijn diploma in een tijd dat er bij kantoren en bedrijven een bestedingbeperking gold. Men nam dus maar weinig mensen aan en je kwam moeilijk aan de bak. Gelukkig hadden mijn ouders destijds een kennis die op de secretarie werkte van het gemeentehuis in Winsum. Hoewel ze daar geen baan voor mij hadden, werd er toch tegen mij gezegd dat ik mij wel kon melden.

Ik ging er als stagiair aan de slag en verrichtte er loketwerkzaamheden en kleine boodschapjes voor de ambtenaren die er werkten. En heel veel typewerk. Volgens mij verdiende ik destijds bruto 25 gulden in de week, netto omgerekend zo’n 50 cent per uur. Ik heb hier van 1957 tot 1961 gewerkt en tussentijds ben ik ook nog in militaire dienst geweest.

Ik kwam op in Ossendrecht en ging daarna naar het opleidingscentrum Militaire Administratie in Middelburg. Dat was een heel eind van huis. Ik reisde zo’n zes a zeven uur in een boemeltrein met houten banken. Ik heb de opleiding dan ook niet volledig afgemaakt. Na Middelburg heb ik mijn parate tijd nog een jaar lang in Assen doorgebracht en ik vervulde daar een administratieve functie.

In maart 1961 solliciteerde ik vervolgens naar de functie klerk ter secretarie op de afdeling burgerzaken in Bedum. Ik werd aangenomen en belast met bevolkingsadministratie, paspoorten, rijbewijzen, militaire zaken en dergelijke. Toen er op de afdeling financiën een plaatsje vrijkwam, heb ik hier succesvol op gesolliciteerd. Een paar jaar later vertrok de chef van de afdeling en het College van Burgemeester en Wethouders zag in mij, ondanks mijn nog jonge leeftijd, een geschikte opvolger. En zo werd ik ongeveer op mijn 25^e hoofd financiën.

Toen was het zo dat er aan de meeste werkplekken minder hoge eisen gesteld werden als nu. Door nieuwe voorschriften en inzichten en vooral ook door de mogelijkheden van mechanisering en later automatisering zijn de eisen in de loop der jaren behoorlijk opgeschroefd. Eerst gaf ik leiding aan één persoon maar later kreeg ik door samenvoeging van afdelingen meer medewerkers onder mij.

Om de toegenomen werkzaamheden en informatiestromen bij te houden heb ik meerdere cursussen gevolgd en ook veel aan zelfstudie gedaan. Ik heb mijn werk altijd met hart en ziel en met heel veel plezier vervuld en was betrokken bij alles wat er binnen de organisatie gebeurde. Maar dat was ook niet zo vreemd want overal hing een prijskaartje aan natuurlijk. 

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

In die tijd was het nog zo dat je er na veertig dienstjaren uit kon. En zo ging ik in 1998 op 58-jarige leeftijd met vervroegd pensioen. Van verveling was geen sprake met een eigen huis en tuin en ook die van de kinderen. Daarbij ben ik altijd maatschappelijk actief geweest. Zo was ik van 1964 tot 1974 10 jaar bestuurslid bij het Rode Kruis en net zo lang secretaris/penningmeester van Stichting Muziekschool Bedum. Daarna werd ik vijftien jaar lang penningmeester van Bouwvereniging Bedum, dat heet nu Wierden en Borgen.

In 1990 werd ik bestuurslid bij de begrafenisvereniging Bedum. Dit duurde tot 2008. Van 1998 tot 2010 heb ik als Buitengewoon Ambtenaar van de Burgerlijke Stand, ook wel BABS genoemd, meerdere huwelijken voltrokken. Het eerste huwelijk in die hoedanigheid was die van mijn eigen zoon Peter. En de laatste twintig jaar, van 2003 tot 2023, was ik penningmeester van het overdekte zwembad De Beemden. Bij mijn werkafscheid in 1998 ben ik tot ereburger van Bedum benoemd en in 2009 koninklijk onderscheiden door de benoeming tot lid in de orde van Oranje-Nassau.

Ik ben ook heel lang actief geweest in de voetballerij. Dat begon op 12-jarige leeftijd in de A-junioren van VV Middelstum en eindigde in het jaar 2000 op zestigjarige leeftijd bij de veteranen van CVVB. Ik heb daar tien jaar in het eerste team gespeeld en daarna nog 25 jaar in veteranenverband. Een prachtige tijd. In die laatste 25 jaar draaide het niet alleen om voetbal. We gingen samen biljarten, zwemmen en schaatsen. De laatste Noorderrondrit in januari 1997 was daarbij zeker een hoogtepunt.

Ook de jaarlijkse seizoenafsluiting met een gezellige avond en niet te vergeten de wekelijkse derde helft leverden prachtige momenten op. Nog steeds ga ik elke zaterdagmiddag naar het voetbalveld waar ik graag aanschuif tijdens de derde helft. We gingen destijds regelmatig op reis naar Polen naar onze voetbalmakkers aldaar want de gemeente Bedum onderhield nauwe banden met een partnergemeente in Polen.

Na mijn pensionering zijn Giny en ik meer gaan reizen. We maakten verre reizen en hebben hierbij praktisch alle continenten aangedaan. Die reislust is de laatste jaren een beetje overgewaaid. De familie heeft een huisje op Vlieland. Daar gaan we nog wel eens naar toe. We mogen graag thuis zijn en genieten volop van de vrijheid en van elkaar. We wandelen graag en met warm en mooi weer fietsen we veel hier in de omgeving.

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Ik ervaar elke dag als een hoogtepunt. Pluk de dag is ons levensmotto. We hebben elkaar nog en zijn redelijk gezond en fit. Wat wil je eigenlijk nog meer?

En de dieptepunten?

Het verlies en gemis van je dierbaren. Ik weet dat het leven eindig is maar dan denk ik bijvoorbeeld aan mijn ouders en vroegere vrienden. 

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

We voetbalden vroeger op een veld achteraan op Colpende. Een groot deel van het jaar liepen daar doordeweeks schapen en soms zelfs koeien om het gras kort te houden. Alvorens we konden voetballen moesten we eerst met grote scheppen het stront van het veld verwijderen. Later werd het gras door de leden kort gehouden met een grasmaaier die een maaibreedte van 30 centimeter had.

Mijn laatste wedstrijd voor Middelstum op datzelfde veld was aan het eind van het seizoen 1963-1964. We eindigden toen bovenaan met een gelijk aantal punten als CVVB uit Bedum. Zij hadden echter nog een protest lopen over een uitslag en die wonnen ze waardoor ze eigenlijk achter de groene tafel van de KNVB met één punt verschil kampioen zijn geworden.

Dat was voor sportminnend Middelstum zuur natuurlijk. Het werd nog zuurder toen bekend werd dat ik in diezelfde periode naar Bedum ging te wonen en nog erger omdat ik daar ging voetballen. Dat heb ik nog vaak moeten aanhoren.

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

Ik denk er wel eens over na om een boekje te schrijven over mijn levensgeschiedenis van de afgelopen 83 jaar. Verder gewoon lekker zo doorgaan zoals het leven nu loopt als het ons gegund wordt, zonder al te veel poespas.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Ik heb nergens spijt van en ben een tevreden man.

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Dat moet absoluut meer dan een acht zijn. Ik durf rustig een negen te zeggen en misschien wel een tien!

Wilt u verder nog iets kwijt?

Zoals reeds gezegd ‘Pluk de dag’, of ‘seize the day’ zoals de Engelsen het zo mooi zeggen.