Jetta, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik woon ‘op Schouwen’, een prachtig plekje op het platteland dat officieel bij Warfhuizen hoort maar dichter bij Schouwerzijl ligt. Ik werk als presentator en treed op als troubadour met een passie voor de Groninger taal. Ik ben al 12,5 getrouwd met René, die ik in het westen heb leren kennen, maar die graag met mij naar Groningen wilde.
Mijn studententijd heb ik heel lang uitgemolken. Ik heb Mode & Kleding gedaan in Leiden, ben afgestudeerd aan de Rietveld Academie in Amsterdam en heb daarna mijn propedeuse Filosofie gehaald.
Je hebt in je jongere jaren de nodige omzwervingen door heel Nederland gemaakt toch?
Mijn vader was ambtenaar die graag hogerop wilde en dat lukte in het westen destijds beter dan hier. Ik ben in mijn lagere schooltijd vaak verhuisd. Zo heb ik in het Noord-Hollandse Andijk gewoond en in Capelle aan den IJssel in Zuid-Holland.
Daarna verhuisden we naar Winsum, want mijn moeder voelde zich veel beter thuis in het Noorden. Maar na mijn middelbare schooltijd in Warffum ben ik toch weer naar het westen vertrokken. In 2006 heb ik me, samen met René, definitief gesetteld in het Noorden.
Eerst was daar het projectmanagement?
Ik heb tien jaar lang als interim adviseur gewerkt voor BMC. Mijn expertise was het verbeteren van de publieke dienstverlening bij gemeenten. Denk hierbij aan callcenters en persoonlijke dienstverlening aan het loket. Dat werken op projectbasis beviel mij heel goed. In korte tijd resultaat boeken en dan weer door naar de volgende klus. Daar gedijde ik, als ADHD-er, prima op. Het praten voor groepen mensen vond ik het leukst om te doen, dus daar ben ik in verder gegaan.
Het presenteren kwam via RTV Noord op je pad?
Dankzij het project ‘Eem Kieken’, een serie korte filmpjes hier in de omgeving opgenomen, kwam RTV Noord op mijn pad. Daar heb ik drie jaar lang als radioverslaggever gewerkt. Ik reed dan als een soort van vrouwelijke Wiebe Klijnstra de provincie door om radio-items te maken. De interviews deed ik bij voorkeur in het Gronings. Het was heel leuk om te doen.
Vier jaar geleden was het de hoogste tijd om voor jezelf te beginnen?
De aanleiding om daadwerkelijk de stoute ondernemersschoenen aan te trekken, kwam toen een oud-collega mij vroeg om een congres op de Internationale Vrouwendag aan elkaar te praten. Dat leek mij wel wat. Ik had mij tot in de puntjes voorbereid om het programma met hoogleraren en hotemetoten in goede banen te leiden en kreeg hiervoor de nodige complimenten.
Toen ik met een bos bloemen stralend naar buiten liep, merkte een toevallige passant dat op, zei ‘You shine!’ en maakte een foto. Toen dacht ik ineens ‘dit ga ik doen!’ En natuurlijk ga je in het begin ‘op je bek’ maar daar leer je van. Inmiddels gaat het me redelijk goed af.
Met een keur aan verschillende opdrachten tot gevolg?
Ik ben op vele fronten actief. Bijeenkomsten, vergaderingen, webinars en talkshows… Dat laatste vind ik het mooist om te doen. Aan tafel met een viertal gasten en dan allerlei gespreksonderwerpen bij langs. Maar ook de debatavond die ik op uitnodiging van de ondernemersvereniging Winsum mocht presenteren, aan de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen vorig jaar, was gaaf. Allemaal verschillende dingen en opdrachten en allemaal even leuk.
En dan is daar de vormgeving nog?
De komende weken werk ik aan een grote klus voor de gemeente Groningen. Ik ontwerp een magazine over internationale projecten en samenwerkingsverbanden. Dergelijke opdrachten komen af en toe op mijn pad en dat vind ik ook heel leuk om te doen. Daarnaast schrijf ik ook al drie jaar voor BLAD en ben ik als Razende Reporter actief in Delfzijl. Als kind was ik altijd al creatief bezig met boekjes maken. Daarvoor knipte en plakte ik er lustig op los. Dat doe ik nog steeds graag.
