Het is voor de verandering een vrijdagmorgen wanneer ik aan dit stukje begin. Doorgaans altijd een mooie dag waarbij de puntjes nog even op de i gezet worden en het weekend lonkt. Even dreigt dit wel een heel somber stukje te worden. ‘Groningen staat laatste in de eredivisie’, zegt de verslaggever van Noord even na achten. Van die situatie word je al niet heel vrolijk. ‘Ajax-trainer Schreuder kan zijn biezen pakken na het zoveelste puntenverlies achter elkaar’, zo hoor ik even later.
Gelukkig vertoont Dusty deze morgen wel weer de eerste tekenen van herstel. Ik vermoed dat de poep die hij maandagmiddag vanuit de berm ophapte niet helemaal de juiste samenstelling had. Er zat enige dagen weinig leven meer in deze doorgaans immer vrolijke viervoeter. Gelukkig deed de braakdoorbrekende- plus vitamineprik bij de dierendokter blijkbaar wonderen want de eet- en levenslust keert langzaam maar heel zeker terug.
Maar of het genoeg is voor een rondje Pomp vanmiddag waag ik te betwijfelen. Zoveel energie heeft hij vast nog niet. Terwijl hij doorgaans op de parkeerplaats al als een dolle aan de lijn begon te trekken wanneer hij Hendrik van Pomp tegen het hek aangeleund zag. Want hij wist als geen ander dat dat weer wat extra brokjes zou betekenen. En mij de nodige sterke verhalen.
Maar Henk is helaas niet meer. Middelstum telt weer een paradijsvogel minder. Eind november gaf hij al aan dat het helemaal mis was en dat hij aan zijn laatste kerst op aarde zou beginnen. Hij maakte er qua kerstverlichting om zijn huis nog wat moois van. Maar hij kreeg helaas gelijk, wat is het allemaal snel gegaan. Voor de prachtige verhalen, hierbij nog één keer het linkje naar het interview dat in mijn geheugen als heel bijzonder gegrift staat. Want wat heb ik destijds smakelijk gelachen om man’s absurde uitspraken: https://bert-koster.nl/2013/07/25/henk-van-der-molen/
‘Dit is bepaald nog niet mijn jaar’, zo hoorde ik onlangs iemand zeggen. Ik kan mij er wel in vinden. Ik zie om mij heen veel verdriet en het is afscheid nemen troef momenteel wat de klok slaat. En anders zijn er wel berichten dat het (heel) slecht gaat met bekenden van bekenden. ‘Even slikken en weer doorgaan’, zo zong Marco Borsato vroeger al eens. Van hem hoor je tegenwoordig ook niets meer.
Gelukkig heb ik deze vrijdagmorgen wel de energie en levenskracht om mij op te richten want ik wil toch graag met een goed gemoed het weekend in. Een weekend dat toch wel weer de nodige leuke dingen brengt. Het klaverjassen van vanavond bijvoorbeeld binnen de voetbalclub. Altijd ontspannend, altijd leuk, het levert altijd mooie verhalen op.
En morgen gaan de vrouw en ik naar Amsterdam waarbij we voor het eerst in ons leven de Ziggo Dome aan gaan doen om een concert van Robbie Williams te ondergaan. Man, wat heb ik de DVD-registratie van zijn optreden op Knebworth grijs gedraaid. In drie dagen kwamen bijna een half miljoen fans langs om te genieten van man’s performance. Want entertainen, dat kon ie destijds. Ik ben benieuwd wat er van die glans nog over is. Mijn verwachtingen zijn nog niet heel hoog gespannen, het kan dus alleen maar meevallen. En de honderdduizenden fans om ons heen, dat zal morgen ook wel wat minder zijn.
Of ik nog meer mooie dingen beleefd heb? Ik zal eens snuisteren in de agenda. Het afscheidsetentje van Jaap bij Esther met zijn oud-collega-bestuursleden levert een dik groen vinkje op. Het winnend afsluiten van het klaverjasjaar 2022 met mijn kaartvrienden ook. Alhoewel ik mijn bijna naamgenoot als meer dan morele overwinnaar van deze titanenstrijd zie.
‘Dit liet wijlen prins Hendrik op de steen voor zijn hond zetten. “Kon men met dieren vriendschap hebben, zoo ligt wel hier mijn trouwste vriend!” ‘Prachtig gezegd…..’ Dank burgervader voor deze mooie troostwoorden!
En woensdag jl. bracht ik dankzij de Open Coffee Club ’t Hogeland een bezoek aan de Dorpswinkel in Sauwerd. Wat een mooi initiatief is dat zeg. Ik schrijf Dorpswinkel bewust met een hoofdletter want tijdens de koffie werd ik door een oud-Middelstumer aangesproken op het feit dat ik tijdens mijn zomers bezoek aan Sauwerd had geschreven over het dorpswinkeltje. Dat was een foute inschatting inderdaad want ruimte en keus genoeg. Ook voor de mensen die aanschoven om gewoon alleen maar even een kopje koffie met ons, of was het toch met elkaar, te drinken. Daar moet ik binnenkort maar weer eens heen voor een uitgebreid interview met de bedrijfsleidster.
En zo bracht de afgelopen dagen en weken niet alleen maar kommer en kwel gelukkig. De dagen worden langer en de temperaturen stijgen. Wat zong Clouseau destijds ook al weer? ‘Er ligt vast wel wat moois in ‘t verschiet…’
(Naschrift: Van het kaarten kwam vrijdagavond niets. Enkele uren nadat ik dit stukje weggetikt had, hoorde ik beneden onheilspellende geluiden. Tien seconden later overleed Dusty plotsklaps in mijn armpjes na een laatste oogcontact. Zo’n rare en verdrietige gewaarwording. Ik mis hem nog steeds alle dagen. En de loopjes ook maar die probeer ik er solo in te houden. Dank voor alle lieve en opbeurende berichtjes via verschillende kanalen. Het doet ons goed. Gelukkig presteerde Robbie dit weekend als vanouds. Daarover volgende week meer.)