Toen Bert me een paar weken geleden weer vroeg of ik een column voor z’n website wilde schrijven zei ik direct ja. De afgelopen 2 jaar heb ik dit ook mogen doen en ik vond dit wel leuk. In de voorgaande edities schreef ik mijn mening weg over een aantal actuele maatschappelijke zaken. Op zich dus voor de hand liggend om nu ook weer zoiets bij de kop te pakken.
Hoe voor de hand liggend ook, dit keer doe ik het niet. Ik hou het wat dichterbij mezelf. Het leek me wel aardig wat te schrijven over datgene waar ik de laatste tijd wel veel over nagedacht heb en mij bezig heeft gehouden. We zijn als mensen gevoeliger voor negatief nieuws dan positief nieuws is gebleken uit diverse onderzoeken.
Negatief blijft meer hangen, pakt meer aandacht en heeft daardoor als je de krant openslaat of het journaal bekijkt zwaar de overhand. Erg jammer, aangezien we toch liever wat blijer worden van het positieve om ons heen. En het kost helemaal niet zoveel moeite om de leuke en positieve dingen te zien.
Wanneer iemand in je directe omgeving in zak en as zit, en erg pessimistisch is dus, probeer je als omstander goed bedoeld iemand wat gerust te stellen en in een betere stemming te brengen. Dit door min of meer te zeggen: ‘alles komt goed’. En vaak is het ook wel zo, alles komt ook vaak best wel weer goed.
De vraag is dan wat is wijsheid, waar heb je meer aan? Van tevoren al van het meest donkere doemscenario uit gaan onder het mom, dan kan het alleen maar meevallen? Of het toch wat meer van de rooskleurige positieve kant bekijken. Immers, het valt heel vaak best mee en het komt meestal wel goed.Ik vind het zelf erg intrigerend, waarom is de 1 zoveel positiever ingesteld dan de ander? Hoe komt het dat de ene persoon dezelfde casus totaal negatief kan zien terwijl een ander juist het positieve ziet en kan zien?
En dan nog de omstanders die soms zonder details te weten hun negatieve oordeel kunnen vellen en conclusies trekken waarom die ene persoon nog wel positief kan zijn. Neem nou een rouwproces na de dood van een dierbare in je omgeving. De ene persoon gaat er totaal anders mee om dan de andere persoon, maar hierin is er toch geen goed of fout?
Er is toch geen handleiding voor die je als nabestaanden moet volgen? Je eigen gevoel volgen, je eigen pad kiezen. Juist de route die voor jou zelf prettig voelt en wat is het dan toch jammer dat er zoveel anderen zijn die daar weer een heleboel van vinden.
Als positief persoon, denkend in kansen en mogelijkheden, heb ik erg veel moeite met doemdenken en doemdenkers. Ze kosten mij persoonlijk bakken met energie. Ede Staal heeft er ooit een mooi lied over geschreven die op menig Groninger uitvaart wordt afgespeeld. Want het wordt immers altied wel weer licht.
Zonde van je tijd en energie om in het donker te blijven staan. Zet de stap in het licht, dat is wel zo fijn. En nee, die persoon die positief van insteek is, heeft ook tijdens moeilijke tijden verdriet. Alleen hij of zij gaat er op een andere manier mee om. Alles komt goed!