En zingen met De Poedies doe je ook nog steeds?
Deze act van drie dollende en zingende dames is tijdens de lockdown ter ziele gegaan. Dat vond ik in het begin wel jammer maar ik heb inmiddels een hele mooie doorstart gemaakt. Als troubadour zing ik naast liedjes van Ede Staal en andere artiesten, ook eigen nummers en ‘omtoalers’. Zo werd Jolien van Dolly Parton bijvoorbeeld Rolien. Ik vind het heerlijk om in het Gronings te zingen.
Laatst heb ik met schrijfster Ingeborg Nienhuis nog een Grunneger middag in het Visserijmuseum in Zoutkamp verzorgd. Ingeborg las voor uit eigen werk en ik zong Grunneger laidjes. Daar kregen we hele goede reacties op. Het klopt dat ik een nummer over Delfzijl heb geschreven, ‘Deur weer in wind mien stad’. De Magellan Singers doen ook mee en er is een prachtige clip bij gemaakt op het nieuwe strand in Delfzijl.
Kortom, ergens ben je een soort van ‘podiumbeest’?
Dat zingen zat er al vroeg in hoor. Toen ik nog op de kleuterschool zat, stond ik vaak op de hoek van de straat met een closetrol in de hand liedjes te zingen als ‘Honkie Tonkie Pianissie op je sinaasappelkissie’ en ‘Dag vader en dag moeder en dag zuster Ursula’.
Ook al was er niemand op straat te bekennen, ik zong gewoon door. Wat dat betreft is er niet heel veel veranderd, haha. Maar het klopt dat ik mij op het podium als een vis in het water voel. De P van Post had ook zomaar voor Podium kunnen staan.
Als ik je vraag naar je hoogte- en dieptepunten uit je werkzame leven, wat is dan het antwoord?
Mijn eerste betaalde opdracht voor een commerciële partij was geen succes. De gemoederen over een drijvend zonnepark liepen zo hoog op, dat ik de grootste moeite had om de orde te bewaren. Ik kon wel janken op dat moment, maar moet er nu vooral om lachen. Je leert er van, dat is ook wat waard.
Hoogtepunten zeggen mij niets. Ik doe dingen zo goed mogelijk en geniet van de diversiteit van de opdrachten. Als opdrachtgevers tevreden zijn, ben ik ook blij. Mijn huidige werk zie ik meer als hobby. Ik vind het gewoon vreselijk leuk om te doen.
Heb je nog bijzondere anekdotes?
Wat mij betreft is het leven één grote anekdote. Veel mensen nemen zichzelf zo serieus. Ik neem mijzelf eigenlijk liever op de hak. We zijn maar heel even op deze wereld én we zijn in het onmetelijke universum allemaal maar een minuscuul onderdeeltje. Dus geniet van kleine dingen om je heen en wees vooral lief voor de dierbaren. Dat is het enige belangrijke in het leven.
Uiteindelijk ben je thuisgekomen in Warfhuizen?
We wonen op een prachtig plekje en willen hier nooit meer weg. Toen we nog in Leens woonden, fietsten we al eens langs dit huisje en vonden het geweldig. Toen we later hoorden dat er in Warfhuizen een huis te koop stond, bleek dat tot onze grote blijdschap dit huisje te zijn. Bijzonder toch, hoe het in het leven kan lopen?!
Waar staat Jetta Post over 5 a 10 jaar?
Langetermijnplanning is niet mijn ding. Ik leef bij de dag. Ik kijk wat er op mijn pad komt en daar ga ik in mee, of juist niet. Ik hou van verrassingen. Dit brengt me op onbekende plekken en zorgt voor interessante ontmoetingen. Dat vind ik leuk. En ik hang graag zelf de slingers op, een ander doet dat meestal niet.
Wil je verder nog iets kwijt?
Nee, ik ben juist altijd alles kwijt, écht alles. Behalve mijn opdrachten. Die bewaar ik heel secuur in plastic insteekmapjes. Die structuur heb ik in de loop der jaren ontwikkeld. Opdrachten kan ik gelukkig altijd terugvinden. Mijn hele bedrijf zit in één plastic kratje. Dat is in zekere zin illustratief, denk ik… Meer is het niet. Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.