Het is donderdagmorgen wanneer ik aan dit stukje tekst begin. Ik heb er net al wandelend een klein rondje Bosrand opzitten. Zonder Dusty inderdaad. Maar ik merk dat ik het lekker vind om op die manier aan de dag te beginnen. Of ik al een beetje gewend ben, zo zonder hond? ‘Het begint te slijten’, zo waag ik hier te schrijven. Maar dat was afgelopen weekend wel anders. Het beeld dat ie zo maar uit het leven weggleed, bleef enige dagen op mijn netvlies gegrift. En dan merk je pas hoe zeer je gehecht bent aan je trouwe viervoeter…..
Natuurlijk had ie zijn streekjes. De kippen en konijnen in de buurt halen opgelucht adem dat hij er niet meer is. Nog steeds controleer ik als ik wegga voor de zekerheid nog even extra of de achterdeur ook echt dicht zit. Om dan te bedenken dat dat niet meer nodig is. Het mag dan wel iets slijten maar ik mis zijn opgeluchte blik als ik thuiskom en dat ie dan vervolgens mij bij de achterdeur, al kwispelend, staat op te wachten.
Ik mis zijn niet aflatende schooiactiviteiten en zijn verzoeken om aandacht. Dat ie dan even met zijn trouwe hondenkop voor je gaat staan met de vraag om hem even over zijn mooie koppie te aaien. Waarbij je op moet passen dat niet te intensief te doen want dan ging hij op zoek naar zijn groene balletje en dan begon de ‘Koning-Dusty’-act en moest je goed je best doen om die bal te ontfutselen.
Die bal heb ik maandag eerst maar in de schuur opgeborgen. Het was te confronterend om die losjes in de kamer te zien liggen op de plek waar hij normaliter lag. Dertig kilogram Dusty is inmiddels verworden tot een zwarte urn met een kaarsje erboven die op de rand van de tv-kast staat naast de plek waar hij normaliter lag.
U merkt het al, het uitstapje naar Robbie Williams in de Ziggo Dome in Amsterdam vorig weekend kwam als geroepen. Dat had de vrouw ook door en om een glimlach op mijn gezicht te toveren, begon ze alvast de mogelijke playlist van het concert te draaien. Man, wat een bekende nummers allemaal. Bij sommige had ik de neiging om spontaan luid mee te zingen. En al die bekende nummers zouden we die avond in het echie mogen bewonderen. Ik kreeg er zowaar zin in.
Maar eerst in Amsterdam-Zuid even inchecken in het Fletcher hotel dat vanaf de zeventiende verdieping een ruim uitzicht bood over onze hoofdstad. De Arena was te zien en vlakbij zou dus de Ziggo Dome moeten liggen. Na een koffie- en klein dinermoment begon het om half zeven te kriebelen. Niet veel later stond het shuttlebusje klaar om ons weg te brengen en kort daarna zaten we al op de tweede ring in de toch best wel grote concertzaal waar we rond achten opgewarmd werden door Lufthaus. Dankzij een lekkere technobeat werden we warmgedraaid.
Maar we kwamen natuurlijk pas echt los toen de grote entertainer rond negenen zelf het podium beklom. En ik merkte tot mijn vreugde dat hij nog niets van zijn scherpte verloren was. Daarbij was hij er op gezette tijden zelfs een halve cabaretier bij. Vol met smakelijke anekdotes sleepte hij ons door zijn Take That periode heen daarbij ook de persoonlijk mindere periodes, vol depressies en angstaanvallen, niet schuwend.
Maar daarna haalde hij vocaal weer vol uit inclusief de interactie met een zestal danseressen en zijn band. ‘Strong’, ‘Feel’, ‘Angels’, we brulden de bekende nummers met zijn tweeën uit volle borst mee. Om vervolgens rond twaalven op de hotelkamer nog even na te genieten van de mooie filmpjes die we geschoten hadden. Spijt van ons tripje naar Amsterdam hadden we dan ook absoluut niet al werd de glazen douche in het midden van de hotelkamer vermeden. Dat entertainment lieten we maar achterwege.
Na een stevig ontbijt zetten we even na elven nog even koers naar het mooie vestingstadje Zwolle. Dik een uur kuierden we door het mooie centrum van deze gezellige stad om vervolgens koers te zetten naar de oude vertrouwde Berkenlaan. Geen kwispelende hond bij de achterdeur inderdaad en dus maar snel wat Amsteltjes gepakt om die bij de buurman ‘onder het genot van’ Volendam – FC Groningen weg te tikken.
Dat werd wederom een echec, de Keuken Kampioen-divisie kwam weer een stukje dichterbij. Net zo’n onwaarschijnlijk gevoel als dat Dusty er maar zo niet meer is. Maar hopelijk voorbarig en alvast ter troost, ook dat gevoel begint op den duur vast te slijten….
(Naschrift. Bij mijn partner was van een slijtingsgevoel absoluut geen sprake. Sterker nog, het was eerder andersom. ‘Ik had nooit gedacht dat ik Dusty zo zou missen!’ En ‘Niks aan, zo stil in huis. Ik mis het getrippel!’ Dus struinde ze het internet af. En toen was daar het labradornestje, kruising Engelse Springer Spaniël, en begon haar hartje sneller te kloppen. ‘Er is nog een blond teefje over’. Er was geen houden meer aan dus zaterdag jl. werd Zhiva uit Niezijl opgehaald. Wat een levendigheid en wat een mooi koppie. Maar wat een streekjes ook. Daarover later vast meer. De lach is teruggekeerd aan de Berkenlaan 5…..)