Een lastig moment in het leven van een ouder, is het moment dat een kind aankondigt om het ouderlijk huis te verlaten. Van alle lastige momenten die je in een mensenleven onvermijdelijk tegenkomt, is dit er zeker een van. Misschien is dit zelfs wel het meest lastige moment. Voor alle duidelijkheid: lastig voor de ouders!!
Vergeet alle kinderziekten, ongelukjes, ziekenhuisbezoek, de beugel met elastiekjes, de tandartsafspraken, liefdesverdriet, het vijfde wiel zijn, ruzies, te laat thuis, dronkenschap, experimenteren (!?!), eetgedrag, rommelige kamers, eenzijdige discussies over hij/zij/het, over hoe racistisch wij vroeger waren, het niet maken van het huiswerk, niet naar school kunnen vanwege “ziekte”, het verwijt dat er verkeerde woorden worden gebruikt waardoor er ergens iemand gekwetst zou kunnen worden, het herschrijven van boeken.
De lijst is vrijwel eindeloos lang. Maar ook de lijst met de mooie momenten is eindeloos. Het gevoel die je ervaart bij het zien van de predictor test, bij de geboorte, bij de eerste woordjes, bij de eerste stapjes, de eerste niet doorwaakte nacht, voor het eerst naar school, naar de middelbare school, het eerste zelf verdiende geld bij de supermarkt op de hoek, met vrienden op vakantie, het behalen van een schooldiploma, het behalen van het rijbewijs, een serieuze relatie, een huwelijk, dat je opa en oma wordt van het eerste kleinkind, dat het huwelijk van je kind na enige jaren nog steeds standhoudt. Geweldige en vreugdevolle momenten, die in je geheugen staan gegrift.
Maar opeens worden er gesprekken gevoerd waarin wordt gesproken over de wens om op zeker moment het ouderlijke huis te verlaten. Nee, dat hoeft niet direct, maar toch. Nu de teerling is geworpen, wordt de wens steeds meer vorm gegeven. Voor je het beseft ben je op internet al meubels aan het uitzoeken. “Het is alleen maar om te kijken wat ik leuk vind”.
Tijdens de verjaardag wordt gevraagd om spulletjes voor in het eigen huis. Aan de spaaracties van de plaatselijke supermarkt wordt gretig mee gedaan. Van alles passeert de revue: handdoeken, ovenschalen, glazen, borden, bestek. “Kunnen wij vandaag nog naar de Action, want die hebben weer allerlei nieuwe en bruikbare spullen binnen gekregen”.
Als ouder probeer je dan (geldt voor mij althans) om nog te redden wat er te redden valt. “Zou je dat nu wel doen? Voor ons hoef je niet te gaan. Thuis is het allergoedkoopst voor je. Kun je nog mooi wat doorsparen”. Maar deze zielige en kansloze pogingen komen te laat. Het kwaad is al geschied. Het alleen wonen (of in ieder geval het zelfstandig wonen) is al zo geïdealiseerd dat er geen houden meer aan is! En nu er al zoveel is gekocht, dat er gedronken en gegeten kan worden, dat er gezeten kan worden, dat er geslapen kan worden, dat er gewassen kan worden, dat er TV gekeken kan worden, dat er muziek geluisterd kan worden, dat er gedoucht kan worden, dat er kan worden afgewassen, dan is het over en sluiten.
Dan worden er plannen gemaakt, woonruimte bekeken en heel snel besloten: “Dit is prima. Ik neem hem! Ik ga verhuizen”. “Luister pap en mam, jullie wisten dat dit ooit zou gebeuren. Ik ben nu 23 jaar en heb een mooi plekje gevonden. Er zijn altijd mensen in de buurt die ik om hulp kan vragen als het nodig is. En weet je, Appingedam is niet het einde van de wereld als je in Loppersum woont. Jullie gunnen mij dit toch wel???”. En dan opeens is het zover: Melanie gaat op zichzelf wonen! Wij troosten ons met de gedachte dat Appingedam inderdaad niet het einde van de wereld is!